Panie Maxie?

Chiba masz Pan cóś z oczyma, albo z monitorem.

Zgodnie z nowym wynalazkiem, powinieneś pan widzieć mojego bloga jako, za przeproszeniem popiółkowy ( ash ). Taki szary znaczy, bo ja szary, choć trzeźwy, człowiek jestem.

Kroś mi na złość fioletowy ustawia, no nieładnie, nieładnie.

Ale pozdrawiam Pana, nie mniej

zresztą Max nie dość, ze pierwszy to i w diagnostę niczym Venissa się bawi, no nie wiem, co z tego wyjdzie, acz obstawiam, że nic dobrego.
zacznijmy więc od końca, piosenka strasznie krótka, ale się podoba.
Pink Floyd znam słabo, uwielbiam “Hey You”, lubię kilka innych i to właściwie tyle.
Więc nie będę profanował tu ich twórczości i się wypowiadał więcej.

A kolorki, już mam.
fakt, zielony obrzydliwy, ja zmieniłem na ten ciemno zielony, do którego się przyzwyczaiłem, bo dawniej po zalogowaniu był on automatyczny, teraz nie wiedzieć czemu automatyczny jest ten jaskrawy.Zresztą co tam kolorki, ważne, by dobre teksty były.

Ucieczka.
Ja bym uciekł w Bieszczady najchętniej:)

Kiedyś napisałem opowiadanko kiczowate, ponad rok temu, wrzuciłem je w salonie, napisałem zdanie w nim jedno, że gość uciec chce, na północ, może w Bieszczady.
Większość komentatorów miała problem, że Bieszczady to na południu są.
Eh, geniusze bywają nierozumiani:)

A jeszcze o tym, alkoholu.
Panie Yayco, problem w tym, że trza było znaleźć odpowiednio tanie wino, które w litrowych butelkach jest.
Wtedy współpraca dziecka i żony nie byłaby potrzebna
No i zapewniona ta ucieczka.

Swoją drogą to właśnie wino piję, długo nie piłem, znaczy ze 2 tygodnie gdzieś

Pozdrawiam, nigdzie na razie nie uciekając.
Zresztą ja od neta to tylko w pracę/alkohol/gazety/względnie książki, jak znowu zacznę czytać uciec mogę/gilmy ewentualnie.
Dwie pierwsze opcje, właściwie trzy szkodliwe,dwie kolejne fajne, ale trza by się zmobilizować.
A się nie chce.

niestety oryginalnej wersji tego, co mi chodzi po głowie, nie mogę wkleić, bo nie wolno. Więc trzeba sobie samemu zajrzeć tu.

A co do diagnozy, to nie wątpię.

Pozdrowienia

ojej (to było współczujące ojej).

Mam w szafce butelkę piercowki. Chętnie bym Panu przesłała trochę tego płynu, skoro ma być alkohol; a ona podobno też na przeziębienie pomaga, więc byłyby za jednym strzałem dwa drozdy. Tylko wypić i zaraz łyknąć herbaty na zapojkę. Ale niestety, internet się na tyle nie rozwinął, można przesyłać piosenki i obrazki, ale produktów spożywczych jeszcze nie…

Bredzę, przepraszam. To przez ten kieliszek z czerwoną zawartością obok mnie. Nie zawiera on wina, jak łatwo się domyślić.

Kolorki, rzeczywiście. Pomajstrowałam przy nich dzisiaj trochę, ale wariacje mnie raziły w oczy, więc wróciłam do ohydnego zielonego. Zresztą, postrzegam go odmiennie, to mój ulubiony kolor.

Tekst już jest napisany. Wrzucę go (najpierw tylko tutaj) pewnie jutro, koło siódmej rano, jeśli będę w stanie. Pan się ewentualnie popastwi nad nim, jeżeli będzie miał Pan chęć. A ja wrócę wieczorem z zajęć i zobaczę, co się stało, jeśli w ogóle coś.

Pozdrawiam bojaźliwie i życzę poprawy, no…

http://www.winka.net/wino/dzban-lesny-244.html

prosze wybaczyć

znacz tylko tak informacyjnie, nie żeby coś....o nie, nie nic z tych…

_{prezes,traktor,redaktor}

Same dobre wieści Panie Yayco a Pan popada w minorowe nastroje.

Od siebie napisałem co miałem napisać prywatnie, na lekarstwach się nie znam, na alkoholu to już w ogóle, a Pink Floyd Lubię, ale też mi w sumie przeszło.

ja jako że Pink Flody nigdy nie słuchałem namiętnie (co już napisałem, ale co szkodzi powtórzyć) , to w sumie przejść mi nie może , może mnie za to najść.
Ale ja raczej z tych, co im przechodzi/przepada i się nie udaje.
Więc pewnie nie najdzie, chyba że jaka zmora albo głupawy pomysł.
O, te, to mnie nachodzą zupełnie często a niespodziewanie.

A w ogóle czekam na blog i tekst Pino, zawsze to jakaś odmiana w mym nudnym zyciu, a że jutro, nie wiedzieć (a właściwie wiedzieć) czemu, zamierzam wstać ekstremalnie wcześnie, to się popastwię.

Choc u mnie ekstremalnie wcześnie może w godzinę 11 się przerodzić, ale miejmy nadzieję, że nie.
Choc po tym czerwonym, przeciętnym winie, co popijam, to kto wie.

bo mam radio na punka nastawione, to może czegoś nie wiem.

Ale faktycznie, co do zasady, to się poprawiło

Pozdrowienia

Dzięki Grzesiu, przynajmniej mnie od jednej kompromitacji wybawiłeś.

Kolejka Brutusów, jak widzę, się powiększa. Tylko panowie, proszę zdezynfekować najpierw sztyleciki, nie chcę jakiegoś zakażenia dostać. Jaka jest Służba Zdrowia, każdy wie.

Ja właśnie liczę, że mi wypity alkohol uderzy w tętnice i wstanę łatwiej o tej szóstej. Zwykle tak mam.

pozdrawiam

Na PF to Pan za młody jesteś. Albo za stary. Ja z tego wyrosłem, a Dziecko właśnie wyrasta.

Jak o 11, to już będzie po zawodach. Choć mogą być różnice. Nie tylko deklinacyjne.

Pozdrowienia

to ja bym poczekał na opinię pana Lorenzo.

Co do sera z Ciechanowa nie mam zdania stanowczego. Z tego co wiem, to ten ser co ja jego jem, to on jest z Węgier przejechany.

A jeśli top twaróg, to na pewno tego bym nawet kijem za drzwi nie wypchnąl.

Zimistrza Pani czytała?

Pigwówka taka sobie, jednakże, bo z głogiem. Jakaś agroturystyczna produkcja.

Ale zdrowie, jak najbardziej, że zdrowie...

Szacuneczek zasadniczy ponadto

jak ja lubię twórcze literówki. Z wypowiedzi pana Mindrunnera (pozdrawiam, i Panią Kasię też, a co) wynika na przykład, że w jakieś teologiczne przedsięwzięcia się zamierzam bawić.

A to już były by raczej Pomniejsze bóstwa niż Zimistrz, którego, przyznam, odłożyłam w połowie. Jakoś mnie nie porwał. Choć pamiętam, że Akwila/Tiffany wyrabiała sery. A ser jest dobry, jak twierdzi Esme i ja jej wierzę. Właśnie sobie narzuciłam odwyk tygodniowy od pleśniowego, cholera…

Jeśli pan Lorenzo zechce do rana się w tej kwestii metafizyczno-deklinacyjnej wypowiedzieć, to przyjmę wykładnię jako rozstrzygającą. Ale to w sumie drobiazg, i tak za gorsze rzeczy zdążę do godziny jedenastej przed południem oberwać... Ale będę wtedy w czytelni Instytutu siedzieć i notatki sporządzać, więc nie będzie mnie to dotyczyło jeszcze.

O szacuneczku moim, a nawet – powiedzmy wprost – szacunku do Pana, nie muszę chyba zapewniać. Z wielu względów on wynika, ten szacunek.

pozdrawiam

od soboty do czwartku będę w tym właściwym mieście, więc proszę śmiało dawać cynę przez te, no, prywatne kanały komunikacji. Jeśli można tak się z ulicy wbić, to ja bardzo chętnie.

Billington obczajony. Temat się kroi. Notatki na stole, rewolucja lutowa się zbliża…

pozdrawiam zaciekawiona

rodzina najbliższa mnie szpieguje!

Panie yayco, jakby co, to ten pan w odróżnieniu ode mnie jest miłośnikiem wina. Choć o kupażach i innych takich to pewnie nie ma bladego.

Przyleciał, znęcony pewnie wieścią, że coś o nim wspominam pochlebnie w tym mitycznym póki co tekście. Będzie się turlał majestatycznie i kłęby pary wypuszczał.

Ale może Tekstowisko jakoś to przeżyje. Choć właśnie całe się zrobiło niebieskie, jako ten ser Horacy… Czyżby ze strachu?

pozdrawiam, chichocząc na myśl o różnych implikacjach

to już ustaliliśmy wczoraj. Ale domniemanie, że właśnie i wyłącznie na nie czyham – odbieram jako krzywdzące wielce. To już nie wolno tak bez podtekstów i pomówieniem zagrożenia popatrzeć, jak sobie własne geny radzą w świecie szerokim?
Przy okazji, choć nieapropo: jak sie takie ładne kursywy robi? Bo jak nacisnę Ctrl+I, to mi z boku tylko jakieś okienko wyskakuje.

nie szpieguje, tylko daje baczenie i okazuje troskę. No.

Jak zaawansowany czytelnik Pani dawniejszego (mam nadzieję) bloga, niejakie rozeznanie posiadam.

A wino dobre jest dla ogólnej zdrowotności człowieka.

No cóż, będzie się Pani zapewne bardziej ze słowem liczyć, choć od razu podkreślę, że i tak się Pani w tym zakresie bardzo podciągnęla.

Pozdrowienia rozbawione

jeszcze się na chwilę wstrzymam w progu: jak deklinację i dewiację przesączyć przez nawigację (terystryczną, młodsze pokolenie to juz tylko te GPS-y, kazać takiej wziąć namiar na latarnię, to Arkonę pomyli ze Świnoujściem, jak sławnej na wybrzezu pamięci komandor W., panie Yayco, miał pan z nim wojsko?) – to jak najbardziej obie zacny i klarowny koktajl czynią, nierozłączne siostry dwie prowadzace zbłąkanego żeglarza tam, gdzie swiatła i dymy tawerny…

idea bycia niespełnionym abstynentem nie jest mi nie miła.

Ale obawiam się, że z nocą ciemną nadejdzie tu pani Gretchen i jak ten gajowy nas po przegania, zalączając broszurki o szkodliwości spożycia.

Więc jak Pan chce coś napisać, to proszę się pośpieszyć.

Pozdrowienia

ja czuję, że Gretchen czujnym okiem całe zgromadzenie obserwuje, wyciąga wnioski a póxniej zdiagnozuje:)
Max nie chciał, to ktoś musi,m no bo co to takie rozpasanie i rozprzężenie nocną porą?
Nie może być.

jak wymówić podwójne “cz”?
Przecież to sadyzm wobec czytelników:)

(Na stronie: Właściwie, dlaczego ktokolwiek, pisząc w necie mialby wymawiać nicki? W dodatku z podwójnym “cz”, no cóż, autor tego komentarza niugdy nie był zbyt logiczny i to się chyba nie zmieni)

mnie się skojarzyło z wiecznym zdziwieniam, bo sobie wstawiłem “?”

:)

a jako że sam ostanio zerkam spode łba na zdjęciu to jakoś tak dobrze mi się to widzi

pozdrawiam cylkicznie

_{prezes,traktor,redaktor}

ja bym ze skojarzeniami uważał.

Jako posiadacz prostego, eleganckiego i bezpretensjonalnego nicka nie będę nic mówił.

Zwłaszcza, że miałem niespodziewaną asocjację rosyjskojęzyczną.

Pozdrawiam w tym guście

anarchia mać pariadka, a przypadek ojcem na jaw wydobywającym to, co pod latarnią. Po prostu wpisałem niewłaściwy adres email, więc pierwszy czajnik, z jednym po bożemu cz poszedł sobie w kosmos, co wymusiło na mnie użycie wielce znaczącego cz podwójnego. Mój rocznik to był 84/85, może za Pana czasów komandor W. jeszcze pruł szare fale bałtyckie i wysadzał skutkiem pomyłki nawigacyjnej desant na Rugię, a nie na Wolin, przez co właśnie (ponoć) miał honor zetknąć sie z kwiatem i wyborem młodzieży męskiej Wydziału Historycznego.
Majora G. i jego sapersko-artyleryjski głos tubalny, a jakże, pamiętam. Ale może darujmy sobie, bo to zenujace jest, to kombatanctwo studyjne, co kogo nie spotkam z dawnych lat, to od razu zaczynamu przy pomocy róznych stymulatorów płynnych pamięci ustalać, gdzie bombowiec miał pułkownik Hostowiec…
Zaś apropo: mam już chłodniutkie.

do wtorku jeszcze pare minut a Pan się już rozgrzewa:)

no proszę

pozdrawiam zasyłając wyrazy

_{prezes,traktor,redaktor}

Ale się Pan upił na smutno z tej trzeźwości.

No, no…

Znając życie to gdyby Pan się rzeczywiście napił to zaraz by się Panu naprostowało.

Między nami mówiąc to jak czytam te Państwa rozmowy to widzę, że coraz tu weselej jest. Skąd się to może brać?

Nie będę zgadywać, bo strach.

Przeczytałam dzisiaj atykuł Psychoterapeuta strażnikiem abstynencji czy jakoś tak i w tym artykule zawarta jest teza, z którą jak raz w podskokach się zgadzam. Dodam, że stoi ona w sprzeczności z tytułem.

Proponuję takie hasło: każden jeden strażnikiem dla siebie jest, albo nie jest .

Ja dziwne rzeczy czytam, tak myślę...

Bardzo mi się spodobał wątek o ucieczkach, gdyż jest on piękny i jakże mi bliski.

Ja to proszę Pana uciekam jak się dusić zaczynam, jak ktoś się na moją niezależność zamachnie, jak do muru mnie przypiera (no chyba żeby…. ale no tak, brak społecznej dojrzałości do takich tematów).

Na tym tle to mi odbija kompletnie, co skonstatowałam nie tak znowu dawno i nie pierwszy raz.

_Może to dlatego, że pierwszą piosenką jaką śpiewałam była ta, że a ja tak pragnę, czemu nie wiem uciec pociągiem od jesieni. Uciec pociągiem od przyjaciół, wrogów rachnków, telefonów…

Pozdrawiam nucąc

Wszak ja dla towarzystwa młodej osobie, której rodzina wcale nie pilnuje wprowadziłem do organizmu niewielkie, ale jednak quantum pigwówki.

Zaraz, zaraz… quantum? Chyba powoli trzeba bilety rezerwować na piątek…

Ale o czym to ja?

No wiec wcale się nie czuję naprostowany. Słucham sobie radia ulicznik w sieci, które daje muzykę całkiem innej generacji. I dobrze się bawię.

A skąd się to bierze, to akurat łatwo zgadnąć. W zasadzie sami znajomi, proszę Pani, tyle, że tym razem już nie na cmentarzu się bawimy.

Nawet pan Czajnik ma niezłą rekomendację i jako taki, jest w swoim prawie się zabawić, czyż nie?

Tego artykułu to Pani trochę współczuje, bop tytuł taki w nim jak nieprzymierzając Światowid wzorcem jednoznacznego spojrzenia. Czy coś.

O tym uciekaniu, to Pani jakieś dziwne rzeczy. Y niezrozumiale.

Jak ktoś do muru przypiera, t nie ma jak uciekać. Trzeba jemu jednak, choć z żalem, w mordę dać.

I niekoniecznie zrozumiałem na jakim tle Pani Szanownej odbija. Ale też i nie będę Pani przypierał do muru w tej kwestii. Zwłaszcza w kontekście porady, której udzieliłem wyżej.

A jak Pani nuci, to co na to sąsiedzi Pani mówią, że spytam z przyrodniczej ciekawości.

Pozdrawiam, ciesząc się nadzwyczaj z Pani wizyty, oraz załączam wyrazy

Jak się ludzie bawią to my, Gretchen tylko się cieszymy (teraz epatuję pluralis majestatis ).

A jak już ludzie, dajmy na to Państwo tutaj, bawią się tutaj zamiast tam to my się cieszymy może nawet bardziej. Chociaż z nami nigdy nie wiadomo.

Światowidem to mnie Pan do łez rozbawił. Bardziej spektakularny efekt osiągnął w ostatnim czasie niejaki Max. No ten to mnie mało do śmierci nie doprowadził, bo do społecznego ośmieszenia to z pewnością.

Co dziwnego y niezrozumiałego w uciekaniu, hę?

Jest okazja to się ucieka, żadna tam głębsza treść.

I to nie zaraz koniecznie jak ktoś przyprze, do muru dajmy na to. Zależy wszakże kto. Wtedy niekoniecznie trza prać .

Ale co ja tu Panu będę takie rzeczy opowiadać.

Zapewne te, pożal się Boże, żarty biorą się ze stresu przed jutrzejszymi badaniami.

Poza tym do śmiechu mi nie jest, bo się mną ludzi straszy w różnych miejscach. Od tego ludzie zaczynają zachowywać się rozmaicie.

Komuś (wiem komu dodam) jednak trzeba będzie w końcu pierdolnąć .

Aaaaaaaa! Wyrwało mi się ze złości. Pan wybaczy proszę najuprzejmiej.

Inaczej mówiąc trzeba będzie ostatecznie tę kwestię rozwiązać. Niby żaden ze mnie James, ale jak się zdenerwuję...

Pozdrawiam Pana mając nadzieję, że Pan nie zauważy tego słowa.

nie znoszę niczego, co się zaczyna na “psy”, z wyjątkiem samych psów. Mam głębokie uprzedzenia.

Ciebie polubiłam ogromnie, choć tylko wirtualnie. I zawsze się cieszę, kiedy wpadasz, ze Światowidem czy bez :)

Tak mi się wyrwało, z nadzieją, że ta nietaktowna deklaracja podniesie Cię na duchu, a przynajmniej nie spowoduje skutków odwrotnych od zamierzonych.

pozdrawiam serdecznie

P.S. Znowu ta niekonsekwencja (pac), przecież matka mojego kumpla jest psychiatrą, takim od wariatów… A ja z nią w Gdańsku nieraz herbatę popijałam w kuchni i różne pogawędki absurdalne prowadziłam… :)

korci mnie, żeby się tobą pochwalić, nie w kontekście ewaluacji bynajmniej, ale się powstrzymam.

Istotnie ta, jakże nietaktowna deklaracja, podniosła mnie na duchu.

Skutków ubocznych brak, w każdym razie niepożądanych :)
(zapoznaj się z treścią ulotki dołączonej do opakowania)

I widzisz, widzisz jesteśmy ofiarami społecznych uprzedzeń. Ooooo, właśnie.

Ofiary społecznych uprzedzeń! Pięknie to wymyśliłam. Znakomicie.

Co do wariatów to jest taka książka jak dla mnie przepiękna, Moi wariaci , Vittorino Andreoli ją napisał. Psychiatrą on był, ale ta książka oprócz w tle się ciągnącej historii psychiatrii jest też przecudnym zapisem życia człowieka, który poświęcił je innym.

Pozdrawiam Cię równie serdecznie.

P.S. Z nikim nie pogadasz tak absurdalnie jak z tymi na “psy” . Choć nie wszystkich mam na myśli.

:))

Panie Czajniku. Miło było Pana poznać.

Pozdrowienia

a po co aż tak bardzo,

Ot poznęcam się troszeczkę i już.

A wyjątki zawsze są.

Ale to temat obszerniejszy i chyba już nie na dzisiaj.

Pozdrawiam

no różnych masz w swoim zakonie, w tym takich, do których pewnie nie chciałabyś się w ogóle przyznawać. Niestety miałam nieprzyjemność się stykać i padać ofiarą, stąd moje uprzedzenia :P

Ad. P.S to nie zgodziłabym się do końca, w zasadzie gadam absurdalnie z kim się tylko da, ludźmi zbyt młodymi na konkretny zawód, poetami, piosenkarzami, administratorami nieruchomości… Choć nie przeczę, że jakieś wspólne “psy” mogą być w to wmieszane.

Bredzę gorzej Grzesia. Już chyba sobie pójdę. Dobranoc

Oj tak, do wielu bym się wcale nie przyznała. Nic a nic.

Tak też zresztą robię, odcinam się starannie.

Absurdalnie to ja rozmawiam też z niezliczoną ilością ludzi. Niezwykle się staram unikać tego w pracy.

Najczęściej się udaje, ale chyba moi pacjenci lubią moją absurdalność. Tak wygląda.

I ja ich lubię, i z tego miejsca pozdrawiam :))

Dobranoc Pino.

przeczytałem narosłą, odkąd usnąłem wczoraj, rozmowę (25 wypowiedzi to nie w kij dmuchał) i nic nie rozumiem. Gadacie szyfrem takim, że mityczna obsługa Echelonu zbiorowe samobójstwo popełni.

Jak miło jest wiedzieć, że tyle spraw się toczy i one absolutnie mnie nie dotyczą. To ułatwia życie.

Panie Yayco,

słowa z definicji zrozumiałem. Króliczka aż się położyła w klatce na boku ja jej przeczytałem. Twierdzi, że jeśli restytucja rozumiana ma być w kontekście biologicznym, czy ekoogicznym, to ona się boi tych regułów, co mają zapewne długie kły. Czyli mój królik został lewiowcem i dlatego trzymam go w klatce.

Gretchen,

z osobistych kontaktów z lekarzami od głowy (na Białym Prądniku mawiało się za młodu ludziom “lecz się na nogi, bo na głowę już za późno”) wynika mi, że to mili ludzie, trochę jak z tego dowcipu o trzech psychologach co się na kawie spotkali.

Ale też wyraźnie pamiętam szpital i pacjentów i służbę etatową. I to sline odczucie, że to miejsce służy tylko odizolowaniu tych chorych.

Swoją drogą byłem tam, bo szpital nie zdecydował się na restytucję drzwi i postawił na restaurację stolarki całej. Pracy więc było dużo i to takiej delikatnej, jaką lubię. I dzięki niej spotkała mnie ta typowa do bólu historia, jak pewna Pani szła z dzieckiem i wskazała na mnie, kolegę Gorzkiego i kolegę Bestię i powiedziała dziecku, że jak się nie będzie uczyć, to jak my skończy (siedzieliśmy z opalarkami i szpachelkami na zewnątrz, dla lepszej wentylacji, bo na dzwiach było po dziewięć warstw farby). Głupio było jej odpowiadać, że w sumie ma oto przed sobą politologa, filozofa i inżyniera in spe. Jeszcze głupiej było by mi pochylić się nad dziecięciem i szeptać mu, iż się tą nauką nie należy przemować, chyba, że się posiada wybitnie konformistyczny charakter i ma się skłoność do zachowywania własnych myśli dla siebie.
Więc ja zmilczałem, a pozostałych dwóch się śmiało. Ale im to tylko zabawy i imprezy w głowie.
Mogę jeszcze opowiedzieć jak to nastraszyłem Ważną Panią Ordynator i jak żeśmy się pierwszego dnia po pracy pogubili na terenie ośrodka.

O. Epstoła mi wyszła. I się jeszcze kursywą popisuję. Zgroza – nabieram złych nawyków.

Pani Pino,

dziękujemy za pozdrowienia (szkoda, że nie kursywą, to dodaje prestiżu). Znaczy, ja dziękuję, a żona by dziękowała też, ale śpi. Ona nie ma galopującej bezsenności.

Co do literówek zaś, to popełniam ich sporo. Spieszę się jak piszę (moje myśli wątłe są, przeto i płochliwe) i w dodatku mam w klawiaturze laptopa zapas żywności, która bloku coponiektóre klawisze. W ogóle mnie kryzys nie martwi, bo zawsze mogę rozkręcić laptopa i żyć dostatnio przez wiele lat odsprzedając żarcie, które z niego wygrzebię.

Szanownego rodziciela z podwójnym Cz pozwolę sobie podać małżonce za przykład, że da się otworzyć konto komentatorske na testowisku i nie tylo nie stracić, ale nawet na literach się dorobić.

Ninieszym wita Panie Czczajniku i pozdrawiam.

Teraz myśle sobie, że się ropsaem i na ciężką cholerę mi to było nie wiem. Kupa śmiechu. Dorodna.

bardzo to spektakularne.

Ale ze względu na treść przekazu, powstrzymam się od komentarza.

Znowu bym popadł w seksizm, albo w coś jeszcze gorszego.

Pozdrawiam chichocząc

ta wiedźma to jakaś bikiniara

co dodaje jej postawie dodatkowego uroku :)

_{prezes,traktor,redaktor}

dziwię się Panu. Albo młodego spojrzenia zazdroszczę. Nie jestem pewien nawet tego.

Tak, czy inaczej, nic w tym przykrym wydarzeniu, zilustrowanym przez szczęśliwie przejeżdżającego obok reportera, nie widzę urokliwego.

No chyba, że ma ono ukryte przesłanie ekologiczne.

Ale to ja już wolę nadal nie widzieć.

Pozdrowienia

a nasz funt, dla odmiany zapewne, jest lżejszy troszkę.

Tym należy tłumaczyć skłonność lokalną do niedoważania.

Zwróć pan, Panie szanowny uwagę, jak wraz z niepodległością zmalała kostka masła, śmialo idąc w stronę normalnej, rzekłbym tradycyjnej, półfuntowej osełki.

W zagranicznych krajach to lubiłem holenderski system z monetami po 2,5 florena (dla niepoznaki nazywanego guldenem) i banknotami 25 florenowymi.

Ale faktycznie, banknot 125 lirowy aż skłania do uproszczeń i uogólnień.

Pozdrawiam z rozrzewnieniem

mniemana osoba ostatnio szyfrem zaczęła pisać. Więc nie wiadomo co mianowicie opisze i kiedy. Ale poczekamy zobaczymy.

Na razie się odgrażała komuś więc nie wiadomo, czy jej kibitka nie powiezie na żeński dołek, zamiast samolot do zagranicznego miasta.

Ale szczegóły znane mi nie są, więc nie będę roztrząsał.

I tak jak wróci (ewentualnie) to mnie skrzyczy i się odetnie.

Jednak biorąc pod uwagę jej trudną sytuację sąsiedzką, powinien się Pan wstydzić, moim zdaniem.

Reszta wyjaśnien mnie uspokoiła, bo przez chwilę obawiałem się, że Pan się naczytał tamtejszego blogowiska, gdzie w oryginalnej formie poruszona została problematyka intymna.

Ale proszę nie szukać, bo może to mieć na Pana zły wpływ.

Ja niestety już nie mogę opisywać tamtych czasów, bom się przyznał do wieku i nikt mi nie uwierzy.

Ale prywatnie uważam, że te kroniki to są dziwne.

Mnie bawią strasznie, ale jak Dziecko ogląda, to widzę jak w niej narasta przerażenie.

Pozdrawiam

kronika była zabawna, znaczy jak o bikiniarzach gadano i pokazywano.
Ale jak później pokazano tych zetesempowców, to kurde, zaczadzenie ideologiczne, momentami miałem wrażenie, jakbym oglądał obrazki z filmu leni Riefenstahl czy inne pokazujące zjazdy NSDAP, Hitlerjugend itd

Niefajne w sumie.

Tak sobie myślę, że moje i młodsze pokolenie to ma szczęscie, że nie miało z rzeczywistością przed 89, nie mówiąc już o tej z lat 50-tych do czynienia.

Choć z drugiej strony jak czytam różne książki/wspomnienia czy biografie i o różnych rzeczach pozytywnych, co się działy w kulturze, literaturze, muzyce, filmie wtedy, to już nie mam wrażenia, że wtedy było tylko zaczadzenie.
W końcu poza ZSMP i PZPR były kluby studenckie, jazz, Osiecka i różne inne wartościowe osoby/zjawiska/rzeczy.

Taka impresja moja, w sumie też nie na temat, ale winę ponosi jak zwykle Max, co wpadł tu i propagandę szerzy.
Ale zgadzam się z chęcią bym np. tekst Lorenzo o Krakowie lat 60-tych czy 70-tych, Piwnicy Pod Baranami, Klubie pod Jaszczurami i takich tam przeczytał.
Hop, hop, Panie Lorenzo, słyszy pan:)

masz rację hip hop Lorenzo!!!

co do życia przed

wiesz, to jest tak że brak wiedzy na temat tamtych czasów trochę wypacza to co się dzieje w naszym zyciu polityczno obyczajowym

gdyby było inaczej to panowie Napieralski czy Iwiński nie mieli by prawa bytu, no i lewactwo by się nie szerzyło :)))

to tak mocno uogólniając :)

_{prezes,traktor,redaktor}

to, moim zdaniem, ta wisienka nie była osadzona na torcie.

Tylko na kupie nawozu.

I proszę sobie pomyśleć, jak zjeść wisienkę i się nie utytłać.

Niektórym się udało, ale nie każdy jest akrobatą.

Ponadto w takim myśleniu jest zaszyte założenie, że gdyby nie komuna, to tej wisienki wcale by nie było.

To tak, jakby w kapitalizmie też żadnej kultury nie było. Dosyć absurdalne, moim zdaniem.

Wisienka była mimo, nie zaś z powodu.

Czasem (dość rzadko, moim zdaniem) była na przekór, a czasami użyteczna. Jak zresztą łatwo dostrzec, do dziś ludziom tą wisienką można głowach mącić.

Takie mam zdanie i będę się go trzymał.

Pozdrowienia ogólne i zasadnicze

zawsze możesz ukryć ich pod nic nie znaczącymi nickami :)

ja się prawie domagam tego od Was, jako pokolenia, bo jak wszyscy odejda to kto będzie o tym pamiętał, opowiadał, przekazywał?

:)

pozdrawiam

_{prezes,traktor,redaktor}

skoro u nas wszyscy wiedzą o kogo chodzi.

Dla osłody scenka sprzed lat wielu, ktorej byłem świadkiem.

Rzecz dzieje się na poddaszu Teatru Starego, gdzie były pokoje gościnne dla aktorów spoza Krakowa. W jednej z tych mansard (nota bene był z niej niesamowity widok na dachy Starego Miasta, szczególnie w zimie) mieszkali (niestety już nieżyjący oboje, podobnie jak i trzeci bohater tej scenki) Krysia Chmielewska i Adam Romanowski.

Akurat byli w trakcie gorącej sprzeczki, gdy do drzwi rozległo się pukanie, a następnie ukazała się w nich głowa świeżo zagnieżdżonego w Starym Zdzisława Maklakiewicza zwanego Maklakiem.

Nieco speszony, by rozładować sytuację, zapytał podczas krótkiej chwili nagle zapadłej ciszy:

- Macie może sól?

- Nie!!! – odwarknęli wspólnie Krysia z Adamem.

Drzwi się zamknęły. Po kilku minutach – a sprzeczka trwała nadal – znowu rozległo się pukanie, a zaraz potem w drzwiach ukazał się w pełnej krasie Maklak z papierową torebką w ręce.

- Mówiliście, że nie macie soli, to ja wam przyniosłem – oświadczył i postawił torebkę na stole, a potem dołoźył jeszcze wyciągniętą zza pazuchy butelczynę czegoś mocniejszego.

Pozdrawiam Cię Maxie serdecznie

chyba zacznę się powoli wycofywać z życia blogowego.
Na razie będę ćwiczył formułkę:

ja mam takie samo zdanie jak pan Czajnik

Pozdrawiam z wdzęcznością, bom umęczon niesieniem kagańca

a co ja mogę?

Pozdrowienia