Kiedy wylądowałem w saloonie, nie wiedziałem w zasadzie nic o co na takim portalu biega. Pisać mi się chciało, to i pisałem. W różnych miejscach. Stachu i w tym mnie zapisał. Teraz po czasie widzę, że nawet w wstydliwych miejscach bywałem.

Zaczepek było sporo. A to, że bełkot, a to, że elukubracje, i inne jeszcze też nieprzyjemne słowa padały. Najwięcej było tych, że bełkot… Kiedy padały tego typu zarzuty odczuwałem pewną przykrość, bo kto by się cieszył z upośledzonej zdolności posługiwania się racjonalnymi argumentami i złego pojmowania pojęć abstrakcyjnych? Kto by się cieszył, że myślenie i mowa pisana własna, stają się mało zrozumiałe dla bliźnich? Jak można tak niefrasobliwie narażać czytelników na trudności ze znalezieniem we własnych wypowiedziach większego sensu? No, bo gdybym był nastolatkiem o bardzo niskiej inteligencji, ale ja przecież potrafię nawet cieknący kran naprawić. I nic to, że nie w domu własnym, a u sąsiadki.

Kiedy wyśmiał mnie też kolejny, że piszę i piszę, a i tak nikt tego nie czyta, bo niewiele komentarzy zbieram, to przede wszystkim dałem mocz do zbadania. Od czegoś przecież trzeba było zacząć. Wiadomo przecież powszechnie, że mogące występować w moczu pewne zmiany biochemiczne i nieprawidłowe produkty metabolizmu mogą pomóc w postawieniu diagnozy. Nie, nie, żebym się obawiał dementia praceox, bo na to, to ja już za stary jestem.

Następnie zebrałem się w sobie, i odpowiedziałem, że o wartości tekstu nie świadczy ilość komentarzy. Coś gadać przecież musiałem. To i gadałem, czyli racjonalizowałem. Że komentarze na ogół powstają wtedy, kiedy tekst zaspakaja jakąś potrzebę. Niekoniecznie explicite w nim zawartą. Bardzo często powstającą w trakcie pogaduchy. W rzeczy samej, potrzebą pogaduchy będącą…

Kiedy przyszedł wynik badania moczu, okazało się, że żadne elektrowstrząsy mi nie grożą. A skoro tak, to zacząłem dawać czadu. Tak mi się wydawało. Szpikowałem swe opowiadania ludowe cytatami z Nietzschego, Bergsona, Kierkegaarda, Heideggera, Jaspersa, Junga, Levi-Straussa i kilku innych. Ściągi zawsze były gotowe. O archetypach nawijałem, o strukturalizmie i o zagadkach bytu i nicości. I nic to. Na śmieszność się wręcz narażałem. Niemodni. Aktualnie trzeba o Derridzie, Wittgensteinie, Davidsonie, Hintikki, Adorno. O innych też, ale mniej.

Nie tak dawno, na lokalnym portalu prywatnym jeden z moich fanów znowu zaatakował: – Następną rzeczą jest język jakiego Pan używa w swoim \“świerszczyku\”. Panie Andrzeju nawet Warszawskie salony nie wysławiają się tak jak Pan. Gratuluję zasobu słów, ale przyznam Panu że dla zwykłego śmiertelnika jest to ciężkie do zrozumienia. Jeżeli czuję się Pan nie wyrzyty (sic!) słownie proszę pisać artykuły do gazet pisanych takim stylem [tylko kto Pana zechce, lepiej panoszyć się na własnym podwórku].

Kilka dni temu Pan Marek Olżyński napisał: – Wkurzam się jak jasna cholera i tak samo jest mi przykro, odczuwam smutek, kiedy dobry tekst jest przemilczany. I nie chodzi mi wcale o mój blog. Bo ja akurat piszę sobie a muzom… ot tak sobie klikam aby mnie reumatyzm palców nie wykręcił na starość. Innych teksty. Zwłaszcza te, które mógłbym śmiało polecić jako odkrywcze, merytoryczne i wartościowe literacko. Tyle Pan Marek…

Kiedyś się wkurzałem, teraz już mniej, dziwić się natomiast nie przestaję, co powoduje, iż niezły tekst własny (nie lubię uogólnień…) jest traktowany jak trędowaty, inny natomiast, zdecydowanie słabszy, z litości chyba jest czytany i komentowany.

Zawtórował Pan KJ Wojtas: – Trochę przykro, że np. moje próby zwracania uwagi na tzw. “życiowe mądrości” zawarte w powiedzonkach i przysłowiach nie znalazły zrozumienia.
I w innym miejscu: – Przykro, że o “dupie Maryni” jest wiele komentarzy, a w takiej sprawie ich brak. Coraz częściej dochodzę do wniosku, że może niektórym o to chodzi? Dlatego piszę czasami z poczucia obowiązku. A czasami z przykrością, że ludzie pretendujący do roli elity są na takim poziomie.