nie ma za co przepraszać, tym bardziej, że pewnym drobnym rozróżnieniem sprawił mi Pan wielką przyjemność.

Zgadzam się zresztą, w całej rozciągłości z tym, co Pan napisał.

Ale nie obciążałbym tradycji.

Myślę, że spięcia (niektóre) wynikają z tego, że to istotnie jest forma narracyjna. Trochę boję się określenia literatura.

Narrativum żyje względnie samodzielnie, ale jednak autor pozostaje autorem. Jest przywiązany do tego co pisze i czasem się irytuje.

To zresztą też jest nauczka. Dla mnie, w każdym razie.

Wydaje mi się, że im większe znaczenie ma pierwiastek kreacyjny, a mniejsze społeczny, tym większe bywa poirytowanie autora, zwłaszcza przeziębionego.

Mam wrażenie, że czasem pewnych rzeczy nie piszę wprost i czekam na okazję, aby je wyjaśnić w rozmowie. Jak rozmowa idzie w dziwną stronę, to czuję dysonans. Nie tyle poznawczy, co narracyjny. Ale mechanizm jest podobny, mam wrażenie.

Ale to mija. Zazwyczaj.

Przeziębienie jest gorsze.

Pozdrawiam serdecznie