Dokładnie, niemiecki w czwartek. Hmmm, oczywiście będzie totalnie na żywioł, bo nie wiem, czy zdążę coś za bardzo powtórzyć. Eh.

The end uroczysty, zeby ktoś się nie przestraszył, że jeszcze będę gadać :)

Nie jestem pewna, czy nie da się, jak to się mówi, być sobą w Internecie. Jak bys mnie o coś spytał na żywo, odpowiedziała bym ci tak samo, no może bym zrobiła więcej błędów stylistyczno-gramatycznych, czasem trudno na bieżąco dobrze zbudowac zdanie :). Uważam, że kwestia jest w czym innym (chciałam napisać o tym notkę, ale przed wyjazdem już nie zdążę): to nie ja, używając nicka, kreuję jakąś inną swoja postać; tylko czytający, znający mnie tylko z tego, co piszę, jakoś sobie mnie wyobraża. Nie zna mnie, ale odruchowo jakoś moją osobę sobie kreuje. Tworzy awatar, tak?... No: i ja, pisząc, muszę pamiętać o tych wyobrażeniach. Jakoś je muszę brać pod uwagę. Mogę być sobą w 100%, ale odbiorca tych 100% nie przyswoi, bo nie zna mojego sposobu wypowiadania się, nie zna tembru mojego głosu, mojej gestykulacji, mojej mimiki, mojego charakteru. Wie tylko tyle, ile ja w danej chwili ujawnię. A nie da się o sobie powiedzieć wszystkiego, choćby się chciało. Więc osobiście uważam, że to nie wina nadawcy, że coś ukrywa, lub coś rzeźbi, tylko biednego odbiorcy, który jest skazany na to, co akurat nadawca napisał. A resztę sobie wyobrazi. I za to nadawca już nie odpowiada. Ale czy to znaczy, że nie jest sobą?

Czy ja nie naplątałam? Jak coś, to zadaj pytanie, jak wrócę, odpowiem i może wyprostuję moje zawiłe myślenie.

A co do autorów, którzy ściemniają, to ich problem i ich sprawa. ja wierzę ludziom, nawet tym co ściemniają. Inaczej nie umiem :D

No to pa w takim razie, wrócę po weekendzie, a napiszę coś pewni dopiero w poniedziałek. Hehehe.