Każdy obrazek zjawiskowego świata (zer), nie tylko taniec, wymaga jedynki – od Jedności, która wszystko przenika na wskroś i jednoczy. Jedność nadaje zjawiskom wagi i powagi, że zjawiska pojawiają się jako egzystencjalnie obecne i istniejące. Metafory są tu mocno zwodnicze. (Tak na marginesie: równolegle opublikowałem te notki na S24 i tam rozmowa potoczyła się w innym kierunku, nie napiszę – ciekawszym, czy bardziej poważnym.)

Spalone skrzydła życia są metaforą życia, które zatrzymało się na poziomie ego (zera). Nie będę się upierał, że te metafory są celne i mają trafić do Czytelnika. Lecz niekoniecznie bywałem zupełnie niezrozumiany, co mnie nawet zaskoczyło.

Widzisz, jeżeli zero dołączy się do do boskiej jedności, staje się boską jednością. Jeżeli drugie zero (ego) dołączy się do boskiej jedności, staje się boską jednością. Razem są już liczbą dwa poprzez bycie osobami, lecz są nadal jednością. Mogą się rozłączyć, lecz pozostaną połączone (czy na zawsze? – nie wiem, raczej tak). Dołączanie do boskiej jedności jest mistycznym zjednoczeniem.

I tak zupełnie na marginesie: zaproponowałem konwencję zabawy z tej prostej przyczyny, że moje interpretacje tych wierszyków mają małe znaczenie. Wiem, jakie doświadczenia stoją za tymi słowami. Ot, wszystko.

serdecznie pozdrawiam