Kierowca autobusu jadącego z Ein Gedi do Jerozolimy. Jego rodzina od pokoleń mieszka w świętym mieście. Gdy wybuchła wojna sześciodniowa musiał być dzieckiem. Razem z kolegami, pewnie po lekcjach przyglądał się, przez szpary w płocie niedostępnemu staremu miastu. Widział jak w czerwcu 1967 roku mur odgradzający wschodnią Jerozolimę od żydowskich dzielnic zniknął w dramatycznych okolicznościach, w ciągu trzech dni. To co dotąd było Jordanią, stało się Izraelem. Może wbiegł za pierwszymi izraelskimi żołnierzami pod Ścianę Płaczu…

Generalnie, niezbyt mądrze jest w krajach takich jak Izrael siadać w autobusie w pierwszym rzędzie siedzeń, tuż obok kierowcy. Niezbyt mądrze ponieważ dokładnie widzi się co kierowca robi z drogą i pojazdem. Zwłaszcza wtedy, gdy kierowca jest prawdziwym sabrą. Spełnionym snem syjonistów o czerstwym, silnym, izraelskim macho.

Może mieć pod piędziesiątkę. Z pewnością podoba się kobietom. Wysoki, lekko siwiejące, gęste włosy. Wielki, zielony autobus, z wymalowanymi na burtach stylizowanymi ptaszyskami, prowadzi nonszalancko. Dłonie opiera o kierownicę, jednocześnie miażdżąc palcami orzeszki. Na oczach ciemne okulary. Je i mówi.

Mówi bez przerwy. Gwałtownie gestykuluje. “Powinniśmy zdmuchn
ąć w Libanie jakieś miasto z powierzchni ziemi – by zapamiętali, ku przestrodze. Tak jak Anglicy i Amerykanie zrobili z Dreznem. Wojnę mieli już wygraną, a mimo to zbombardowali miasto – ku przestrodze… “

“Ja znam Palestyńczyków, moja rodzina żyje w Jerozolimie od sześciu pokoleń. Trzeba tu żyć, żeby to rozumieć. Arabowie odgrażają się, że odbiją Hiszpanię. Mówią – naszą największą bronią jest nasza cierpliwość. Trzeba tu żyć, żeby zrozumieć.”

Autokar panoramiczną, przyciemnianą przednią szybą połyka krętą drogę. W górę i w dół. Trochę to przypomina podróż samolotem. Trzeba z otwartymi ustami poruszać szczęką by wyrównać w uszach zmiany ciśnienia. Jerozolima położona jest 1200 metrów wyżej od Ein Gedi – kurortu nad brzegiem Morza Martwego.