N przeczytał wczorajszy wpis Pana Y i długo się śmiał. Dziwnym, jakimś takim niewesołym śmiechem. Potem poczytał sobie komentarze, zaglądnął na inne blogowiska, gdzie również jakby dostrzegł tendencję do opisywania tanich win i nostalgii.

Mina mu zrzedła.

N nie lubi dawnych czasów. N nie lubi czasów współczesnych. N nie lubi ludzi i nawet siebie nie lubi, bo łysieje. N łysieje na środku głowy i nieudolnie to ukrywa, przez zaczesywanie łysiny. To chyba jedyne, poza szmatem zapamiętanego życia, jego więzi z PRL-em. No, może jeszcze kilka książek.

Zastanowiwszy się starannie, N zrobił Panu Y awanturę. Nakrzyczał na niego, że z pojedynczych oderwanych wspomnień, na dodatek wziętych od różnych ludzi, skleja obraz nierealistyczny, a poprzez atrakcyjną formę pociągający. N groził. Mówił, że jak kupi nowy komputer, to tam Pana Y nie wpuści.

Pan Y zaproponował mu, żeby sam coś odpowiedział. Prawdziwego. Na przykład o prezerwatywach. N się początkowo wściekł, bo to przecież niedziela. Potem trochę się schował w siebie i powiedział, że dobrze. Opowie. Ale nie o żadnych tych tam… Bo to tylko Pan Grześ by czytał. Opowie o tym, jak naprawdę wyglądał jeden z nielicznych jego kontaktów z winem owocowym. Bo on zasadniczo był za piwem. Albo za wódką.

Oto ta historia:

Było to dawno. Był gorący przełom czerwca i lipca. Ranek. Siano pachniało. N spał na sianie. Siano leżało, w kopkach niechlujnych, na łące należącej do kołchozu, który się nazywał Wspólny plon i znajdował się w miejscowości Odrzywołek. Dociekliwi mogą sprawdzić, gdzie to jest.

N spał na sianie i na łące nie sam i nieprzypadkowo. Los swój łączył z kilkoma kolegami, bo poprzedniego dnia spożywał wraz z nimi (choć grono było szersze) wina gronowe. Nie pamięta już, jakie, ale pamięta, że różowe, półwytrawne. Innych w sklepie w Odrzywołku nie było. N to pamięta, bo zażądano od niego, żeby udowodnił swoją pełnoletniość (zawsze był niepozorny i wyglądał na młodszego niż był, ma tak do dzisiaj), a on już ( od kilku miesięcy) miał dowód (jeszcze świeżutki, w sztywnych zieloniutkich okładkach). I mógł udowodnić.

N znalazł się w Odrzywołku z powodu zbiorowej niechęci do nauki. Oraz istnienia Ochotniczych Hufców Pracy. Razem z kolegami i koleżankami z klasy, przebywał w Odrzywołku na wakacyjnych dobrowolnych robotach, dzięki którym udało się im skrócić rok szkolny o tydzień. Myśleli początkowo, że coś nawet zarobią, ale prawie wszystko ostatecznie przepili na miejscu. Na dodatek zniszczyli mienie kołchozowe, za które musieli zwrócić.

Ale tydzień wakacji piechotą nie chodził, więc sobie nie szkodowali. Nie przeszkadzały im nawet albańskie papierosy Arberia. Z daleka wyglądały jak prawdziwe.

N spał na łące z kilkoma kolegami, bo miał w ramach obowiązku pracowniczego trawę grabić. Nie to siano, na którym spał, a trawę. Zieloną. Tyle tylko, że jak przyszli rano na łąkę, to trawa jeszcze rosła. A oni mieli tylko grabie. Więc poszli spać. Było przyjemnie, choć trochę bolała głowa, a języki były sztywne od tych Arberii, popularnie nazywanych kwaśniakami, a to dla niezapomnianego smaku.

Około, bodaj czy nie dziesiątej, N usłyszał głosy. Otworzył oczy. Nad nim (i nad jego kolegami) stali kołchozowi żniwiarze. Byli pewnie w tym samym wieku, ale zdecydowanie lepiej wykwalifikowani. Mieli rower i kosy. Jeden z nich, ponadto, trzymał w rękach flaszkę wina truskawkowego i pytał czy się warszawska gówniarzeria z nimi napiją.

N i reszta gówniarzerii nie mieli nic przeciwko, żeby się napić. Doskonale rozumieli, że panowie żniwiarze mieli stanowczą ochotę, a starczyło im tylko na jedną flaszkę. Skłonni byli, w ramach sojuszu miasta ze wsią, współpracować.

Wstali, otrzepali siano z udawanych, nieścieralnych dżinsów marki Szarik. Zapalili – oczywiście częstując. Jeden z kosiarzy zębami zdarł lak z korka. Wypluł. Sprawnie odbił korek, który wcale nie był korkowy (N się zastanawiał wielokrotnie, z jakiego drewna były te ówczesne zaślepki, ale do niczego nie doszedł). I już chciał nalać do kubka (mieli kubek), kiedy zobaczył coś w butelce. Paproch jakiś. Odrobina pleśni. Komar. Cokolwiek. N nie pamięta. Uważa, że to ważne, że nie zapamiętał. Singnum temporis. Czy cóś.

Konsternacja długo nie trwała. Kosiarz zdjął z głowy brudną, przepoconą czapkę i użył jej, jako filtra. Podał kubek koledze N, który zachował się jak trzeba i wypił. Potem napił się jeden z kosiarzy. I tak po kolei. Następnie uzgodniono ile jeszcze potrzeba flaszek. Gówniarzeria dała pieniądze, ale w ramach solidaryzmu społecznego, po wino pojechał rowerem jeden z kosiarzy.

Przywiózł też andruty kakaowe. I Sporty.

Trawy tego dnia nie zgrabiono. Jakoś nie było sytuacji. Następnego dnia spadł deszcz. Padało tak, aż do końca pobytu N w Odrzywołku.

Kiedy N skończył swoją stuprocentowo prawdziwą historię o alpadze i PRL-u, Pan Y płakał ze śmiechu.