Kręciła się na krześle usiłując znaleźć wygodną pozycję. Mnóstwo ludzi szukało na tym krześle wygodnej pozycji. W końcu wstała i nie podając mi ręki warknęła: „Do widzenia panu, naprawdę... Żegnam”. Przez okno, kiedy wsiadała do piaskowego coupé, wyglądała zdecydowanie lepiej niż w moim gabinecie. Miała ten rodzaj urody, który w pewnym wieku zaczyna krępować. Co mnie zresztą obchodzi jej uroda. I co to za pomysł, żeby kobieta przychodziła wynająć referenta. Mogę przyjąć zlecenie na nabzdyczoną córeczkę tatusia, czy mamuśkę — ryczącego po nocnych klubach kaszalota. To jest coś. Od czasu, kiedy mój zmarły przedwcześnie wuj zamknął wędzarnię i szlachetne zajęcie kłusownika mocno podupadło, sporo się jednak w tym mieście zmieniło, to już nie jest tak samo jak dawniej… Na pewno nie jest.

Otworzyłem szufladę biurka, ostatnią w której był zamek. Ten sam, który jakiś czas temu musiałem wyłamać, bo zgubiłem klucz. Spod papierów wyjąłem dokumenty i wypisałem czek. Ostatnie pieniądze. Potem patrzyłem w ścianę. Chyba też ostatnią. Wydawało mi się, że spod brudu i przylepionego włosia z pędzla układa się jakiś napis. Nie mogłem go rozczytać. W każdym razie malarz był wyjątkowym kretynem. Wstałem, żeby zobaczyć, czy jest jeszcze ktoś w poczekalni, ale nie doszedłem do drzwi. Wyjrzałem przez okno. Pod domem znowu stało piaskowe coupé. Damulka wytrząsała się z tylnego siedzenia i najwyraźniej miała ochotę ponowić wizytę. Grafitowa garsonka mogła puścić w szwach. Nie puściła. Chciałbym adres tego krawca.

Podszedłem do biurka i ustawiłem krzesło. Albo je przesunie, albo zawadzi nogą o ułamaną płytę wiórową z kosza na śmieci. Miała śmieszne kremowe pończochy.