– Może byśmy gdzieś usiadły? (...)
– (...) Jutro usiądziesz.
– (...) byłam w wychodku jeszcze przed śmiercią...
– Teraz jesteś już po śmierci?...
(Joanna Chmielewska)

Jakiś czas temu wymyśliłam sobie, że nie będę (prawie w ogóle) pić alkoholu i teraz mam za swoje. Nie, nie spadam w trakcie malowniczo pod stolik, tak źle jeszcze nie jest, natomiast to, co zaczęło się dziać ze mną na tak zwany drugi dzień, to jakaś jest tragedia. Facebook prawdę ci powie:

Biorytm Intelektualny: -99%, emocjonalny: -22%, fizyczny: -27%,. Daje to następujący status: Tępak

I obok zdjęcie Dżordża Dablju Busza. No właśnie. Jeszcze sobie wymyśliłam, że zadzwonię do Gretchen, po czym się okazało, że ona do mnie dzwoniła dwadzieścia minut wcześniej. Mogłam odebrać, przynajmniej rachunek byłby niższy w tym miesiącu. Mogłam nie oddzwaniać, to żaden despotyczny bażant by mnie nie zmusił do dręczenia jedynego nędznego procentu intelektu, jaki mi jeszcze pozostał. Zresztą “blejki nie znały procentów, no chyba, że chodziło o szampana, albo piwo”.

Piwa ani szampana nie piłyśmy. Bażant próbował nakłonić samą siebie do tego pierwszego, ale jej nie wyszło. Też mi siła fachowa, doprawdy.

Boże! Cząsteczka natchnienia spadła z kosmosu prosto na mój otępiały mózg! Przecież ja się powinnam w tej chwili właśnie napić lubelskiej Perły, na pewno jakiś biorytm mi od tego wzrośnie. Co więcej, mój rodzony ojciec czule mnie do tego namawiał dzisiaj rano, z powodu w kredensie pełno butelek z kaucją, które mogę oddać przy okazji i znacząco poprawić nasz rodzinny budżet. Przecież to wszystko ja wypiłam, Czajnik nie jest za piwem specjalnie. A to znaczy, że od Bożego Narodzenia prawdopodobnie nie wpadł na to, żeby pozdawać butelki. Zupełnie jak ja i moje egzaminy, też jeszcze nie wpadłam na to, że mogę je pozdawać. Ale wszystko przede mną... To lecę do sklepu, potem wrócę i będę dalej opisywać życie ludziom nieświadomym. Albowiem nie zna życia ten, kto nie słuchał, jak pijana Gretchen rozmawia z taksówkarzem.

*

Popadłam w sobotni smęd życia w jednym akcie. Ojciec na mnie nakrzyczał, że zubożyłam budżet rodzinny, zamiast go wzbogacić, i że wydałam już dzisiaj trzydzieści złotych. Na moje tłumaczenia beznadziejne, że wcale nie trzydzieści, a dwadzieścia trzy, że butelek w kredensie było cztery – a nie dziesięć, przy czym on się upierał – w tym jedna bezzwrotna, którą i tak sprytnie w sklepie wcisnęłam jako zwrotną i że cztery razy cztery równa się szesnaście, a nie trzynaście, jak on twierdzi – nakrzyczał jeszcze bardziej. Pewnie ma rację, w końcu to nie ja grałam kiedyś na giełdzie i nie ja mam matkę dysponującą doktoratem z nauk ekonomicznych.

Potem poszedł na spacer i Murik gdzieś uciekł, a Fraszka pogryzła się z niejaką Majką. To jeszcze bardziej pogorszyło atmosferę. Zagłada domu Usherów, normalnie.

A przecież miałam mówić o Gretchen w taksówce. Trzeźwej, co podkreśliła. Proszę bardzo, ja jestem bażant łagodny, miły, zgodny.

Najpierw zaczęła wypytywać pana kierowcę o to, kiedy zmienił samochód, bo tak jakoś jej pachnie świeżością. Dowiedziała się, że dziesięć miesięcy temu. Potem rozmawiali o Szwedach, którzy są nienormalni, czego jednak nie widać, kiedy samemu jest się Szwedem. Następnie rozmarzyła się wizją, że mogłaby wsiąść na prom i tylko pływać od Karlskrony do Świnoujścia, pijąc i hulając, bo to by rozwiązało jej wszystkie problemy życiowe.

- Bo na północy Szwecji nie mają normalnych dróg, tylko taki grysik, pani rozumie.

- Grysik, rozumiem. Mój kot w to sika. Przy okazji, czy zdaje pan sobie sprawę, że jedziemy do tyłu?

Ja nic nie mówiłam, tylko się uśmiechałam. Nie przeszkadzało jej to spoglądać na mnie i syczeć uspokój się.

Na placu Bankowym wysiadłam i nie odpowiadam za to, co mogło dziać się później.