Tak to już jest z tym gustem. Czasem nie możesz się w czymś zakochać mimo chęci, a nawet prób.

Pozdr.

Grzesiu, zgadzam się z oceną Dire Straits. Po latach mogę przyznać z bólem, że slucham ich rzadziej niż staroci z przełomu 60/70. Choć zawsze byłem pełen uznania dla grania Marka Knopflera to jednocześnie ciągle się dziwiłem, że nikt nie zauważa, jak zasłuchał się on sugestywnie w sposób grania skromnego J.J.Cale’a. Bodaj raz tylko usłyszałem taką uwagę u Wojtka Manna. Reszta zachwycała się oryginalnością gry angielskiego nauczyciela angielskiego…

Ja nie miałem zamiaru obniżać wartości osiągnięć MK – tylko od początku jego kariery w dźwiękach gitary słyszałem starego dobrego Dżejdżeja. Mistrz, od którego brzmienie przejął Mark jest gigantem, choć u nas może mniej znanym, to za oceanem szanowanym i cenionym. Wspaniałe kompozycje Cale’a grali najwięksi. Choćby “Aftermidnight” w wykonaniu Claptona, choć ja akurat tego hitu serdecznie nie cierpię. Ale “Cocaine” łykam w każdym wykonaniu – widocznie uzależnia…
:)

J.J.Cale napisał wiele cudowności. Ja Kokainę lubię, choć wyżej stawiam “Call Me The Breeze”...

Wspominka o Winwoodzie to dla mnie miodzio, bo ja z Winwoodem jestem za pan brat od czasów Spencer Davis Group, kiedy to Stevie był nastolatkiem. Traffic, Blind Faith i reszta, to dla mnie ciągle żywa muzyka! Na początek więc bardzo wczesny Steve, w superprzeboju “Gimme Some Lovin”, z głosem imponująco czarnym, zwłaszcza jak na angielskiego nastolatka!

Nie znalazłem w jutubkach “Steve’s Blues” jeszcze z czasów Spencer Davis Group, więc wlepię zupełnie świeże nagranie, tegoroczne:

na którym Winwood gra na fortepianie, choć ja go najbardziej lubię przy hammondzie. Tu z Claptonem wykonują nieśmiertelnego bluesa o podwójnym kłopocie. “Double Trouble” mi najbardziej smakuje w starym wykonaniu Johna Mayalla i jego Bluesbreakers.