Co do Lyncha. Cóż. “Prosta historia” dowodzi, że potrafi on coś “opowiedzieć”.

Hmmm. No przeciwstawiłeś Requiem Trainspottingowi. Ja twierdzę, że akurat te filmy oba są “puste”. W takim rozumieniu, że żaden nie mówi niczego nowefgo. Ani nie jest szczególnie dobrym obrazem rzeczywistości. Ani nie ogląda się łatwo. I żaden nie zawiera sceny w której grupa karłów wskakuje w kontener wypełniony piłeczkami ping-pongowymi. A to osłabia przekaz ;)

Almadovar niestety nie jest dla mnie “strawny”. Może być przy jednym filmie, jeśli akurat mam ochotę na film nieprzesadnie nowatorski. :)

A co do kina północno-nordyckiego, to się w ogóle wypowiadać nie będę, bo mam jakieś dziwne skojarzenia. Pamiętam, że oglądałem coś i nagle tam pokazano lemura. Ja powiedziałem, że pewnie chodzi o symbol duszy, bo coś mi dzwoniło, że były te dziwaczne elementy mitologiczne. Na to koleżanka zaczęła mi wtedy jęczeć, jakie to nie oryginalne i że głębokie. Film był Triera. A ja pomyślałem sobie, że nieprzesadnie oryginalne, skoro zakumałem motyw od razu, a głębokie tylko jeśli ktoś ogląda film z enjcyklopedią mitologiczną u boku.

Nie moja poetyka. Choć akurat Trier ma duże wyczucie dramaturgii obrazu. I nie widziałem, by łamał symetrię kadru podczas rozmów, jak inni artyścia europejscy. Wychodzi więc, że i tak jest lepszy od innnych, ale dlatego, że choć pozostaje w obrębie własnej wizji, jego praca jest ścisła i filmy mu się wizualnie nie rozpadają. Jak mi puszczono kilka filmów francuskich, stwierdziłem, że to jednak podstawa. Ta estetyczna spójność.