Wigilia Świąt Bożego Narodzenia, nie wiem jak dla Was, ale dla mnie to dzień magiczny. Nie wiem też, czy bywa taki dla tych, którzy jednak nie wierzą. I nie chodzi mi o cud narodzenia Pańskiego, cud wiary chrześcijańskiej. Ale o takie nasze prywatne cuda, które, jak wierzę, zdarzają się w tym dniu wielu ludziom. Takie małe, ktoś się nagle odnajdzie, ktoś się pogodzi, coś się uda, problemy stają się rozwiązywalne, etc etc. Wielu z Was zapewne przypomni sobie jakiś cud z tego dnia.
Ja pamiętam praktycznie wszystkie Wigilie swego dorosłego życia, jeszcze pamiętam :). Każda pełna była emocji, nie zawsze dobrych tylko, ale każda kończyła się dobrze. Dzień niesamowicie sentymentalny, uduchowiony, podatny na huśtawki uczuć.
W tym dniu robimy rzeczy szalone, nieracjonalne, wynikające wyłącznie z potrzeby serca.
Wybaczamy, przymykamy oczy na to, co na codzień jest nie do zniesienia. Miłość bliskich odczuwamy intensywniej. Ich brak boli do łez.
Mogłabym pisać dalej, ale zmęczona jestem i położę się spać, by jutro wstać i jak co roku przygotować pikantny barszcz, zapakować prezenty tak, by dzieci do końca nie wiedziały co dostaną, nakryć stół, zadumać się jak zawsze, otrzeć łzę...
A gdy gwiazda pierwsza zabłyśnie podzielę się opłatkiem z najblizszymi, zadzwonię z życzeniami, w myślach złożę życzenia ciche.
I na Pasterkę pójdę, wolałabym saniami po śniegu pojechać, ale może jeszcze kiedyś?
Wszystkim, którzy do mnie tu zajrzą składam najserdeczniejsze życzenia szczęśliwych, rodzinnych Świąt Bożego Narodzenia!

P.S.
Z góry dziękuję za wszystkie życzenia, bo mogę nie mieć czasu odpisać :)
I wybaczcie Ci, którym nie odpowiedziałam na ich życzenia, ten wpis miał to nadrobić.

Anna