O związkach pracowników mediów publicznych (czyli w moim ujęciu – mediów zawodowych w odróżnieniu od społecznych jak np. niezależne fora internetowe) z politykami pisałem już wcześniej. Śmiem twierdzić nawet (o czym też już pisałem), że istnieje w mniej lub bardziej formalny sposób funkcjonująca korporacja zawodowa polityków i dziennikarzy, żyjących ze sobą w doskonałej symbiozie, bez względu na reprezentowane poglądy polityczne.

Jakiś czas temu ukuto nawet dla mediów owych określenie “Czwarta władza”, które to określenie jest dla mnie pośrednim dowodem istnienia wspomnianej symbiozy. Symbioza ta funkcjonuje więc według wszelkich zasad, na jakich opierało się istnienie wyodrębionego zawodu, jakim bez wątpienia jest polityk.

Powszechnie panująca opinia na temat polityki i polityków jest raczej zniechęcająca: obłudni, kłamliwi, nie dotrzymujący obietnic składanych w trakcie kampanii wyborczych i poza nimi, pilnujący głównie swojego interesu, podstępni, posługujący się brudnymi metodami – to niepełna lista zarzutów padających pod ich adresem.

O dziwo, w momencie rozpoczęcia każdej kolejnej kampanii wyborczej większość wyborców zapomina o wyrażanych chwilę wcześniej opiniach i zaczyna je przypisywać głównie reprezentantom przeciwników ideologicznych. Swoi natomiast zostają jakby wyłączeni z tego procesu.

Podobnie dzieje się, gdy idzie o reprezentantów mediów i same media, które dziwnym (choć właściwie dlaczego dziwnym?) trafem nabrali tych samych cech-przywar, jakimi charakteryzują się politycy. Nawet więcej, powiedziałbym, gdyż politycy nie są w stanie do końca sami manipulować wyborcami (bo przecież nie opinią publiczną, będącą w sumie niczym innym, jak tylko fikcją podawaną przez media jako panujące powszechnie przekonania obywateli) bez pomocy mediów. Nie da się przeprowadzać takich operacji bez wzajemnych porozumień, koncesji etc.

Jak do tej pory zachowywana była równowaga między umawiającymi się stronami, to znaczy i jedni i drudzy mieli świadomość tego, że bez siebie nie będą mogli sprawować rządu dusz.

Ostatnio jednak, na przestrzeni ostatnich kilku miesięcy, a nawet lat, zauważyć można, że te, w miarę równe, proporcje zaczynaja się zmieniać. Zaznaczać się otóż zaczyna przewaga mediów w kształtowaniu dalszego kierunku rozwoju wspomnianej przeze mnie symbiozy. Oto bowiem media doszły do wniosku, że skoro do tej pory były tylko “czwartą władzą” to, dysponując takimi możliwościami i takim wpływem, mogą stać się władzą wyższej rangi.

Świadczyć o tym mogą ostatnie wydarzenia, związane z przeszukiwaniem mieszkań osób, wobec których prowadzone jest śledztwo w sprawie poplecznictwa, rozpowszechniania tajnych informacji i korupcyjnego załatwiania kwestii weryfikacji dawnych WSI. Jeśli bowiem, by posłużyć się jedynie dla przykładu choćby wydarzeniami ostatnich dwóch lat, kooperacja między ministrem sprawiedliwości i innymi przedstawicielami establishmentu władzy były stymulowane przez polityków koalicji rządzącej, to teraz można spokojnie przyjąć, iż media postanowiły wziąć sprawy w swoje ręce.

By nie było wątpliwości, w poprzednich latach także i politycy opozycyjni posługiwali się bez umiaru mediami, by skompromitować rządzących, a tym samym wpływać na opinię wyborców. O latach wcześniejszych nie wspominam, jako że zjawisko przeze mnie opisywane nie było aż tak wyraziste, co wcale nie oznacza, że go nie było. Było może bardziej chaotyczne.

Jeśli więc jeszcze do niedawna aparat władzy, opierając się na istniejących przepisach, mógł w miarę spokojnie realizować swoje plany, to teraz, mimo istnienia nadal tych samych przepisów, media zaczynaja kreować wydarzenia polityczne, spychając polityków i partie polityczne niejako do narożnika. Odwracają się od pewnego czasu także pozycje umawiających się stron wewnatrz wspomnianego związku zawodowego: klientami przestały być media, a staję się nimi politycy. Dowodem na to choćby słowa p. Moniki Olejnik (cytat niedokładny), że wojny z mediami nie da się wygrać, oraz los Jarosława Kaczyńskiego, który poszedł na wojnę z mediami, a jak ona się skończyła, nie muszę przypominać. Los Donalda Tuska i PO także zależy już głównie od mediów, a wygląda na to, że zaczyna on już wisieć tylko na włosku.

I nie przyjmę do wiadomości argumentów (chyba ,że mnie ktoś przekona), iż to przecież wyborcy, zjednoczeni w swym sprzeciwie wobec metod sprawowania władzy przez PiS, samodzielnie zadecydowali o takim, a nie innym wyniku wyborów. Śmiem twierdzić, że tak naprawdę świadomych wyborców był niewielki procent – reszta poddała się zmasowanej propagandzie mediów. Żeby nie było złudzeń – media doszły do wniosku, iż są w stanie dokonać tej operacji wobec każdej (!) partii czy siły politycznej, z którą nie zawrą odpowiedniego układu. Przy czym nadal wywiera się na konsumentów informacji (odpowiednio spreparowanej) nacisk, sprzedając mu pomalowane na cukierkowe kolory historyjki o rzekomych działaniach przedstawicieli mediów na rzecz swobód obywatelskich, wolności słowa, swobodnego dostępu do wiedzy o stanie państwa etc. (patrz poprzednie i aktualne protesty oraz apele dziennikarzy w tych kwestiach).

Tak więc mamy do czynienia jednocześnie z kolejnym etapem walki o władzę, tym razem pomiędzy dotychczasowymi koalicjantami, oraz “sprzedawaniem kitu” dla odbiorcy informacji, który ma tego odbiorcę uspokoić, że przecież wszystko dzieje się w jego interesie. Ba, gra ta wobec konsumentów zaczyna być już coraz bardziej perfidna; otóż sporą część roboty zaczynają wykonywać dla mediów właśnie odbiorcy informacji (?), np. szukając prawnych uzasadnień dla takich, a nie innych zachowań frontowych przedstawicieli mediów lub też argumentów na rzecz przedstawicieli administracji rządowej. Jakaż to piękna manipulacja: wmówić konsumentowi, że walczy o własne swobody, gdy w rzeczywistości wspiera media w walce z ich dotychczasowymi sprzymierzeńcami!

Czy rzeczywiście pozostaje nam wybór między dżumą a cholerą? Otóż moim zdaniem nie. W dzisiejszym świecie, by stworzyć opinię wypośrodkowaną/wyważoną (czy prawdziwą to inna kwestia), nie trzeba już tylko studiować gazet wszelkich odcieni, ani nie oglądać czy słuchać wszystkich dostępnych stacji telewizyjnych i radiowych. Mamy bowiem w zasięgu ręki medium, które jak na razie (a i chyba dalej w przyszłości, choćby ze względów technicznych) wymyka się spod wpływu korporacji medialno-politycznej. Jest nim internet, a w nim portale społecznościowe (choć nie wiem, czy taka nazwa jest prawidłowa). Należy tylko z tego medium korzystać.

Z drugiej strony jestem przekonany, że ostateczny bój o rząd naszych dusz rozegra się właśnie na płaszczyźnie internetu, co zresztą widać po wzrastającej liczbie z jednej strony blogujących polityków, z drugiej tworzenie kolejnych portali podporządkowanych mediom tradycyjnym, przy wzrastającej liczbie działaczy internetowych reprezentujących stanowiska polityków i mediów, a tym samym usiłujących wzmóc szum medialny, sprzyjający zachowaniu dotychczasowego status quo, czyli wspomnianej wojny o rząd dusz między politykami a mediami.