Naszemu górnictwu węglowemu zaczyna doskwierać brak… węgla. Aby ów ambarasujący niedostatek zniwelować musi otrzymać od właściciela, czyli państwa, 6,6 mld złotych. Jak to ujawnił swego czasu Paweł Poncyliusz, ówczesny wiceminister gospodarki, zapłaciliśmy górnictwu za modernizację do 2005 roku pięćdziesiąt miliardów PLN. Z tego około pięciu się można było w unowocześnionych instalacjach doszukać. Resztę pożarły jakieś alexisy.

W telewizji pojawił się już rzeczywisty właściciel zarówno kopalni jak i państwa, główny związkowiec jednej z central trzymających wydobycie za gardło. Od dziesiątków lat ten sam. Oświadczając, że sezon ogrzewczy za pasem, zawiesił znacząco głos. Rozumiemy. Się nie da, się nie będzie miało. Ciepła. Kopalnie na razie kupują węgiel na Ukrainie, w Afryce Południowej i Australii aby go, zamiast swego, oddać odbiorcom – elektrowniom przede wszystkim.

Co się stało?

Wydobyciu kopaliny muszą towarzyszyć roboty przygotowawcze. Aby później wydobywać, trzeba pierwej złoże rozciąć chodnikami przewozowymi i wentylacyjnymi, przede wszystkim zaś udostępnić stosownymi pochylniami czy nawet szybami. Prace przygotowawcze muszą przebiegać równolegle do wydobywczych i ich postęp musi być tak dobrany aby wydobycie było rytmiczne. To podstawowy warunek płynności finansowej całego zakładu. W cenie węgla jest zawarty koszt prac przygotowawczych.

Jeżeli się pieniądze przeznaczone na prace przygotowawcze głupio roztrwoniło, to się wydobywa dopóty, dopóki starczy technicznych możliwości. Potem, aby uniknąć kar umownych kupuje się znacznie tańszy węgiel za granicą i jednocześnie straszy właściciela, że się tego procederu zaniecha. Wskutek tego ohydny skądinąd kapitalista sczeźnie z zimna. Mając państwowe kopalnie my jesteśmy tym zagrożonym śmiercią z wychłodzenia krwiopijcą. Gdyby kopalnie były prywatne, to właściciel by dawno wyznaczył środki na prace przygotowawcze. Dlatego właśnie aby nie doświadczyć śmierci głodowej. Gorszej pono od wymrożenia.

Ale prywatny właściciel by się nie zabierał za górnictwo mając do dyspozycji tańszy węgiel na rynku światowym. On by go tam kupował i sprzedawał odbiorcom, posiadane środki inwestycyjne przeznaczając na bardziej celowe wydatki. Które by mu zapewniły nieprzerwane jadło i ogrzewanie niezależnie od nastrojów czy chwilowych humorów związkowych bonzów.

Darmozjady zaś musiały by się wziąć do pracy. A nie, jak dotychczas fedrować wirtualnie. Przy pomocy lipnych dniówek zapisywanych im na koszt prac przygotowawczych. Z takim skutkiem, że się ich nie prowadzi.

Komunizm na Saharze oznaczałby tam brak piasku. W kopalniach, oznacza brak węgla.