Ciekawe, skąd w ogóle pochodzi to określenie? Wiem np. skąd się wzięly “w Pacanowie kozy kują” czy “w Pińczowie dnieje”. Ale słomiany wdowiec? Kojarzy mi się na pierwszy rzut z chochołem ewentualnie snopkiem.

Wspomniany przez Panią jełop to raczej pantoflarz albo lekki przygłup. Z racji konsekwencji słomiany wdowiec może być rzeczywiście przygłupem, tyle że chwilowym. Facet oszołomionym nagłą wolnością (?), skłonny do brewerii mających być odreagowaniem przestrzegania zasad pewnych, bardziej więc pasującym do spuszczonego ze smyczy. Żałosne bywają niekiedy rzeczywiście konsekwencje słomianego okresu.

Dla mnie, mężczyzny, słomiana wdowa w ogóle nie brzmi.

Pozdrawiam rozmyślając

Nie wiem więc kombinuję.

Jest jeszcze takie powiedzenie słomiany zapał. Wiadomo, że oznacza zapał chwilowy.

Nie wiem ile zapału i do czego może być w analogicznym wdowcu, ale może właściwości słomy klucz mogą stanowić być może…

Pozdrawiam odkrywczo

Gęęęsto się Pan tłumaczy Słomiany dzisiaj :)

Ale, ale nadal Pan jest Słomiany czy już jednak mindrunner?

Notka była fajowa, że tak powiem sobie.

Zmykam, żeby nie stwarzać wrażenia, że Słomianego prześladuję

@Gretchen

Jeszcze jestem Słomiany, ale też spokojniejszy. Póki co nie czuję się prześladowany, więc proszę się nie martwić.

@Lorenzo

Sprzątanie zakończone szczęśliwie. Ja niestety jestem ograniczony temporalnie, a w dodatku nie znam historii o słomianym wdowieństwie. Ale sam temat faktycznie ciekawy (w dodatku jestem muzą!). W gruncie rzeczy syndrom słomianego wdowca może być wywołany tylko przez wyjatkowo unieszczęśliwiającą małżonkę, albo przez fizyczne uszkodzenie mózgu u samego wdowca :)

Skaranie z Panem!

Nic więcej nie powiem.

w języku niemieckim istnieje słowo “Strohmann” (coś na kształt naszego chochoła). Oznacza ono figuranta, człowieka podstawionego, czyli jakby niekoniecznie odpowiadającego pojęciu, o które nam idzie. Choć, jakby dłużej podumać...

Funkcjonuje również powiedzenie “jemand hat Stroh im Kopf” (czyli po polsku ktoś ma siano w głowie), ale nadal to nie jest to. Nawiasem mówiąc polska strawa pochodzi własnie od germańskiego Stroh, czyli paszy dla bydła. Jak to ładnie wyewoluowało, nieprawdaż?

Ówże Strohmann używany jest również wśród karciarzy i jest odpowienikiem naszego dziadka w brydżu.

Na nosa szukałbym źródła tego określenia w obszarze przebrań, czyli ktoś przebiera się, by udawać kogoś innego, a słoma jest formą mylącego ubrania. Mogę się jednak mylić.

Pozdrawiam obyczajnie

tyle, że znaczy ono (to słowo) dokładnie to samo, co w języku polskim (nawiasem mówiąc w słownikach znaczeniowych jest także Strohwitwe). Oznacza to tylko, że – być może – zapożyczyliśmy owo określenie z niemieckiego, ale nadal nie wiemy, skąd się ono wzięło.

Mnie natomiast dręczy etymologia tego słowa, a bardziej określenia. Bo na ten przykład “w Pacanowie kozy kują” pochodzi od nazwiska kowali (czyli pp. Kóz), ponoć bardzo pracowitych. Zaś “w Pińczowie dnieje” wywodzi się od tego, że Pińczów leży u podnóżą wzgórza (góry?), zasłaniającej miasteczko od wschodu. Stąd, gdy w sąsiednich miastach czy wioskach było już bardzo jasno, w Pińczowie dopiero padały pierwsze promienie słońca.

Pozdrawiam niewiedząco, ale za to marudnie

ależ to oczywiste, że ma to samo znaczenie.

Proszę wybaczyć, że jaja żarty sobie stroję. Podobne znaczenia i także obupłciowe znajdziemy w archaizmach języka angielskiego.

Czemu słoma?

Jest hipoteza narodowa i etniczna, że na słomie (w sienniku) spać mogli małżonkowie. Mnie się ona nie podoba, bo nie tłumaczy innych słomianych elementów (zapału, kawalera, itp.). Ponadto jestem wrogiem ludowości na siłę.

Moim zdaniem rację ma Krzyżanowski (odrobiłem pracę domową), wywodzac całą tę słomę z przysłowia Subditum chalybaeum uat durum a superior etiam stramineo damnari posse. Oczywiście nie musi być ono wcale rzymskie, ale zagraniczne zapewne i starodawne.

Myślę, że źrodło jest tu w sumie takie samo jak w bajce o wilku i trzech świnkach. Słoma jest synonimem udawania. I tyle.

Pozdrawiam

tak przynajmniej raz w roku przez jakieś 2-4 tygodnie. I chwalę sobie. Kiedyś były telefony, smsy, tęsknoty, teraz wieczorny film na większym, mężowskim monitorze w towarzystwie miłych dla podniebienia dobroci + ewentualnie koleżanek, nieco inna muzyka, pewien przyjemny rodzaj spokoju i porządku, taki specjalny dla dla tego czasu. Ale ważnym, i też bardzo przyjemnym elementem słomianego wdowstwa (chociaż nieuchronnie następuje po nim tornado, które po całym domu rozrzuca zawartości bagażu) jest powrót.

pozdrawiam