Po pierwsze napisałem, że w Karcie potrzebne są poważne zmiany, więc nie wpieraj mi, że chcę aby zostało po staremu. Zgadzam się, że wlewanie strumienia kasy do zatęchłego dzbana nie poprawi jakości wody.

Po drugie z tym pędem miernot to trochę przesada i też mit medialny. Znam sporo młodych nauczycieli (starych zresztą też) którzy sa dobrymi fachowcami w tym co robią. Wierzą, że coś zmienią. Jest ich bardzo wielu, ale gina w masie niezrozumienia przykryci jeszcze tabloidalną nagonką.

Uważam, że powinniśmy zmierzać ku rynkowym rozwiązaniom, ale doświadczenie podpowiada mi, że zanim coś dobrego sie z tego urodzi to wylejemy dziecko z kąpielą. Edukacja to nie jest czysty zysk. Nie jest do tego przygotowane ani społeczeństwo ani nauczyciele. Potrzeba rozwalić cały aparat koncesyjno – podatkowy, a państwo tego sobie nie zrobi.

Dlatego nauczyciele powinni mieć pewne poczucie bezpieczeństwa i stabilizacji. Konkretniej jestem za tym aby oddawać szkoły w ręce rodziców. Niech rodzice podpisują kontrakty z nauczycielami, niech kreują politykę szkoły. Nauczyciel na kontrakcie miałby realizować wytyczone cele i mieć parasol ochronny, że przez okres dwóch-trzech lat ma do wypełnienia jakieś zadania. Potem następuje ocena jego pracy i wte albo we wte.
Natomiast nie wyobrażam sobie pracy z nożem na gardle, że za drzwiami stoi 10 typków, którzy zrobią to za stówkę taniej i po myśli pana X, a ja pracuję od września do czerwca, bo za wakacje nikt nie będzie darmozjadowi płacił.
Więcej o tym pisałem przy okazji wpisu o “Iluzji bonu oswiatowego.”