Nie umiem pisać o Świętach Wielkiej Nocy.
Z żadnej perspektywy.

Ni ze swojej obecnej, niewierzącego i wątpiącego.

Ni nie ma we mnie takiej nostalgii za czymś utraconym jak w przypadku Bożego Narodzenia, które kojarzą się jednak z dzieciństwem czy ewentualnie z wracaniem na święta ze studiów do domu.

I z taką magią. Ciepłem, rodzinnością, polskością, tradycją.

Które kiedyś odczuwałem intensywnie strasznie, ale mi przeszło, ale jest chociaż wspomnienie tego.

Świeta wielkanocne to obecnie coś w sumie mi niedostępnego.

Dlatego nie wyrychtuję takiego tekstu jak Rafał np. przed chwilą, zresztą są teksty, których poziomu Grzesiowe nigdy nie będą mieć.

Dlatego tylko takie coś od pewnej pani, w której głosie jest piękno, ból, smutek, wszystko.

Plus życzenia wszystkiego dobrego dla czytelników, komentatorów i blogerów TXT , byłych i obecnych i przyszłych też:)

Bo pewnie ni przed świętami ni w ich trakcie to ja nic nowego, znaczy tekstu, tu nie napiszę.
A co będzie później?
BTW:)
Czyli jeden Bóg to wie
Albo i nie
kto go tam wie.
Znacie to?
Nie, to posłuchajcie: