Kto marzy o upadku Platformy? Przede wszystkim PiS. Ale zaraz z tyłu podąża LiD. Obie partie widzą już w radosnych snach, jak ogromne nadzieje obudzone w społeczeństwie przez upadek lewicowych populistów, także tych spod znaku SLD, nie ziszczą się i już. Bo każdy z nas w odsunięciu niedawno rządzących politycznych i gospodarczych oczajduszów widział możliwość zaspokojenia swoich osobistych niedostatków. Przemysłowcy – deregulację gospodarki, budżetowcy – podwyżkę zarobków, bezrobotni – pracy lub zasiłków, wszyscy – uwolnienia się z omnipotencji państwa. W dodatku życzylibyśmy sobie sprawnej ochrony zdrowia, oświaty, szkolnictwa wyższego, wymiaru sprawiedliwości. PiS, doprowadzając w czasie swych rządów do absurdu wiele spraw odsłonił jednak bardzo wyraźnie nasze braki. Platforma ma je usunąć. Mając wetującego wszystko z zamkniętymi oczami prezydenta na karku.

I tu jest nadzieja dla PiSu i LiDu. Muszą wymarzoną porażkę Platformy zdyskontować dla siebie. Dlatego nie mogą się zwyczajnie sprzymierzyć i stworzyć lewicy. Muszą działać przeciwko sobie. Mogliby wprawdzie znaleźć państwo solidarne jako wspólną płaszczyznę porozumienia. Ale taka Polska, solidarna, według PiSu to kraj zdekomunizowany, zweryfikowany, zlustrowany, monoetniczny, katolicki. Tylko bowiem – według nich – społeczeństwo jednolite, wyznające te same wartości jest zdolne do potęgowania swoich działań w jedności wszystkich obywateli, bez egoizmu i partykularnych interesów wzniecanych przez różne jego obce odłamy albo w dodatku służby specjalne dawnego układu. Wszystkie tezy PiSu są więc zasadniczo sprzeczne z tradycyjną argumentacją lewicy zaś postulat dekomunizacji i dominacji katolicyzmu jest wprost wymierzony w serce SLD.

Opcja postkomunistyczna, która już doświadczyła na własnej skórze złych skutków redystrybucji dochodu narodowego, kierowanego w zamiarze do najbiedniejszych, musi zaproponować inne, neoliberalne w istocie sposoby gospodarowania. Okazało się bowiem, że pośród najbiedniejszych rzekomo obywateli pojawili się w czasie jej rządów pośrednicy, którzy nie bardzo się chcieli zadowolić tylko cząstką dzielonego “solidarnie” dochodu. Pośrednicy pochodzący raczej z szeregów lewicy ale też prawicy, narodowców, którzy radośnie przejmowali redystrybuowany dochód narodowy, stający się w istocie niczyim. Odbierając, wcale nie turbowali się dobrem polityków, których wysiłkom zawdzięczali swe nowe bogactwo. Nawet przeciwnie, starali się pozyskać łaski ich potencjalnych następców. Musi zatem lewica jakoś przekonać wyborców, że inaczej tym razem zapewni im szczęście niż tradycyjnie rozdając nie swoje. Że w różnorodności jest siła. Że nie zaspokajanie roszczeń a organiczna praca prowadzi do dobrobytu. Zaiste, w świetle dotychczasowej retoryki wielce karkołomne zadanie.

Obie opozycyjne grupy muszą udowodnić, że na gruzach Platformy zbudują nową, świetlaną przyszłość. Obie więc są zainteresowane w tym aby rzekomą nieudolność rządzącej partii rozdymać do największych rozmiarów. Obie mają też uwagę nakierowaną na wszystkie możliwe potknięcia konkurenta w opozycji. Każda więc będzie podkreślać swoją religijność lub antyklerykalizm, ksenofobię lub otwartość, interwencjonizm gospodarczy lub takiż liberalizm. Przede wszystkim zaś będą sobie wytykać nikczemności popełnione w czasie sprawowania rządów. Afery paliwowe, podsłuchy, sterowanie prokuraturą, finansowanie kampanii wyborczych, zawłaszczanie państwa i wreszcie samobójstwo Barbary Blidy będą ustawicznie w grze. Obie opozycyjne partie będą przy tym Platformie przypisywać koligacenie się ze swym pozarządowym adwersarzem ba, ideową z nim jedność.

Za obu partiami opozycyjnymi ciągnie się odrażający wizerunek a to ciemniaka a to pazernego postkomunistycznego aparatczyka. Obie grają fałszywie. Obie się bowiem próbują szczycić ludową proweniencją. Obie się odwołują do małomiasteczkowej społeczności pracowników najemnych. Pozostają w nadziei, że to nadal środowisko bandosów, lumpenproletariatu, ludzi ciemnych. Ze zgrzebnego worka, jaki na siebie naciągają co rusz wyłazi komicznie szydło w postaci albo mędrków, próbujących dowodzić ryzykownych logicznie tez o wyższości intelektualnej ludu albo maminsynków bredzących o wychowaniu poza podwórkami, jakie odebrali w czasach, kiedy podwórka były powszechne.

A w tle tej walki o dusze Polacy. Przedsiębiorczy lub nie – szczęśliwie rzadziej nie, mądrzy lub nie – coraz częściej tak, doświadczeni zawsze. I zawsze cwani. Wybierzemy tego, kto da więcej. Ale tym razem już chyba nie plew.