mój poranek to trochę jak Adasia Miauczyńskiego z “Dnia świra”“ K..wa, znowu:)” (trza wstać).

Ale prędzej czy później dochodzę do siebie i wieczorem najczęściej już zaczynam cieszyć się życiem:)

A radości są zawsze i wszędzie, małe i duże.

Wczoraj np. postanowiłem sobie poprawić humor, jedząc lody włoskie czekoladowe, skończyło się że ta radość, znaczy te lody, na mojej koszuli wylądowały:)

Ale jednak mimo frustracji nieprzewidzianej (acz w moim przypadku przewidywalnej) było fajnie.