sztuka w tym, żeby epatować (i emanować) lewactwem wewnętrznym, bez atrybutów w rodzaju tiszerta z Żiżkiem, albo podejrzanej maści pocketbooków.

Cyfrowe lewactwo jest żałosne. Analogowe – ma w sobie pewien urok.

Aniu, nie gniewaj się.
Twój post ma działanie inspirujące do uogólnień;-)