Bogdan Czajkowski opuścił pałac prezydencki w trakcie uroczystego wręczania odznaczeń uczestnikom “wydarzeń marcowych”. Ten spektakularny gest przyćmił inne, związane z tym zdarzenie. Pominięcie Adama Michnika. Nie tylko go nie odznaczono ale nawet na uroczystość uhonorowania tych, którzy podjęli walkę z komuną po robotnikach Poznania nie zaproszono.

Michnik jest niewątpliwym lewicowcem. Zwalczał zawsze prywatyzację a jeżeli się na nią godził, to popierał uwłaszczenie nomenklatury. Był rzecznikiem abolicji dla komunistów, także obciążonych przestępstwami. Uważał, że na wspaniałomyślność wobec przeciwników ba, królobójców, potrafił się zdobyć Ludwik XVIII. Tym bardziej nas powinno być na to stać. Swoje przebaczenie posunął do tego, że Czesława Kiszczaka i Wojciecha Jaruzelskiego publicznie uznał za ludzi honoru. Jego przyjaźń z Aleksandrem Kwaśniewskim jest powszechnie znana.

Gazeta Wyborcza, z której Adam Michnik zrobił wiodący w Polsce dziennik, stała się symbolem. Dla jednych ostoją podstępnie przeobrażonej postkomuny, dla innych odejścia Polaków od trapiącego ich od przedrozbiorowych czasów obskurantyzmu. Główny oponent medialny michnikowej gazety, “Nasz Dziennik”, ma znacznie mniejszy nakład i czytelników lekceważonych za ksenofobię i kołtuństwo.

Adam Michnik pochodzi ze środowiska całkowicie zaprzedanego komunizmowi. Jego rodzina wyczerpuje wszelkie znamiona tego ogniwa w ciągu genealogicznym, który nasz prezydent buduje dla wyjaśniania niesłusznych, jego zdaniem, postaw niektórych dziennikarzy.

Jednocześnie Adam Michnik był od zawsze zajadłym wrogiem sowieckiego komunizmu. Obok Jacka Kuronia. Był tym, który potrafił poświęcić wszystkie profity, jakie z racji pochodzenia, koneksji rodzinnych, osobistych walorów mógł dla siebie w tamtych czasach pozyskać. Zrezygnował z osobistego bezpieczeństwa, wolności osobistej, życia rodzinnego. Był fanatycznie antykomunistyczny. Był tak antykomunistyczny, że “Solidarność” trzymała się od niego z boku by nie dawać powodu do twierdzenia, że jest “zoologicznie antykomunistyczna”.

Podczas buntu mieszkańców w jednym z podwarszawskich osiedli, gdzie w 1980 roku milicja zatrzymała kogoś w dworcowym areszcie, Adam Michnik zdołał samym swoim zjawieniem się powstrzymać ludzi od linczu na nieszczęsnych funkcjonariuszach. Polska miała być odtąd państwem prawa a autorytet odwiecznego symbolu antykomunizmu to ludziom gwarantował wystarczająco. Zaniechano na jego wezwanie ataku.

W stanie wojennym znowu trafił do więzienia i nie opuszczał go pomimo propozycji, wezwań nawet ze strony biskupów aby się, za cenę wolności udał na emigrację.

Michnik, Kuroń i Modzelewski – trzej lewicowi intelektualiści byli zawsze jednym tchem wymieniani zarówno przez lektorów Wolnej Europy jako bohaterowie jak i lektorów pezetpeerowskich, jako zdrajcy interesu “ludu pracującego miast i wsi”.

Oprymowanie Michnika przez państwowe władze, nawet przez pomijanie go w należnych mu honorach, byłoby dla przeciwników IV RP okazją do wskazywania kolejnej analogii miedzy Polską solidarną a Polską gomułkowska. Przy całej różnicy skali.

Trzeba zatem mieć nadzieję, że rzecz się da rozsądnie wyjaśnić. Taką nadzieję przede wszystkim powinni żywić zwolennicy PiSu.