Praca w publicznej służbie, jak już tam kiedyś pisałam u Pana Yayco, niesie ze sobą wiele doświadczeń wcale niegodnych pozazdroszczenia, ale też ku mojej spontanicznej i takoż wyrażanej radości, jest źródłem nigdzie indziej niespotykanych sytuacji o zabarwieniu komediowo-satyrycznym. Choć i to pewnie mało powiedziane.

Poszłam dzisiaj do pracy rano, co podkreślam starannie bo u mnie to obyczaj spotykany nadzwyczaj rzadko. Wstawanie poranne uznaję za wstrętne i jeszcze nie udało mi się znaleźć dla niego takiego zastosowania, które miałoby jakiś sens. Prawdopodobnie się nie starałam, bo jak coś uznaję za wstrętne to unikam i tyle.
Z miną jak zwykle w środowy poranek (opisu Państwu oszczędzę) wkroczyłam do miejsca pracy i tu niespodzianka – nie będzie to zwykła środa lecz będzie to środa ze szkoleniem BHP. Za każdym razem mnie zadziwia, że to znowu się dzieje choć jakąś tam konieczność powtarzania dostrzec potrafię. Po pierwsze dochodzą nowi do naszego wspaniałego grona, po drugie ci co się zasiedzieli ulegają naturalnym procesom starzenia, a co za tym idzie pamięć im się pogarsza więc mają jak raz dla odświeżenia, po trzecie rzeczywistość społeczna dynamiczną pozostając wprowadza nowe, mrożące krew w żyłach wątki do tego, wydawać by się mogło nudnego obszaru ludzkiej wiedzy.

Odrobinę przed czasem, dokładnie tyle przed nim ile potrzeba do rozłożenia sprzętu w postaci rzutnika, folii do tegoż, długopisu rozwijającego się we wskaźnik… Otóż tyle właśnie przed czasem wszedł pan. Nie przypominał tych z opisu zawartego w pięknym i optymistycznym tekście Pana Yayco, ale oddać mu należy staranność i schludność ubioru. Do tego nazwisko nosi brzmiące militarnie więc respekt budzi.

Już na pierwszy rzut oka widać, że pan jest fachowiec co swoją robotę traktuje poważnie. Myśl mi taka rozbłysła, że to chyba strasznie nudna taka praca i nawet próbowałam dociec u koleżanek czym jeszcze on się może zajmować oprócz pogadanek, ale żadna nie umiała mi udzielić odpowiedzi, a samego zainteresowanego odwagi zapytać nie miałam.

Kiedyśmy się już wszyscy przywitali, bo personel medyczny z bratniej przychodni nas wizytował, kiedyśmy się wygodnie rozsiedli by w namaszczeniu i z należytym skupieniem wysłuchać Pana od BHP, kiedy światło zostało zgaszone (z powodu rzutnika jak się okazało) ceremonia się zaczęła.
Myśłałam, że wszystko już wiem, że znowu będzie o pożarach, rodzajach gaśnic (w roku poprzednim w ramach rozrywki nawet prawdziwego strażaka przywlekli), wypadkach w drodze do i z pracy, prawidłowym wyposażeniu miejsca pracy i innych tego typu ważnych sprawach. Ale nie, Pan od BHP zaczął od zupełnie innej sprawy!

Zaczęło się od rysu historycznego dotykającego zjawiska ewakuacji. Spieszę donieść, że historia ewakuacji “zaczyna się od ewakuacji Żydów z Egiptu, w kierunku bardziej na wschód”. Porażona i zaskoczona chwyciłam za kartkę i długopis celem sporządzenia szczególowych notatek, by pamięć ulotna nie zatarła ogromu wiedzy.

Następnie, po podaniu naukowej definicji ewakuacji, Pan od BHP wprowadził istotne rozróżnienie na tę zorganizowaną czyli dotyczącą zjawisk możliwych do przewidzenia i tę doraźną, która dotyczy zjawisk niemożliwych do przewidzenia, a takie przecież zawsze zdarzyć się mogą. I tu przykład: marzymy by pojechać na Seszele (niegrzecznie jedna pani doktor wtrąciła: dobrze powiedziane – marzymy), już myślami jesteśmy na plaży, a tu nic z tego – trzeba się ewakuować.

Przechodząc od teorii do aspektów praktycznych, Pan od BHP udzielał nam bezcennych wskazówek co robić należy a czego nie, w jakiej kolejności, kto za co odpowiada (pracownicy funkcyjni głównie odpowiadają mając za giermków przełożoną pielęgniarek oraz intendenta) itd. Jeśli występuje akurat gdzieś jakiś zabłąkany chory to nalezy stwierdzić czy jest on mobilny tzn. na chodzie. Dostrzeżenie chorego pociąga za sobą konieczność zbadania czy nie przyprowadził ze sobą dziecka, co wydaje się całkiem zrozumiałe. Ostatecznie bycie chorym nie wyklucza posiadania potomstwa. Przy tej okazji dowiedziałam się, że nie tylko są dzieci we wózkach, ale też takie które same chodzą. Ciekawa rzecz.
Każdy ewakuowany ma też za zadanie zabrać ze sobą dokumenty, natomiast jeśli tak się nieszczęśliwie złoży, że jest kobietą to ma zabrać również “torebkę i jakiś ubiór”. Może to się wydać dziwne, że pracownice publicznej służby pozostają na stanowiskach pracy bez ubioru z ciepniętą w kąt torebką, ale ja to się już niewielu rzeczom dziwię.

Dział drugi to pożary. I tu znowu skarbnica wiedzy! Wskazówki dotyczące pożarów mają zastosowanie także w mieszkaniach,centrach handlowych, kinach a nawet o zgrozo, pożar może się zdarzyć w kościele (pan przeprosił, że to powiedział, ale jednak powiedział).
Jak pożary to gaśnice. Nie ma już takich przestarzałych, są nowoczesne i lekkie, że nawet kobieta udźwignie (tu nadgorliwa koleżanka rzuciła się do gaśnicy i wróciła z komunikatem, że za ciężka jednak). Wznosząc się na wyżyny powagi Pan od BHP stwierdził, że w gruncie rzeczy dobrze by było mieć gaśnicę w każdym ognisku rodzinnym, bo “w razie czego gaśniczka i ciach” po wszystkim.
Tu muszę przyznać, naszły mnie wątpliwości czy to aby zawsze jest takie proste, ale nie miałam czasu na zadumę ponieważ akcja wartko się toczyła i nie chciałam niczego stracić.

Ostatnia część poświęcona była “zagrożeniu atakiem terrorystycznym”. Proszę jaka elastyczność i szybkość w reagowaniu na wspominaną już dynamikę życia. Oszczędzę Państwu szczegółowego opisu. Grunt, że jak się dowiedziałam (z własnego doświadczenia wiedzy takiej czerpać nie mam jak ze względu na wiek cielęcy) w latach 50 było bezpiecznie i “można było swobodnie przejść, zataczając się od jednego krawężnika do drugiego, i nikt człowieka nie ruszył”. Teraz już takiej bezpiecznej sytuacji nie mamy, nad czym pozostaje ubolewać. Bo teraz może być tak, że podejdzie ktoś do okienka, albo bardziej do nas osobiście nawet i powie, że “jest Nowak lub jakiś Kicermann i podłożył właśnie bombę”.
No masz, oczywiście że tak się stać może i co wtedy robić? Wpatrzone w mężczyznę czekałyśmy w napięciu…
“Wtedy nie należy wpadać w panikę lecz przeciągać rozmowę, a kobiety to potrafią. Należy pytać: dlaczego pan to zrobił? przecież tu są pacjenci, niewinni ludzie”...

Było jeszcze o policji, że trzeba ją wezwać i o innych skomplikowanych kwestiach. Musieliśmy robić wrażenie przejętych do głębi ponieważ zakończenie było nie tylko optymistyczne, ale nawet tak jakoś kojąco-relaksujące. W końcu przecież, kiedy dotrzemy do miejsca zbiórki (tu folia z zaznaczonym na mapce miejscem miejsca zbiórki odnoszącego się do nas), sprawdzimy czy każdy jest i czy w całości, “bierzemy oddech i możemy patrzeć na świecące słońce”.

Do tej chwili jestem pod wrażeniem niezwykłości dzisiejszego dnia, tego człowieka i posiadanej przez niego wiedzy. Wciąż chyba nie mogę się otrząsnąć. Później niby miały jeszcze miejsce pewne wstrząsy o sporym nasileniu… Ale cóż, nie mogą się równać.
Z niecierpliwością zatem czekam na kolejny rok i kolejne szkolenie BHP. Można by rzec bez nadmiernej przesady, że odliczam dni.