Różnice nie są w tu wcale ani banalne, ani drugorzędne ani nieistotne. Tu chodzi o fundamenty, samą esencję, o substancję rzeczy. Homoś od geja różni się wszystkim. Jest to absolutnie i nieporównywalnie inny osobnik. Odróżnia go nie tylko wygląd, czysto zewnętrzna aparycja. On pod każdym aspektem jest inny; i cielesnym, i psychicznym i duchowym. Ich jestestwa są tak do siebie nie przystające, tak głęboko od siebie odizolowane, wyabstrahowane, że, aż dziw bierze, iż w ogóle możliwe jest jakiekolwiek spotkanie, jakakolwiek relacja i porozumienie między nimi. Jeżeli prawda jest, iż „kobiety są z Wenus, a mężczyźni z Marsa”, to per analogiam, trzeba by było powiedzieć, że o ile homoś jest z tej Ziemi, to gej na pewno nie jest z tego świata..

Homoś jest nasz, swojski, polski, własny. Na naszym wykarmiony chlebie. Jest od nas, z naszej on krwi i z naszego wzięty ciała. To prawda, że może nie jest taki jak my, że pewne skłonności ma inne, że czym innym się zachwyca, co innego go o drżenie serca i trzewi przyprawia; że jak my się wdziękami kobiet upajamy, to on niekoniecznie te upojenia podziela. Ale jakoś się z tym pogodziliśmy. Jakoś z bólem, bo z bólem, aleśmy to przetrawili w sobie i póki za głośno i publicznie w ramach parad i marszów, nasz homoś swej inności urbi et orbi nie komunikuje, to jest ok. Dobrze jest.

Co się tyczy zaś geja. O nie! Gej to obcy, zagraniczny, przybysz jest, a jako przybysz głowy za wysoko nosić nie powinien i naszych rodzimych homosiów bałamucić mu nie pozwolimy! Nasz homo cichy jest, ubogi raczej, spokojny, w sobie zamknięty, o sobie niewiele mówiący, rozgłosu, jak diabeł święconej wody, unikający. Taki jest. W tłumie się on nie wyróżnia, jest jak my „na nas obraz i podobieństwo nasze” uczyniony.

Gej natomiast przebrzydły nosi się jak panisko jakieś. Jakiś taki ładny, czysty, schludny, o siebie dbający. Chodzi pewnie odważnie, furami drogimi się wozi, w modne się ubiera ciuchy. Mówi dużo, jasno i klarownie. W telewizji go pełno, o sobie mówić potrafi, do swoich racji przekonywać i niczego się nie wstydzi. I ciągle jakoś tak się ciepło i przymilnie uśmiecha. Mówi (barwa jego głosu też jakaś inna, kobieca bardziej taka) zawsze głośno i dosadnie ze szczegółami intymnymi nawet, o tym, o czym nasz homoś nawet cicho nie pomyśli!

Nasz cichy, zakompleksiony nieco i może trochę wystraszony sam siebie, swoich odczuwanych potrzeb i pragnień się wstydzący homoś, nigdy publicznie by się tak nie zachował. On nawet intymnie i prywatnie, by tak się nie odważył mówić, a co dopiero przed kamerami w blasku fleszy, pod ostrzałem dziennikarzy! Nasz homoś wie, zdaje sobie sprawę, że jeśli chce mieć spokój i bezpieczeństwo zapewnione, to powinien siedzieć cicho. Jaki jest, taki jest, ale nam o tym mówić nie musi. Co robi w nocy i po kryjomu jego sprawa, byleby tylko o tym nie rozpowiadał na prawo i lewo. Bo wstyd rodzinie, znajomym, kolegom i księdzu proboszczowi robi.

Gej jest inny, bo on za pieniądze ujawnia to i owo, ze swego bujnego i rozwiązłego życia, nie bacząc na dzieci i młodzież, że ich swoim słowem i postępowaniem gorszy. A nas o niesmak i wymioty przyprawia. Gej potrzebuje mówić o sobie, by się w swoim gejostwie utwierdzić i podtrzymać. Jemu już nie wystarcza, że jest gejem, on jeszcze ciągle musi o swoim gejostwie opowiadać, się nim szczyć, je światu ukazywać, o nim normalnym ludziom codziennie przypominać.

Nawet jak już na paradę idą to się różnią. Gej idzie zawsze pierwszy, kolorowy, głośny, krzyczący, wyjący wręcz; nam ubliżający do wrogości namawiający, agresywny i popędliwy. Nasz homoś natomiast, o ile już go gej namówi („no choć! Fajnie będzie, zobaczysz! No proszę cię, kochany Nie daj się prosić. Choć poznasz moich kolegów, to naprawdę fajne chłopaki. Zobaczysz, a z Tomem cię nawet osobiście poznam, inteligentny jest i ładny taki. No choć. Będę na pewno też te szowinistyczne świnie, homofony jedne, ale mówię ci, tak w dyskrecji wielkiej, że nawet wśród nich by się fajne ciacha znalazły…) Gdy już więc gej naszego homosia na paradę namówi, ten idzie gdzieś w tłum wmieszany, prawie niewidoczny dla ludzkiego oka. Głowę ma spuszczoną, twarz pobladłą, bez wyrazu, oczy smutne, jak u zbitego psa. Milczący on i jakiś taki nie swój. Bo on parad i marszów równości do szczęścia nie potrzebuje. On i bez tego umie się odnaleźć. Nie potrzebuje skandalu wywoływać i zamieszania na ulicach robić. I normalnym ludziom spokój i odpoczynek zakłócać.

Parady to wymysły gejów z zagranicy, którzy do naszego spokojnego, katolickiego i tolerancyjnego kraju, jakieś chore nowiny z zepsutego Zachodu przywlekli. A tak w ogóle to geje, ani nam ani naszym homosiom do niczego potrzebni nie są. My sobie bez nich poradzimy, bo my wiemy najlepiej czego nam i naszym homosiom do szczęścia i życia niezbędne jest!

P.S. Inspiracją dla powstanie powyższego tekstu był program w tvn24 w którym pan KorwinMikke i pan Biedroń wymieniali poglądy na temat homoseksualistów (http://www.tvn24.pl/-2,1605017,0,1,slowo-na-g-kojarzy-sie-z-gownem,wiado...)