To jeszcze raz: co masz na myśli, pisząc, że im się udało tę przemoc wyeliminować?

Niemowlęta (być może nie wszystkie, ale te, z którymi miałem kontakt – tak) stawiają nieraz fizyczny opór podczas ubierania. Próbują temu zapobiec ze wszystkich swoich sił. I – zapewniam – jedyną metodą w większości przypadków, jest ten ich sprzeciw pogwałcić. Ubierając je siłą.

Gretchen.
Ja wiem, o czym Ty piszesz, wiem czemu Ty próbujesz zapobiec. Niejako z zewnątrz, co też nie bez znaczenia.

Ale nie jest prawdą, że można całkiem wyeliminować przemoc rodziców wobec dzieci. Jak kto mi mówi, że tego dokonał — to mu nie mogę uwierzyć. Bo albo to uproszczenie (2), skrót myślowy — albo hipokryzja(1).

1. Przykład zanurzenia w takiej hipokryzji – to moja babcia. Z dumą podkreślała, że wogec swoich dziewczynek nigdy nie użyła przemocy. Nie tylko nie dostały klapsa, ale nawet nie krzyczano na nie.
Tyle, że jedna z tych dziewczynek to moja mama.
I ja mogłem widzieć jak toksyczną relację miała z matką, i jak ta relacja przełożyła się w konsekwencji na nas. A była to realcja matki skrajnie apodyktycznej, z córkami całkowicie podporządkowanymi. Widziałem, jak się to objawiało i objawia momentami ślepej furii, w której nie panuje ani nad słowami, ani nad czynami. Choćby w takich sytuacjach, jaką wspomniałaś u koleżanki.
Więc — sorry, nie dowierzam każdemu, kto głosi, że mu się udało.

2. Skrótu myślowego, jak rozumiem, używasz Ty. Bo mówiąc o wyeliminowaniu przemocy masz na myśli pewien poziom przemocy. Fizycznej i psychicznej. Poniżej tego poziomu, powiesz że to oczywiste, nie popadajmy w absurd itd.
Bo dwulatkowi myje się głowę, nawet jeśli ten się nie zgadza na to. I to nie zasługuje na miano przemocy.
Czyż nie?

Otóż ja widzę to tak: spór między nami idzie o to, gdzie należy nakreślić ustawową poprzeczkę.

Ty patrzysz na to oczyma kogoś, kto dotyka patologii, morza krzywdy ludzkiej.
Ja patrzę od strony praktyka żyjącego w ramach polskiej normy (jeśli normę rozumieć jako zachowania najczęsściej występujące).

Ty chcesz wyznaczać nowe standardy, opierając się na doświadczeniu patologii.
Ja patrzę na moją rzeczywistość i próbuję wyobrazić sobie konsekwencje tych nowych standardów.