Polecam Stulecie chirurgów do przeczytania. Im bardziej zagłębiam się w lekturę, tym bardziej dziękuję wszystkim bogom tego świata za postęp w medycynie.

Teraz każda operacja, której miałabym się poddać wydaje mi się nieskończonym luksusem. Mówię to bardzo poważnie.

Właściwie nie uświadamiałam sobie wielu rzeczy zanim się o nich nie dowiedziałam. Wystarczy wyobrazić sobie skutki całkowitego braku znieczulenia jakiegokolwiek, na przykład przy amputacji nogi na wysokości uda…
Albo usuwanie kamieni z pęcherza moczowego przy pomocy różnych metalowych narzędzi wbijanych w człowieka, i to że często chodziło o ręczne ich usunięcie. Oczywiście także bez znieczulenia…

Kilka lat temu byłam na oddziale wcześniaków, takich właśnie które jeszcze kilka lat temu nie miałyby szans na przeżycie.

Dzieci urodzone zdecydowanie przedwcześnie, mogące zmieścić się na dłoni, ze skórą jeszcze tak cieniutką, że niemal przezroczystą.

Wyglądały jak przybysze z innej planety…

Niezwykłe doświadczenie. Naprawdę niezwykłe.

We mnie obudziło radość i nadzieję, pomimo że część z tych dzieci będzie niepełnosprawna w różnym stopniu i w różnych obszarach. Część ma szanse na zdrowe życie.

Jeszcze tak niedawno żadne z tych dzieci nie przeżyłoby. Żadne.

A przecież takie porody zdarzały się i będą się zdarzać. Niczyja to wina zazwyczaj.

I tylko maleńka część tych dzieci ma szanse dotrzeć na specjalistyczny oddział szpitalny, który nie jest tak znowu na każdym rogu.

Jakaś liczba tych dzieci umiera zanim dojedzie karetka, bo każda minuta jest na wagę życia.

W ciągu kilku ostatnich lat śmiertelność zmalała, można realnie pomóc coraz młodszym z tych dzieci. Mnie osobiście to cieszy.