Zabawa kończy się w momencie, kiedy występujemy przeciwko miejscu, które jest nasze. Bez znaczenia, czy chodzi o państwo, portal do pisania blogów, czy dzielnię. W tym samym momencie kończy się różnica zdań, staje się bez znaczenia. Łatwo przeoczyć ów moment, a zdaje się, że okazja do odwrócenia jego skutków nie zdarza się na pstryknięcie palców.

Na początku nie łączyło mnie z TXT wiele; było tu w sumie kilka osób, które ceniłem i uważałem, że mogę się od nich czegoś dowiedzieć, albo że warto zmarnować z nimi wolną chwilę. Część z nich odeszła, część została, a od pewnego czasu jest tak, że piszę tu przede wszystkim dlatego, bo zależy mi na tym miejscu. W mniejszym stopniu na “każdym użytkowniku”, w większym na miejscu. Oczywiście z wyłączeniem starych sprawdzonych przyjaciół i nowych kolegów, których pozdrawiam — żebym nie został źle zrozumiany. Niemniej, bez wątpienia zależy mi na miejscu…

Mój plan był taki, żeby pisać swoje i — na tyle, na ile potrafię utrzymać nerwy na wodzy — nie wtrącać się w to całe vanity fair i pseudoklimaty. Czasem się udawało, czasem nie. Bywa. Niech każdy pracuje na własny rachunek, byle robił to zgodnie ze wspólnie przyjętymi zasadami i dawał żyć innym.

Wczoraj zabawa się skończyła. Przynajmniej dla mnie. Krótko mówiąc, namawiam Sergiusza, żeby prowadził TXT dalej. Mimo wszystko warto. Chyba warto… Wbrew okolicznościom. Sam zaczynam odliczać czternaście dni.