chętnie się z Panem zgodzę: myśl musi mieć odbiorcę. Podobnie jak nadawcę.

Jak to było u Witkacego?

...lecz myśl ta czyja? samo się nie myśli
tak jak grzmi samo i samo się błyska…

Ale ten odbiorca nie musi być dookreślony, wskazany co do tożsamości, prawda?

Piszemy dla wyimaginowanego czytelnika doskonałego, wartego naszego pisania.

Proszę wybaczyć ten nadęty ton, idzie mi o to, że piszący jest zawsze cokolwiek pyszny, bo zakłada, że ktoś jego pisanie przeczyta. A ten kto przeczyta, będzie lepszy od tego co nie przeczyta.

Nie trzeba, mam nadzieję, wyjaśniać pobłądzenia w takim rozumowaniu i to poblądzenia wielokrotnego.

Ale to właśnie wyobrażony czytelnik jest tym, dla którego piszemy.

Pozdrawiam