W listopadzie ubiegłego roku, w salonie 24, kejow w poście pt. Antologia dzieł i cytatów wybranych – wolnego kozaka Igły – blogera – pałkarza – trolla nr. 2 dwukrotnie cytuje mnie, jako gościa wypowiadającego się w różnych miejscach o Igle.

I. Igła, zadaje pytanie, jak dalece można zabrnąć w imię wolności słowa. I wchodzi bezwyjściowo w rolę chamską i prostacką. W imię wolności słowa wchodzi. Swojej wolności.

Ma prawo do wielu reakcji Igła. Przeróżnych. Ma prawo nie zgadzać się z Marylą kompletnie i absolutnie. Na ten, i wiele innych tematów. Kiedy jednak bawi się w publicystę, to wolność słowa jedno, a kultura słowa – drugie.
Język polski jest bardzo plastyczny, fantastycznie nadaje się do polemiki, dyskusji, erystyki. Można budować zdanie złożone podrzędnie i proste. Nic nie usprawiedliwia budowania zdań prostackich. Nie wspominając o ordynarnych. Świadczy to bowiem o niebywałym ubóstwie jeśli jest stanem permanentnym, świadczy też o przerabianej aktualnie deprywacji czy też frustracji i jest to stan przejściowy.

II. Powiada Igła o Węglarczyku: “Skasował mnie dwa razy. Znaczy świnia podwójna”.

Wypowiedź jest mocna, męska, można się z nią zgadzać bądź nie… a nawet próbować mieć własne zdanie o jej twórcy. Czy jest obraźliwa w tym z najgorszych znaczeń? Nie mnie to wyrokować...

Odpowiada Węglarczyk: “Jesteś bydle. Podoba się?”

Wypowiedź jest męska, mocna, można się z nią zgadzać, bądź nie i nawet mieć własne zdanie o jej twórcy…

Zauważyłem też przy okazji, że Igła bardzo w swych uczuciach jest niestały. Wyautował mnie bowiem był z polecanych u siebie blogów. Zawsze to twierdziłem i twierdzić nie przestanę, że zagrożenie narcystycznego obrazu interlokutora, a co za tym idzie narcystycznego poczucia jego wartości własnej oraz tożsamości, ot choćby przez ironię, lekceważenie, krytykę, dowodzenie omyłek i przy wielu innych okazjach, skutkuje gniewem, czy nawet agresją.
Osoba narcystyczna nigdy nie przebaczy komuś, kto zranił jej narcyzm i odczuwa przemożną potrzebę zemsty, znacznie większej, niż wówczas, gdy zagrożony byłby jej stan posiadania czy nawet ciało…

I z takim balastem zacząłem się produkować w TXT… Aha… Kejow cytuje Igłę: – „Czy chodzi ci o ten tekst wyjątkowego bydlaka i płatnej świni o Nicku Maryla? Pluń na bydlę. Wynajęty”.

Chciałem zrobić sobie przerwę co najmniej 30. dniową od pisania i komentowania. Tutaj. Skróciłem ją wczoraj o kilka dni, dzisiaj perwersyjnie przypominając powyższe starocie…

Z pewnym takim niedowierzaniem zacząłem się bowiem sobie przyglądać. Nie, żebym jakiś kolejny zakręt narcystyczny w poślizgu czterokołowym chciał zaliczyć. Od czego ja tak tyć zacząłem? Nie jest to jeszcze puchlina głodowa, kontrolę nad pobieraniem i wydalaniem pełną posiadam, a kilogramy lecą. Nawet Stachu, mój kumpel złoty, co wie prawie wszystko, a jak nie wie, to pyta lub czyta, za głowę się złapał. Ale się wyjaśniło…

Kilka tygodni temu w North Lauderdale na Florydzie odbył się pogrzeb Russella Shawa, bardzo płodnego blogera piszącego o technologii. Zmarł w wieku 60 lat na atak serca. W grudniu inny bloger specjalizujący się w technologiach, Marc Orchant w wieku 50 lat doznał rozległego zawału, którego nie przeżył. Trzeci, 41-letni Om Malik, w grudniu miał poważny atak serca. Zapytacie, a co to ma do tycia mojego? Ma… ale powolutku.

Inni blogerzy skarżą się na gwałtowne chudnięcie lub tycie, zaburzenia snu i inne dolegliwości wynikające z ciągłego napięcia w wyniku pracy w 24-godzinnym cyklu informacyjnym, jaki wymusza Internet.
Informacja ta, bardziej tycia dotycząca jak zejść śmiertelnych, skłoniła mnie nie tylko nad zastanowieniem się nad własnym stylem pracy, ale w ogóle kazała mi się zastanowić nad sobą. Bo co ja z tego pisania w Internecie mam? Same kłopoty. Goście przyjdą, albo nie przyjdą, a na ogół jak przyjdą, to po to żeby zj…ć. Albo się ponabijać. I tyle mojego… No, to przerwę sobie zafundowałem.