Przeglądałem stare zdjęcia. Czarno białe, bo inne były wtedy rzadkością. Znalazłem jedno interesujące, bo i czasy ciekawe, jak w straszliwym chińskim przekleństwie, i zbieżność dat szczególna. Przy stole trzech młodych ludzi. Swetry, brody, wąsy, na tacy flaszka. Przesypująca się popielniczka. Na odwrocie napis „Trzej królowie- 6 styczeń 1981’” Patrzę na swój wizerunek oceniając upływ czasu. Bo ja wiem… Może siwizną skronie jeszcze nie pokryte, za to zawirowania losowe przydały mi teraz włosów. Przy tej flaszce zmienialiśmy wtedy świat. Boże! Jacy my byliśmy wtedy mądrzy. Jak dokładnie wiedzieliśmy, czego potrzebuje ten kraj, i jak te potrzeby zaspokoić. Przy stanie odmiennej nieco świadomości, i z niewielką jednak do tego legitymacją czuliśmy się rzeczywistą, przewodnią siłą narodu. Inteligenci. Po studiach. Miara wszechrzeczy. Wyrośli z ludu, żyjący z Nim, rozumiejący go przez naszych ojców, matki, braci, siostry, kumpli, świeżą pracę… Co z tego zostało? Jeden z Mędrców, dawny związkowy aktywista, jest teraz prezesem dużej spółki. I straszliwym cynikiem. Pijakiem też. Drugi beznadziejnym alkoholikiem i lumpem.

A ja próbuję to wszystko ogarnąć, i z czasem widzę, że wiem coraz mniej. Siedząc przy kominku, przy szalejącej na zewnątrz zamieci, natrafiam u mojego ulubionego Pratchetta na słowa:

„Ludzi opowiadających się po stronie ludu i tak zawsze czekało rozczarowanie. Odkrywali, że lud na ogół nie przejawia wdzięczności, nie docenia, nie jest postępowy ani posłuszny. Lud okazywał się zwykle małostkowy, konserwatywny, niezbyt mądry, a nawet nieufny wobec mądrości. I tak dzieci rewolucji stawały przed prastarym problemem: nie chodzi o to, że rząd jest niewłaściwy, bo to oczywiste, ale że ma się do czynienia z niewłaściwym ludem.”
(Nocna Straż)

Problem w tym, że część owych ludowych przywódców nigdy nie odkryje tego, że to właśnie oni nie są dla Ludu właściwi. A szkoda, bo wszystkim nam, z tą ich nagle nabytą wiedzą żyłoby się znacznie lepiej.