Podyskutujmy poważnie o mitach:

Chwilę wcześniej robiła karierę koncepcja inteligencji emocjonalnej, co jest oksymoronem. Nie ma czegoś takiego jak inteligencja emocjonalna, choć Laboratorium Technik Diagnostycznych PTP znormalizowało metodę badawczą mającą toto badać.

Czy nie zauważył Pan, że tak jak za komuny byli „uczeni radzieccy” tak teraz są naukowcy amerykańscy. Gdy moje dziecko nauczyło się samo czytać głoskójąc, usłyszałem, że to najtrudniejsza metoda, bo amerykanie uczą swoje dzieci czytać całymi wyrazami i to jest lepsza metoda. Była w owym czasie (około 2000) propagowana w Polsce. To, że język angielski nie jest językiem fonetycznym, a polski i owszem, nie robiło naszym piewcom wyższości tej metody żadnej różnicy. Natomiast dzieciom jak widać robi.

Samo istnienie MEN jest wrzodem na d**ie narodu. Te 46 milionów to niewielkie pieniądze marnowane przez tę nikomu niepotrzebną instytucję. Nie ma o co się strzelać.

Tak jak pisałem wcześniej trzeba zacząć od definicji. Ponieważ Pan nie przedstawił żadnej z setek definicji, więc, aby dyskurs był możliwy, proponuję przyjąć, że inteligencja to sprawność przetwarzania informacji (wiedzy), miarą sprawności przetwarzania informacji jest iloraz inteligencji.
Jeśli tak zdefiniujemy inteligencję, a jest to zgodne z większością koncepcji psychologicznych, to coś takiego jak inteligencja kinestetyczna, emocjonalna, czy muzyczna jest śmieszną, nie mającą sensu zbitką słowną. (Coś jak „sałata słowna” schizofreników.) Dlatego koncepcją Houarda Gardnera nie należy sobie zawracać głowy jako teorią inteligencji. Być może można rozważać ją jako koncepcję uczenia się. To może mieć jakieś ręce i nogi.

Zatem porzućmy „inteligencje” i skupmy się na stylach uczenia.

Układanie czegokolwiek z gałązek będzie charakterystyczne dla „przyrodnika” skrzyżowanego z „kinestetykiem”. „Przyrodnik” pożeniony ze słuchowcem będzie chętnie rozwiązywał zadania matematyczne ze słuchu, pod warunkiem, że będą o jabłkach, motylkach i pajączkach, albo wilkach i owieczkach.

Tu usiłuje Pan opisywać typy czyste, jakie nie występują w przyrodzie.

A nie na zasadzie, mamy władzę i możemy was urządzić?

Stany Zjednoczone Ameryki są duże i każdą głupotę tammożna znaleźć opublikowaną. Wolę krytyczną analizę polskiego naukowca, niż bełkot amerykański pisany z zawiści.

Może następny tekst poświęci Pan tym odkryciom z broszurki indoktrynacyjnej „Dlaczego uczniowie nie lubią szkoły?”. Nie napiszę, że jestem ciekawy co przyszło do głowy jakiemuś Amerykaninowi, ale chętnie się z niego pośmieję. Nie trzeba być profesorem, żeby wiedzieć, że szkoła będąca elementem systemu przemocy państwa względem obywatela, nie może cieszyć się estymą wśród normalnych dzieci.

Na poparcie prezentowanego stanowiska nie przedstawił Pan niczego, poza opinią profesora Daniela Ti Uilingama. To dość słaby argument, natomiast argument zgody powszechnej, nie tylko jest nieprawdziwy, ale również bardzo słaby. (Z tego, że większość ludzi sądzi, że Ziemia jest płaska, nie wynika prawdziwość tego sądu, co można stwierdzić sprawdzając jak się zużywa podeszwa buta. Na palcach i pięcie, więc Ziemia jest wklęsła. ;) )

Z dobrej też.

Styl uczenia nie wyznacza skuteczności tego procesu.

Proponuję nie mieszać warunkowania (bodźce), które odnosi się do emocji, z uczeniem się wiedzy, gdzie nie ma mowy o warunkowaniu, a zatem i o bodźcach, a mówi się o jednostkach informacji. :)

Jeśli zdążyły narosnąć mity, to trudno uwierzyć, że autor tej koncepcji „inteligencji” był osamotniony, co nie znaczy, iż miał rację.

Czy jest to mniej efektywny sposób uczenia się, czy też trudniejszy dla nauczyciela?

Jeśli prawdą jest, że coś jest niemożliwe, to po co pisać, że nie powinno się tego robić?!

A jeśli układ w tańcu będzie rozwiązaniem zadania, to co?

Proponuję najpierw ustalić czy jest to możliwe, a potem ewentualnie dyskutować czy ma sens.

Nie ma metody, jaka z człowieka upośledzonego intelektualnie zrobiłaby geniusza. Z tego nie wynika, że nie należy ludzi uczyć. Ten argument jest lekko chybiony.

Treść narzuca albo preferencje powinny. To jest alternatywa wykluczająca i konstrukcja, jakiej Pan użył jest niespójna i przez to osłabia wagę wywodu.

Można to skwitować „zdania uczonych są podzielone”. Czy to jest dowód czegokolwiek?

Mnie Pan może pokazać dowolną ilość obrazków, a tekstu to szczególnie. Natomiast, jeśli chce Pan aby coś zostało w mojej pamięci, to musi mi Pan to opowiedzieć, a najlepiej przedyskutować. Nie jestem zwolennikiem profesora Houarda Gardnera, tylko słuchowcem, więc obrazki zwisają mi w girlandach i festonach. Znów chybiony argument.

To jaka jest nauka, zależy od tego kto i czego się uczy. Większość nauki jest łatwa i przyjemna, choć nie można tego powiedzieć o tym wąskim wycinku nauki, jaką odbieramy w systemie edukacji. Winna jest temu nie taka czy inna teoria, tylko przymus szkolny.

Dlaczego trzeba? Bo jakiś debil z ministerstwa stwierdził, że dziecko musi akurat ten idiotyzm poznać? Przecież to jest żaden argument!

Rozczarowanie jest częścią kontraktu na życie. Jak byłem dzieckiem wszyscy mnie przekonywali, że święty Mikołaj istniej, a teraz przekonują mnie do czegoś zgoła odwrotnego. Wie Pan jakie rozczarowanie odnośnie ludzi małej wiary mnie spotyka? Czy to powód by wszyscy obowiązkowo wierzyli w świętego Mikołaja? Proszę się zastanowić nad tą troską o możliwość rozczarowania kogokolwiek.

Moje uwagi nie świadczą o braku zgody co do meritum, tylko punktują słabości argumentacji. :)

Pozdrawiam