“Ja i tylko ja mam prawo dysponować swoją własnością=wytworem moich zdolności manualnych czy teź intelektualnych. Reszta jest kwestią umowy. I tak jest sprawiedliwie moim zdaniem.”

Ale do tego przecież nie są potrzebne prawa monopoli intelektualnych. Weźmy moją robotę. Czy ja potrzebuję jakichś praw autorskich? No nie potrzebuję. Komputery i tak będą potrzebowały oprogramowania. Ktoś mnie i tak zatrudni. Dostanę sowite wynagrodzenie za swoją pracę. Zanim amerykanie wykoncypowali swoje drakońskie prawa związane z ochroną oprogramowania – systemy operacyjne też powstawały i nie były gorsze od obecnych. Ludzie potrzebują oprogramowania i ono będzie robione.

A cały myk polega na tym, że informacja nie jest “własnością” i traktowanie jej w analogiczny sposób prowadzi do paranoi. Czym bowiem jest własność jak nie surowcem z “naniesioną” na niego informacją? Czy zamierza Pan chronić wytwór zdolności intelektualnych wszystkich ludzi? Czy tylko jakiejś wybranej kasty?

Co z projektantem, który wykombinuje jakieś wyjątkowo udane zestawienie kolorów? Co z nauczycielem, który świetnie uczy? Co z kierowcą, który potrafi zadowolić klientów? Oni nie mogą dysponować wytworem swoich zdolności intelektualnych? Czy kolega, który stworzył popularny “produkt bankowy” powinien mieć teraz wyłączność na dysponowanie nim dożywotnio plus 70 lat?

Na moją pracę można patrzyć na kilka różnych sposobów. Można powiedzieć, że wytwarzam informację, która pozwala coś tam zrobić. Albo można powiedzieć że uruchamiam maszynę, która pomaga bankom obsługiwać klientów. Usługa, nie produkt. Bo ja nic nie produkuję. Ja tylko uruchamiam maszyny i dostosowuję je do potrzeb konkretnego klienta.

pozdrawiam.

ps. jeszcze co do Marlow’a – być może gdyby nie było praw autorskich rzeczywiście nie pisałby powieści, tylko np. scenariusze teatralne i filmowe. Albo piosenki do kabaretu. A pani Rowling nadal byłaby nauczycielką. Nie wiem, czy to by było lepiej czy gorzej. Inaczej na pewno.