Jedną z najlepszych książek fantastyki naukowej, jedną z dwóch najlepszych książek Philipa K. Dicka jest “Człowiek z Wysokiego Zamku”. Fabuła książki opiera się o teorię światów równoległych, a jej głównym motywem jest podejrzliwość wobec świata rzeczywistego. Taki motyw szukania alternatywnego świata kieruje głównymi bohaterów powieści, a gdy już uda im się zajrzeć za zasłonę – nie wierzą, że jest on tym właśnie prawdziwym.

Jarosław Kaczyński i jego zwolennicy wierzą, że Prawo i Sprawiedliwość powróci do władzy, a właściwie, że okoliczności polityczne i destabilizacja społeczna wyniesie go znów na fotel premiera, a jego bratu dla nową kadencję prezydencką. Nie ukrywa zresztą specjalnie, że jest gotowy do kroków wzmacniających te trendy.

Joanna Lichocka przeprowadziła z szefem Prawa i Sprawiedliwości wywiad dla “Rzeczpospolitej”. Ta doświadczona dziennikarka, znająca Jarosława Kaczyńskiego doskonale wie, że najlepszą metodą dla uzyskania ciekawej wypowiedz, to danie mu swobody mówienia, tak, aby mógł “popłynąć”. Dopiero wtedy widzimy, jak Kaczyński widzi Polskę, jaką perspektywę do niej przykłada.

Czytając wypowiedzi szefa PiS, mam nieodparte wrażenie, że pomimo to, że dzieli nas tylko 10 lat różnicy wieku, to jest on ode mnie co najmniej o dwa pokolenie starszy. I jeżeli ja swoje doświadczenia życiowe zdobywałem w latach 80 i 90, to on raczej w latach 50 i 60… Jego spojrzenie na rzeczywistość, na społeczeństwo, jak również na styl i metody uprawiania polityki są całkowicie archaiczne, taka jakby ich korzenie tkwiły jeszcze w początkach XX wieku.

Dla niego podstawą nie jest rozwój kraju i społeczeństwa, modernizacja i droga ku przyszłości, lecz położenie nacisku na sprawy ideologiczne i całkowicie oderwane od realiów życia. Przebija w tym też teoria oblężonej twierdzy i zagrożeń, jakie czyhają na Polaków, dlatego “naród powinien być bardziej zintegrowany, oświata powinna być nastawiona na przekazywanie wartości patriotycznych w nauczaniu historii, języka polskiego, różnego rodzaju elementów kulturoznawstwa w programach szkolnych”.

Kaczyński twierdzi, że ma alternatywny program, projekt dla kraju, z tym, że jak ujawnia, jest to właściwie ten sam projekt, tylko w nowej wersji. Zostanie on pokazany w styczniu, na kongresie partii. Czyli znów usłyszmy hasła o oczyszczeniu, o dezubekizacji, o układzie, zapewne znów będą “nośne” hasła dla młodzieży i inteligencji, na które jakoś nikt nowy do tej pory nie został złowiony – bo i poza hasłami nic do tej pory nie zostało przedstawione. Być może znów będzie o IV RP.

Kaczyński już wie, jak dotrzeć do wyborców ze swoim przesłaniem – na piechotę, przez działania w kręgu parafii, oczywiście w sensie struktury terytorialnej. Chce w ten sposób ominąć niechętne mu i jego partii media, bo on w dalszym ciągu jest przekonany, że to media są przyczyną jego porażki. Nie koalicja z LPR i Samoobroną, nie podział społeczeństwa i nie brak realizmu programu tak zwanej IV RP, lecz media. Za przykład tego, że tego rodzaju metoda może być skuteczna, podaje wybory uzupełniające do Senatu, na Podkarpaciu, gdzie kandydat PiS uzyskał znaczący sukces, otrzymując ponad dwa razy więcej głosów niż konkurenci z PSL i PO razem.

Na uwagę Joanny Lichockiej, że tego rodzaju podejście i skupianie się na części elektoratu, skazuje go na sztywne, ale nie gwarantujące powrotu do władzy dwudziestoprocentowe poparcie, Kaczyński odpowiada, że jemu nie przeszkadza, że jest postrzegany jako partia moheru. Wprawdzie partia pracuje nad nowym wizerunkiem, prowadzi szkolenia dla swoich działaczy, chce stworzyć nowy front medialny, ale ja dziennikarka “Rzepy” zauważa, nie przynosi to wymiernych wyników sondażowych.

Prezes PiS nie ukrywa, że liczy na to, że kryzys pogrąży obecny rząd. I nie zamierza wcale mu pomóc w jego zwalczaniu. Zresztą to widać już na ulicach, gdzie nowa, cicha formuła “Frontu Ludowego” PiS i SLD demonstruje i działa ręka w rękę. Janusz Śniadek nie przeszedł w pochodach tylu kilometrów przez ostatnie 5 lat, ile przez ostatnie dwa miesiące, a w telewizji jest obecny już prawie non stop. Widać wyraźnie, że delegacja polityczna od strony PiS jest sumiennie realizowana. Podobnie zresztą czyni SLD, stymulując działania OPZZ.

Kaczyński uważa, że prowadzi partię prawicową. Powołuje się na Konrada Adenauera, który twierdził, że partia prawicowa może rządzić tylko wówczas, kiedy jest skrajna. Dlatego też swoje działania i swój program kieruje właśnie w stronę elektoratu zachowawczego i tradycjonalistycznego, który dla niego jest podstawą budowy państwa. Jak chce to połączyć z nowym wizerunkiem i nowym programem – tego się nie dowiemy.

Cały wywiad z Kaczyńskim pełny jest takich sprzecznych, niespójnych i nierealnych sformułowań. Padają tam różne teorie i różne pomysły, nadzieje na osłabienie i rozbicie PO, poglądy całkowicie oderwane od rzeczywistości. Kaczyński żyje w zamkniętym, alternatywnym świecie.

Jarosław Kaczyński jest politykiem całkowicie wypalonym, tkwiącym w zamkniętym kręgu własnych urojeń, fobii, nie rozumiejący zmian, jakie w Polsce się dokonały, oderwany od realnych potrzeb i poglądów – przede wszystkim pokolenia, które w życie dorosłe weszło w XXI wieku. Do tego porażająca, mówiąc jego językiem, jest jego nieznajomość mechanizmów społecznych i nowoczesnych zasad prowadzenia marketingu politycznego. Jego pomysły, które zawężają profil jego partii i tym sposobem równie zakres oddziaływania na wyborców, skazują jego ugrupowanie na marazm, wegetację na co raz mniejszym marginesie politycznym. Oczywiście, ten margines będzie tak duży, na ile centrum i lewą stronę sceny politycznej potrafią zająć inne ugrupowania. Ostatnie uwagi dotyczące sposobu uprawiania polityki pasują bowiem również do polskiej lewicy.

Kaczyński dość lekceważąco się wypowiada o inicjatywie “Polska XXI”, a także nie widzi konkurencji dla siebie po prawej stronie sceny politycznej. Może się rozczarować, układ dwubiegunowy PO – PiS, jeżeli rzeczywiście doszłoby do ostrych konfliktów społecznych, nie musi wcale przetrwać.

Azrael