Tygodnik POLITYKA ustami, czy raczej piórem Jerzego Pilcha ogłosił z dwa lata do tyłu konkurs na opowiadanie. Zdaniem Pilcha, my Polacy umiemy wszystko, tylko nie umiemy opowiadać, i dlatego ten konkurs. Co by naród trochę w opowiadaniach wyedukować...

Dobre sobie. Polacy nie umieją opowiadać. Proponuję pójść do knajpy. Albo na jaki portal zawędrować. Textowisko choćby…

Miałem chęć wystartować, ale Stachu mi odradził mówiąc, że opowiadanie nie jest moją najsilniejszą bronią. Bo jak jest u mnie wstęp, to nie ma rozwinięcia, albo co gorsze zakończenia. A w opowiadaniu – te trzy rzeczy muszą być. Taki mus.

W konkursie tym wystartował Zdzichu, kolega mojego kumpla Stacha. Gdybym był w jego wieku, też by mi się zapewne chciało. A tak, pomarzyć tylko można…

Chociaż musiałem mu powiedzieć, że przeczytałem opinię Marty Sawickiej o książce Pilcha „Miasto utrapienia”, która stwierdziła :
„ Po dziesięciu stronach nic się nie dzieje, ale mamy nadzieję, że coś się zmieni. Po stu stronach, kiedy nadal się nic nie dzieje, nie mamy już złudzeń, że straciliśmy czas, czytając Pilcha.”

Zastanowiłem się odrobinę, doświadczenie bowiem uczy, że jesteśmy, my Polacy, nie do końca przewidywalni. Im więcej słów krytyki otrzymywał piosenkarz melodramatyczny Michał Wiśniewski, tym więcej widywałem na nim biżuterii. To znaczy, że krytyka nie wpływała na jego status majątkowy. Być może, młodzież z litości kupowała jego płyty? Na złość, krytykom… Niewykluczone, czy wręcz prawdopodobne.

No i numer. Otrzymałem na Gwiazdkę od młodszej córki „Miasto utrapienia”, bo wiedziała, że POLITYKĘ kupowałem ongiś tylko dla niego i tylko dla niego nabywam w piątek „Dziennik”. Gały wybałuszyłem, aż się wnuczka wzruszyła, że dziadek taki zadowolony, nad mową ciała zapanować nie potrafiłem i wydukałem: – … suuuperrr.

Konflikt decyzyjny przeżywam ogromny, bo mi córka powiedziała, że jadąc pociągiem z małą, prezent skonsumowała i jak się niedługo zobaczymy, to pogadamy. O utrapieniu.

Przeżywam więc, jak powiadam, konflikt – konflikt przyciągania z odpychaniem. Bo jak to, mam czytać, a tam na pierwszych stu stronach nic się nie dzieje? A co będzie jak brak „dziania” się wydłuży…? Kto powiedział jednak, że w książce musi się zawsze coś dziać...?