Los prezesa TVP Andrzeja Urbańskiego nie wzruszył mnie. Nie zapłaczę, gdy dowiem się, że w końcu ktoś wyrzucił go z ciepłej posadki.

- Mam wrażenie, że od kilku tygodni żyję w kraju podobnym trochę do Birmy po zamachu generałów – stwierdził niedawno szef publicznej telewizji.

Chcą go wyrzucić! I to kto? Donald (“I TY BRUTUSIE...!?”) Tusk!!!

“Znam większość polskich polityków. Z Donaldem Tuskiem przejechałem kiedyś pół Ameryki. Akurat po Platformie nie spodziewałem się takiego stylu traktowania mediów publicznych. To dla mnie jak historia z horroru…”

Nie spodziewał się biedaczek. Bo przecież lubili go wszyscy. Pałętał się po najróżniejszych politycznych grupkach i grupeczkach, a biznesowo chętnie współpracował nawet z ludźmi z SLD. Znajomek Prezydenta, związany z PiS, a jednocześnie towarzysz Premiera, dobrze dogadujący się z ludźmi z PO. Równie dobrze z “autorytetami moralnymi” z różnych “partii ludzi rozumnych”, i z byłymi prezydentami…

Nawet Tomasz Lis, który właśnie wraca do telewizyjnego kurnika stanął w jego obronie przekonując, że Urbański szczerze “chce lepszej telewizji publicznej”!

“Ponton” ma w sobie coś! No i przywrócił przecież i “Czterech Pancernych” i Lisa…

A teraz wyrzucą go jak zużytą birmańską ścierkę...

Trzebaby zapłakać nad jego losem, czy raczej nad fenomenem, że właśnie takie niezatapialne “Pontony” to standard (doceniając różnice proporcji) panujący w naszej polityce?