No nie boli, jak się nie myśli, dlatego idiota ma najlepiej.
No ale wie Pan, na Facebooku się lajkuje, czyli klika – nie uciekniemy przed tym w coś tam. Niektóre wyrażąnse są już wtopione w język. I jak to mówią – pozamiatane.

Jadę se autem i dwóch pacanów w radio mówi: to musimy to ZALUBIKOWAĆ!
Niech żyje! Niech Żyje! Niech żyje!

Dotknął Pan ważnej sprawy i prawdopodobnie już przegranej. Niestety. Po redakcji i korekcie w wydawnictwach profesjonalnych (powiedzmy specjalistycznych – prawniczych, bo w tym mam jakieś rozeznanie — niewielkie, ale mam) w ogóle nie ma już śladu. Mało kto wie, że redakcja i korekta to różne rzeczy. Smutne, bo błędy się potem powiela, biorąc za poprawne to, co kiedyś opublikowano.

A co do pana Boniego, to on ma po prostu taką manierę. Nieważne czy w sytuacjach prywatnych, czy publicznych. Wydaje mu się pewnie, że poważniej i mądrzej wypada. To jest zresztą bardzo dziwna postać, nie wiem czy ma właściwe rozeznanie w konwencjach społecznych. Prawdopodobnie uwierzył w swój geniusz (niesłusznie, choć w tej zgrai może ma podstawy) i tylko prezentuje się światu, bez względu na wszystko. Ostatnio widziałem go na pogrzebie pewnego profesora, gdzie przemawiał po prezydencie Gajowym i zaczął od sienkiewiczowskiego “Michale larum grają...” — dalej pojechał całym cytatem, aż zagrzmiało; ludzie chowali głowy w czapki, bo wypadło niezręcznie, zwłaszcza że aktorstwo nie było najwyższej próby. A potem posypało się sporo wspomnianego przez Pana TAK ;-) Tradycyjnie.

Pozdrowienia!

Szczęśliw, kto nie robi w korporacji.

No można jeszcze wstawiać: “Panie Dziejaszku, Panie Dziejski, i ten tego, generalnie, przykładowo, nie uchodzi, a ja gorę, w mordę, kurde, pies zaje…”
W zależności od sytuacji wszystko można sobie wstawić, ale nie wszystko staje się ogólno narodowym zwyczajem.
Ostatnio pewien znany mi reżyser dbający o czystość polszczyzny na swojej stronie FB, podczas pewnego spotkania z 15 osobami wstawiał sobie, purysta jeden, TAK na końcu.

Właśnie leci w TV Alicja w Krainie Czarów w dubbingu z lat 60tych – masa cudownych piosenek ze świetnymi tekstami. Dziś bardzo trudno jest o dobrego tekściarza. Zawód w zasadzie zanika, celebrytki dające głos same sobie piszą byle co, byle się dało łatwo zaśpiewać. Treść czy poezja nie ważne są. Jedynie dla rozrywki pozwalam sobie wstawić tekst jednej znanej gwiazdy z czeskiego Cieszyna:

Długo to nie znaczy wiecznie, przecież dobrze wiem
A na razie bezskutecznie modlę się o sen
Wiem, najdłuższa noc ma na mecie zawsze świt
Trzeba będzie wstać, wyprostować się i iść
Trzeba zacząć od początku, czas otworzyć drzwi
Za nic wcale nie dziękuję ci, wszystko wypalone, popiół i dym
Co mnie nie zabije dobrze zrobi mi, że ci uwierzyłam tylko mi wstyd…

I teksty pewnego młodego artysty imieniem Damian:
Kiedy zadzwonić ty wiesz i płakać na ramieniu
O każdej porze nocy i dnia
Do kogo zwrócić się wiesz, bo tylko ja naiwny
Do ciebie zdążę nim spłynie łza
A gdy już wszystko dobrze, niepotrzebny
Odchodzę w cień całkiem sam
I widzę ciebie z innym, kolejnym
I nigdy to nie będę ja

Przyjaciel nic więcej, nic więcej, więcej nic
Przyjaciel blisko tak, blisko, daleko zbyt
By znaczyć dla ciebie tyle co dla mnie ty
Co takiego widziałaś w nim
Ja dałbym wszystko by z tobą być

drogi grzesiu jak wiesz moja praca łączy się także z nagrywaniem muzyki i z “lokalizowaniem” TFU piosenek. Czyli żeby to, co robię było dobre, muszę mieć świetnego tekściarza, który przetłumaczy, zrobi adaptację i napisze te słowa synchornicznie z obrazem.
Są z tym gigantyczne problemy. Oczywiście mógłbym zgłosić się do tuzów, ale tuzy mają swoje lata, operują w niemłodzieżowej estetyce i leksyce, a to co robię jest adresowane do dzieci, młodzieży, no i także do dorosłych, i musi to być nowoczesne.
Jedno słowo MASAKRA. To samo dotyczy dialogów. Po pierwsze, poza kilkoma filmami – np Drogówka, gdzie jest prawdziwy język, choć wulgarny i Róża, dobre dialogi – ten sam reżyser, czy Testosteron, Lejdis, polskie filmy mają fatalne dialogi. Literatura się nazywa.
Seriale – ile seriali ma dobre dialogi? Ano kilka, ale niewiele. rodzinka.pl i i jeszcze ze dwa. reszta sztuczne i sztywne.
Ludzie zdolni, twórczy nie wybierają dziś drogi artystycznej, ale lądują w reklamie albo jakimś, pożal się Boże, marketingu. Ludzie idą tam, gdzie są pieniądze. Tak, w piosence są pieniądze, ale położyły sobie na tym łapę pseudo poetessy. $$$, a ludność słucha. Zobaczymy, czego będziemy słuchać, kiedy w radiach będą za dnia puszczać polskie piosenki. Może to na coś wpłynie?
Nikt już nie spija słońca z pomarańczy, dziś się widzi orła cień.