Jak mnie kiedyś najdzie to Mokotów wcale możliwe, że się tu znajdzie.

Grochów nie. Tamta strona to nie mój teren zupełnie. Może Pan Yayco by się zwlókł z fotela, w co osobiście wątpię, i wniósł wkład z drugiego brzegu.

Ale Mokotów kto wie…

uliczka Zapolskiej, czyli Twoja faworytka, to absolutny skarb!

Rozumiem, że tereny za skwerkiem (czy też przed, patrząc od Śródmieścia) zostawiłaś mnie do obfotografowania? Spróbuję dwa, trzy zdjęcia zrobić w wolnej chwili.

Czas jest piękny na takie pocztówki. Należą się Ochocie jak psu buda.

A Pana Banana witamy w klubie!

Dzięki za spacer, panno G…

ech, kręciłem się tam czasami, urokliwe to miejse tym bardziej że kilkaset metrów dalej dżungla niesamowita się zaczyna…

pozdrowienia

_{Był Noe, Noe, gość co się czasem spinał, ale uwierzył i gdy szedł po gnoju smród już się go nie imał!}

Ja oczywiście mogłabym zawlec swoją osobę do Pańskiego rewiru, ale czy to wypada?

Przeczuwam, że Pan coś wie o moje Faworytce? Jeśli mam rację domagam się żeby Pan napisał wszystko co wie! Co do słówka Panie Merlot…

Pięknie tu u nas trzeba przyznać...

Ech…

Pozdrawiam nieustająco :)

Za to też kocham to miejsce.

Zaraz obok tempo nie dla ludzi a tu zupełnie inny świat. Całkiem inny klimat.

Ten kontrast jest uderzający.

Cieszę się, że jestem po spokojnej stronie mocy…

:)

z Twojego komentarza, ciekawe…:)

_{Był Noe, Noe, gość co się czasem spinał, ale uwierzył i gdy szedł po gnoju smród już się go nie imał!}

Ciekawe, ciekawe… Jaki bystrzacha!

Zużyło się i jako nieadekwatne poszło precz.

Poszukuję nowego…

:)

Już sam tytuł twego reportażu mnie chwycił za serce. Trafiłaś w odpowiedniac chwilę i ja też coś opowiem…

Jak jadę do szkoły, czyli co dzień, mijam plac Narutowicza. Czasem się tam przesiadam, a czasem wysiadam – najczęściej, gdy idę do biblioteki. I jeśli chodzi o Kościół, to jak byłam mała, uderzał mnie wizerunek Maryi. Dziś fascynują mnie okna wieży. Zastanawiam się, co za dzwonnik kryje się za okiennicami…

Ale, miałam historię opowiedzieć. Bo wczoraj i przedwczoraj urządziłam sobie spacer wzdłuż Filtrów aż na uliczki ochockie. To moja trasa na lekcje niemieckiego jest i choć mogę jeździć autobusem, wolę się przejść ten kawałek. Tam zawsze jest słonecznie i zielono, droga jest prosta i “wiedzie w przód i w przód”... Ale ostatnio spacer nie był z obowiązku, tylko z przyjemności, gdyż odprowadzałam koleżakę, która na Mianowskiego mieszka. I po raz kolejny, tak samo jak ty zachwycałam się urokiem tych uliczek i kawałka nieba. Ja mieszkam z drugiej strony Filtrów i tak, to już jest inny świat. Może kiedyś tam, w tej okolicy gdzie się czas zatrzymał, zamieszkam? Ale mam nadzieję że w bliższj przyszłości, tak jak ty, wybiorę się tam z aparatem.
Dziękuję za piękne zdjęcia, opowieść, refleksje…
Zachwyciłam się :)
Pozdrawiam.

“Na cuda nie należy liczyć – trzeba na nich polegać” :)

choć w odległej dali, jest przystanek, na którym przez cztery lata wsiadałem, a ściślej wskakiwałem, do tramwaju.

Ileż lat to już minęło…

Pozdrawiam, wspominając

Szkoda, ale cieszy mnie bardzo, że Pan też dostrzega i docenia jej niezwykłość.

Metoda Midy gwarantuje sukces!

:)

W dawnych czasach, kiedy jeszcze nie bylem punktualny, zdarzało mi się przybiegać na przystanek w ostatniej chwili. Zwykle w odjeżdżającym tramwaju byli jacyś koledzy.

Otwierali drzwi i człowiek wskakiwał.

A czasem im trzeba było otworzyć drzwi i się otwierało.

Pozdrawiam, zastanwiając się kiedy ostatnio jechałem tramwajem w ogólności, a “14” w szczególności

No to przecież oczywiste. Gabreli Zapolskiej.

Ja wiedziałam :)

istniała również wersja hardcore.

Zamiast wskakiwać, zajmowało się wygodną pozycję na cycku. Cycek, to był sprzęg tramwaju umieszczony z przodu i z tyłu każdego wagonu. Na starszych cyckach można było jeździć nawet i w trzy osoby. Nowe (wówczas) modele 103N miały już cycek jednoosobowy.

Ostatni raz jechałem na cycku z rogu Nowowiejskiej i Niepodległości pod Politechnikę. Ech…

Pięknie, po prostu pięknie.

Że Panowie dożyli tego dnia kończącego się to już naprawdę jest dla mnie na pograniczu cudu.

Choć może to z pogranicza cyca. Sama nie wiem.

tak podejrzewałem, ale jak Pan pamięta pewien czeski komuch nas kiedyś skłócił, więc dyplomatycznie nie nawiązywałem;-)

Czy korzystał Pan z rozkoszy popijania wody sodowej (30 gr) lub tejże z sokiem (1zł) z saturatora który na tym rogu urzędował?

Pozdrawiam z zaschniętym gardłem

Jeśli Panowie też tak pociągami… jak cyckami…

Max zobacz co też ludzie w życiu robią...

niezły pomysł :)

dobrych snów.

no co pan, pan jako Kozak się nikogo nie bo przecież:)
A już wrażliwej i uroczej Gretchen?
No chyba, że pan podpadł:)

Pozdrawiam z Ochotą wszystkich.

Nie dojdziesz…

Co się z Panem stało, że w li tylko wspomnienie się Pan przemienił?

I kto to jest ten drugi ja co buszować zaczął?

A gałązki? Co z nimi?

Wiele pytań się rodzi, a odpowiedzi niet choć nie tracę nadziei matki mojej.

to ustrojstwo naprawdę działa. Dawniej, żeby tramwaj szybciej przyjechał zapalało się papierosa – jak tylko się zapaliło, to oczywiście przyjeżdżał...

Teraz zero tajemnic – Dziewiątka za 2 minuty, czternastka za 3, a dwójka za 8. Mniej romantycznie może ale Europa pełna.

Też zaglądałem w Twoje okna wczoraj.

Pozdrowienia,

Już się obawiałam, że ominiesz Starą Ochotę, ale jak widać jesteś co mnie cieszy bardzo :)

Nie wiedziałam od której strony to okno Twoje mogłoby być więc robiłam na czuja. I ten przystanek też głównie z myślą o Tobie, bo byłam przekonana że tej nowinki nie znasz. Pan Merlot ma rację, że to nawet działa.

Pozdrawiam Cię z ochoty entuzjastycznie :)