Moja dzisiejsza prasówka była dość przygnębiająca: dziadzio w Wieliczce od 50 lat przetapiający na diałace psy na smalec, który sprzedawał okolicznym mieszkańcom, młodzieńcy z Elbląga znęcający się nad kotem i przechwalający nagranym telefonem komórkowym filmem, na którym zarejestrowali jak zwierzę płonie oblane benzyną, koleżka z podwarszawskiej wiochy bezlitośnie katujący codziennie swego pas gumową pałką – ot, tyle jednego dnia.

Skala okrucieństwa, jakiego doznają zwierzęta z rąk naszych drogich współobywateli jest przerażająca. Sam wielokrotnie widziałem bydło i świnie w koszmarnych warunkach przeworzone do ubojni. Otwarte, gnijące rany na nogach, uwiązane za nozdrza w niemożliwej pozycji, w upale bez wody…

Wiele słyszy się o smutnym końcu starych koni, oraz tych, które miały nieszczęście coś sobie złamać i być niezdolne do pracy. Widzi się równie często, na różnych posesjach, zabiedzone psy łańcuchowe, które muszą przeżyć zimę o misce namoczonego chleba dziennie, może lekko okraszonej smalcem kaszy. Drżące z zimna w jakiejś prowizorcycznie skleconej, dziurawej budzie.

Do tego dochodzi obrzydliwy szpan nowobogackich, to ich nagłe upodobanie do fois gras, walk psów, futer czy polowania.

Okrucieństwo wobec zwierząt ma formy zalegalizowane i nielegalne, lecz obie są powszechne. W Polsce bardzo często zwierzęta traktowane są całkowicie przedmiotowo, instrumentalnie. Pamiętam dobrze, jaką wzbudziłem sensację, gdy wiele late temu kategorycznie zarządałem od pracowników katedry biochemii na Wydziale Chemicznym Politechniki Wrocławskiej wdrożenia jakiejś humanitarnej procedury uśmiercania zwierząt doświadczalnych, ponieważ do czasu mojej interwencji pracownik techniczny załatwiał sprawę... kijem bejsbolowym. I jeszcze mnie przekonywali, że to w sumie najlepszy sposób, że zwierzę się nie męczy…

Nie zauważyłem w ogóle, żeby kwestie traktowania zwierząt były poruszane przez Kościół, który mógłby tutaj wykazać przecież jakąś aktywność – sięgając chociażby do franciszkańskiej tradycji. Ale nie – naszych drogich księżulków to jakoś nie boli. Dla nich bydlę to bydlę – duszy nie ma, więc nie ma się czym przejmować... Religijnie usankcjonowane okrucieństwo ma wiele obliczy: my mamy naszego wigilijnego karpia, Arabowie i Żydzi skrwawianego żywcem cielaka…

Zdumiewają mnie śmiesznie niskie wyroki na jakie nasze sądy skazują domorosłych sadystów. Tam wyroki – na ogół sprawy takie się po prostu umarza z powodu “niskiej szkodliwości społecznej” – tak, jakby wierzono, że niech lepiej męczą zwierzęta, skoro mogliby chcieć wyładować się na ludziach…

Nie wiem, czasami to wszystko mnie tak zniechęca. Nie jestem żadnym radykałem. Nie jestem nawet wegetarianinem. Nie oczekuję żadnych praw dla zwierząt, poza tym jednym jedynym – że skoro już u kogoś są, to powinny być dobrze traktowane. No i wydaje mi się, że niewrażliwość na ich cierpienie jest wyrazem skrajnego prymitywizmu. Takiego właśnie – zezwierzęcenia, zbydlęcenia, które niestety zbyt często jest w naturze rodaka-Polaka. Jakże się nie podobało naszym “patriotom” je zobaczyć wirtuozersko opisane w “Malowanym Ptaku”, ale cóż zrobiono, żeby chociażby odrobinę prawo zmienić i zwierzęcej doli ulżyć? Nic! Za każdym razem odpowiednie wnioski przepadały w Sejmie!