A może po prostu tak:

Każda ścieżka ma serce, gdy i ja je mam,
i żadna go nie ma, gdy we mnie przestanie bić, zamrze,
to serce, które chce pulsować życiem,
i nie chce być zmknięte na cztery spusty rozdzielenia ze światem
ani otumanione wibracjami podprzestrzennych iluzji.

Każda ścieżka jest dobra
i żadna nie jest zła.
Wybaczam, błogosławię, dziękuję, kocham tylko ja,
czyż muszę szukać na zewnątrz drogi do tego stanu,
gdy oddech rozpala każdą chwilę
a każdy krok jest oczywistością drogi.

serdecznie pozdrawiam