Co prawda już to pisałam, ale nie u Pana więc nie zaszkodzi (mam nadzieję) powtórzyć.
Otóż z mojej perspektywy wprowadzenie tych parytetów, wprowadzenie! Sam pomysł ich wprowadzenia, zrodzony w czyjejś głowie, jest dla kobiet upokarzający, i tyle.

Kojarzy mi się z pobłażliwą niby dobrocią, z jakąś niby równością, a w gruncie rzeczy to coś jak uznanie społecznej niepełnosprawności kobiet, wynikającej wyłącznie z tego, że są kobietami i biedactwa sobie nie poradzą.
Albo inni ich nie dostrzegają, to trzeba tak zrobić, żeby nie tylko dostrzegli, ale jeszcze koniecznie wybrali. Koniecznie.

Osobiście sobie nie życzę. Tylko kogo to mogłoby obchodzić, że ja sobie osobiście nie życzę...?

Pozdrawiam Pana Referenta.

Doskonale. Analiza problemu wychodząca z punktu, którym jest ocena właściwości dyskutanta skłania mnie do wniosku, że pewnie jestem zerem, skoro ośmielam się podejmować jednoznacznie rozstrzygnięty w cywilizowanym świecie temat. Nie wiem, czy w ogóle mogę mieć pogląd krytyczny, skoro nawet (!) Francuzi wprowadzili ustawę, i to Francuzi mężczyźni!

Proszę mi jeszcze powiedzieć, które kryterium przyjęli Francuzi? Urodę kobiet?

po pierwsze:
jakby Pan nie zauważył, zalogowałem się.:)
Po drugie:
parytety to pasjonujący temat.
Zwracam uwagę, że istnieje też trzecia płeć. Według wiarygodnych źródeł, zbliżonych do organizacji GejLes, jest to ok.10% populacji.
Przy odpowiedniej ordynacji oraz zastosowaniu odpowiednik kryteriów dawałoby to jakieś 46 miejsc.
A jako, że nigdy nie miałem zaufania do wiarygodnych źródeł, to pewnie dało by się,za Franzem Fischerem, wakujące miejsca homków uzupełnić heterykami…
Tu dostrzegam swoją szansę, więc uczciwy płciowy parytet popieram.
Po trzecie i ostatnie:
kliknąłem na “podpisuj” i wyskoczyła mi Genowefa Zielińska. Co za radość. Tyle lat!

Pozdrawiam serdecznie

Zapomniałem,

pięknie się Pan zalogował ;)

Panu prywatnie się parytet może nie podobać i może Pan polemizować, z żalem ile to nam męzczyznom znów odebrano, ale spokojnie, gdyby parytet przeszedł, to przynajmniej odpowiedzialność za wszelkie ustawowe buble też by się na fifty-fifty dzieliła. Mnie sie na przykład nie podobało, kiedy to kilka lat temu przegłosowywano ustawę aborcyjną i w głosowaniu udział brało niewiele kobiet, a za to miażdżąca liczba panów w wieku emerytalnym.
Z drugiej strony ja sobie nie wyrobiłem zdania o tym całym parytecie, jeśli przykład pójdzie z góry i reszta podchwyci (a w Polsce wszystko na Hurra się robi, więc istnieje realne zagrożenie), to zacznie brakować pielęgniarek (będą zaś wolne etaty dla panów), przemysł ciężki będzie robić na pół gwizdka, bo zabraknie kobiet do obsady wakatów w górnictwie itp. No jednym słowem bajzel. I najgorsze, że w samym Parlamencie ten eksperyment może się źle skończyć (ja się boję, że ta część kobiet, która ma wystarczająco wysokie IQ nie będzie sie chciała babrać/zaangażować w życie polityczne i społeczne przedkładając życie rodzinne i dotychczasowe kariery, i wtedy zapcha się parlamentarną dziurę jakimiś takimi Chojarskimi na przykład.

nie znam się na tym, ale przecież pomyslmy, jeżeli partie niektóre sa za parytetami, to zwyczajnie niech wprowadzają na listy 50% a nawet i 70% kobiet, po co do tego specjalna ustawa?

Moje pytanie w tytule postawione tak śmialo bynajmniej nie jest wartościujące. Wynika raczej z desperacji, bo nie potrafię znalezć nań odpowiedzi.
A tekst bardzo mi się podoba:)
Francuzi obsuwają się w kazdym rankingu, i wymyslają różne dziwne rzeczy by ratowac co się da.

Z tym becikowym to Pana nie popieram, bo i ci zamożniejsi i ci biedniejsi tak samo wózek muszą kupić. Zaś kwestię stypendium studenckiego (tyle że socjalnego) znam z autopsji, jakoże sam sie kiedyś o takowy starałem, i nie otrzymałem, natomiast kolega z roku który przyjeżdżał pod alma mater nowiuśkim mercem tatusia-gangstera owszem tak (wykazał jedynie iż tatuś nie ma żadnych opodatkowanych dochodów). No liczy się inwencja, a nie sytuacja materialna ;)
Równość powinna być jak szwedzki stół na bankiecie: wszystko jest i niech każdy zje ile może, tylko, że na naszym stole tylko bigos i schabowe (no ja tu nic dla siebie nie widzę bo jestem wegetarianinem), a poza tym wszyscy żrą i nawet syci nie odejdą, tylko zaczną w kieszenie pakować i w torebki “dla pieska” ;)

Pozdrawiam,

silent wings

Faktycznie ciekawe.

Na inny temat. W sprawie becikowego i stypendium nie wyrażałem poglądów, ale przywołałem je jako przykłady. Wyjaśniam dla spokojności własnego ducha.

To my chyba nadajemy na tych podobnych falach, bo ja też w sprawie równości wypowiedziałem się jedynie dla spokojności ducha, choć może troszkę odbiegłem od tematu zasadniczego, za co przepraszam.

Ubawiłem sie przednio, czytając o tym nowoczesnym modelu gospodarstwa domowego :D. Cóż niech każdy robi to w czym jest najlepszy, choćby w leżeniu i pachnieniu ;). Poza tym jak mawiał mój szef: “chcącemu nie dzieje się krzywda”, a jak sie przestanie człowiekowi chcieć, zawsze można się rozwieść. Zresztą nic złego w męskim gotowaniu nie widzę, sam nieźle sobie radzę w kuchni, a i lubię jak moja kobieta jest zadbana. Choć wszystko w odpowiednich proporcjach.

Pozdrawiam,

silent wings

niech się Pan tak z tym swoim wzrostem nie obnosi, bo jeszcze Panu to może zaszkodzić, ja słyszałem że linie Ryanair mają wprowadzić “parytety” dla osób o wadze lekko ponadprzeciętnej (dla nich bilety będą droższe), może potem o zgrozo! przymierzą się do ustalenia “parytetów” dla osób o ponadprzeciętnym wzroście!
A jeśli chodzi o parytety dla katolików w sejmie, to ja jeszcze proponuję ustalić parytety dla katolików skrajnych, umiarkowanych, praktykujących, niepraktykujących i heretyków ;).

Homoseksualisci nie potrzebują ustawy by piastować wysokie stanowiska w rządzie francuskim:

Roger Karoutchi, sekretarz Stanu
Frédéric Mitterrand, minister Kultury
Bertrand Delanoe, burmistrz Paryza

W kontekście Pańskiego komentarza, do mojego komentarza, nie mogą nic dodać, czy też prawda nic ująć.

Nic nie poradzę, że zgadzam się z każdym słowem, czyli jakby na to nie patrzeć z Pańską opinią się zgadzam.

Więc pozdrawiam.

1. nie wdaję sie w katolickie dogmaty, bo to nie moja bajka.

2. ktoś tu slusznie napisał – nie świetuję się klęsk. na całe szczęście nie uczyniliśmy świętem 1.09., choć żolnierze września 1939 walczyli w sprawie 100% słusznej, bili sie dzielnie, i zadali wrogowi poważne straty (15 000 Niemców tej kampanii nie przeżyło). liczy się wszak rezultat – przegrana wojna i utracona niepodległość.

3. nie myl referencie dwóch rzeczy – szacunku dla poległych i krytycznego spojrzenia na panów generałów. ja osobiścię cenię odwagę KAŻDEGO żołnierza walczącego za Polskę, niezależnie od czasu i miejsca. bo oni narażali (i tracili) WŁASNE życie. co mi nie przeszkadza być bardzo krytycznym wobec polskich powstań (wyjątkiem wielkopolskie), które przynosiły tylko śmierć, zniszczenia i represje, a skutków politycznych żadnych.

4. wiesz na czym polega tragedia powstania warszawskiego ? ano poszli młodzi Polacy walczyć o wolność, tylko że owo powstanie nie przybliżylo jej ani o centymetr. doprowadziło za to do zniszczenia stolicy, śmierci 150 tys. ludzi, i znakomicie ulatwilo robotę naszym wrogom.

5. w pełni też zgadzam się ze Szczęsnym – ludzie, którzy zgineli w powstaniu, o wiele bardziej przydaliby się krajowi żywi (od siebie dodam – gdyby dożyli czasów po 1956).

6. na forum Legii przeczytałem o sobie bardzo podobną opinię, ktoś mi uczenie pojechał Sienkiewiczem “Widno w tym człowieku tyle dobrego, co i złego siedzi, a wszystko tak wymieszane, że nie odróżnisz “ :)

pozdrawiam, MAW

Odpowiem u siebie.

Przede wszystkim jak przeważnie zadziwia mnie i trochę bawi fakt, że pisze się do mnie teksty, które nie mają nic wspólnego z moimi wypowiedziami, a są raczej autoprezentacją, spowodowaną – chyba – potrzebą wygadania się na zadany samemu sobie temat. I tak: nigdzie nie myliłem krytycznego spojrzenia na generałów i szacunku do poległych, bo nigdzie o tym nie pisałem; nie kwestionowałem tragedii powstania (przy okazji, nieco wiem na czym ta tragedia polegała, a ofiar śmiertelnych było niestety dużo więcej); nie wypowiadałem się o większej “przydatności” żywych niż umarłych. Do kogo więc te uwagi? Ale w porządku, uporządkujmy, skoro tak się zaczęło.

1. Potwierdzam, że nie widzę niczego złego ani niegodnego w tym, żeby oceniać motywy, trafność decyzji, szanse, potrzebę itd. wybuchu PW. Tylko że to jest dyskusja na zupełnie innym poziomie, niż emocjonalne ujadanie nad grobami powstańców w rocznicę wybuchu PW i plucie na generałów, których w ogóle to najlepiej powinna rozliczyć prokuratura. To są inne porządki.

2. Jestem w grupie tych, którzy uważają PW za błąd. Oceniam to oczywiście z dzisiejszej perspektywy, w zasadniczym stopniu poprzez tragiczne skutki, niemniej, gdybym – teoretyzuję – miał wpływ na wybuch powstania i wybór, poprzez który udałoby się uniknąć aż takiej tragedii, podjąłbym inną decyzję. Krytycznie oceniam romantyczną interpretacje pojęcia “odpowiedzialności”, zwłaszcza, gdy spoczywa ona na osobach kierujących życiem narodu. Zarazem utożsamiam się z tą tradycją. Jak Pan widzi mamy paradoks, choć nie do końca. Robię te zastrzeżenia, bo – jak wspomniałem – takie i tym podobne rozważania zawsze są narażone na błąd ahistoryzmu.

3. Czymś innym jest “inteligencka” debata o trafności PW, a czymś innym zaakceptowanie go, jako jednego z etapów walki o niepodległość, kiedy już się dzieje, a potem kończy. Moja opcja przegrała, ale to nie oznacza, że PW ośmieszam, wyszydzam, odsądzam od czci i wiary. Przecież młodzi ludzie nie poszli umierać, bo mieli taki kaprys i znudziła im się codzienność. Powstanie było po coś, było reakcją na obiektywną sytuację, w której się znaleźliśmy. Ci ludzie walczyli o niepodległość kraju, a nie o obniżenie akcyzy na papierosy albo podwyższenie ceny zboża.

4. Najlepsze są powstania wygrane. Powstania, które kończą się niepowodzeniem bądź wręcz klęską są gorsze. To jasne. Zjeżyłem się po Pana pierwszym komentarzu dlatego, że Pan zdaje się forsować tezę, że warte “świętowania” są tylko powstania wygrane; nad innymi trzeba spuścić zasłonę milczenia i ewentualnie osobiście (indywidualnie) zmówić modlitwę, czy też – skoro nie interesują Pana katolickie dogmaty – “się zadumać”. W każdym razie nie nadawać im znaczenia wspólnotowego. To jest bardzo bałamutne i niestety słabiuteńkie. Święto, to nie tylko festyn i śpiewanie piosenek. Świętuje się również wydarzenia tragiczne, smutne, które w sensie potocznym nie były sukcesem albo nie przyniosły wymiernych (namacalnych) korzyści. Pamięć po zmarłych, który walczyli w imię wspólnoty zaliczam do momentów, które spełniają kryterium “uroczystości”, o ile wiążą się z nimi dodatkowe okoliczności (zob. dalej).

5. PW to przede wszystkim pamięć po poległych, symbol walki o niepodległą Polskę, uroczyste potwierdzenie, że tradycja narodowo-wyzwoleńcza i patriotyczna nie jest pustym mitem, ale ma realny kształt, który w tym wypadku przybrał formę tragedii. Oczywiście będą też tacy, zdaję sobie sprawę, dla których alternatywą tradycji niepodległościowej jest możliwość kupienia w sklepie ketchupu; którzy będą uczyli swoje córki, że grunt to się najeść i wyspać, a załatwianie spraw urzędowych w języku rosyjskim jest jak najbardziej naturalne, skoro w tym języku można dostać pozwolenie budowlane w miesiąc, a nie w dwa miesiące, kiedy załatwiało się w języku polskim. Oni mieszkają wśród nas, kilku nawet znam osobiście, będą pierwsi do tworzenia rządu kolaboracyjnego, jeśli – nie daj Boże – kiedyś do tego przyjdzie. To jest przykład skrajny, obok niego jest cała masa innych postaw, dla których punktem odniesienia jest PW.

6. Nie ma dobrego momentu na “świętowanie” II wojny. My tam nie odnieśliśmy żadnych sukcesów. Zrujnowano nam kraju, wymordowano ludzi, wpadliśmy z jednej okupacji w drugą. PW jest zdarzeniem, które względnie najlepiej symbolizuje ten etap naszej historii. Rozumiem to jako święto-przestrogę, przypomnienie co się dzieje, kiedy jesteśmy w łapach Niemców i Rosjan. Z drugiej strony PW to kontynuacja zrywów powstańczych, zgoda – nieudanych. Tylko co z tego? Tak nam się los układa, trochę za sprawą nas samych, ale nie wymażemy tego z historii i chyba nawet nie powinniśmy. Kawał naszej historii to walka o niepodległość. Temat na inną okazję, zwrócę tylko uwagę że porównywanie PW do 1 września, czy kampanii wrześniowej jest nieporozumieniem, szkoda że nie widzi Pan niestosowności tej manipulacji.

7. Innymi słowy – PW to ważny dzień w życiu Narodu, w wymiarze wspólnotowym; wydarzenie jak powstanie styczniowe, czy listopadowe, ale z faktu bliskości czasowej i aktualności odniesień, to PW powinno być potwierdzonym państwowo świętem. Niekoniecznie, żeby urządzać dyskoteki. Nie musi być nawet dnia wolnego od pracy; wystarczy spetryfikować samo jego istnienie, żeby nawet ci, którzy chcą zapomnieć albo mają słabą pamięć, musieli sobie regularnie przypominać, co wydarzyło się sierpniu. Również to bydlę, kolaborant in spe, który w tym czasie będzie zapewne grillował.

Niech więc Pan przyjmie do wiadomości, że będę utożsamiał się z tą tradycją, która PW przechowuje, a nie z niego kpi, czy usuwa do piwnicy, mimo że jestem bardziej pragmatyczny niż Mickiewicz w “Dziadach”. Inne postawy przyjmuję ze zrozumieniem ale niekoniecznie akceptuję. Zwłaszcza, gdy są bałamutne i niespójne. O kanaliach i przygłupach szkoda z kolei gadać.

Cześć!

Zdaje się, że Marek Jurek chciał przetestować istnienie parytetu katolików przy zmianie konstytucji dot. aborcji. Okazało się, że wyłamali się ;))) Takie są te parytety ;) A wysocy zawsze mają przewalone. Jak dinozaury ;)

Opinia Chrzanowskiego jest jakoś tam uprawniona, tylko co z niej wynika? Co jest dalej? Chrzanowski uważa, że PW, które “z punktu widzenia politycznego było klęską”, nie powinno być upamiętnione szczególnie? Krytykuje pomysł ustawy? A jak krytykuje to z jakich pozycji i co w gruncie rzeczy krytykuje?

W sprawie Nałęcza nawet nie chce mi się gadać. Kiedy wierny komuszy aparatczyk, w czasach kiedy nawet idioci zaczynali wypowiadać wierność sowieckim namiestnikom, poucza mnie dziś jak należy czytać historię Polski, bierze mnie pusty śmiech. Niech się cieszy, że może dalej pracować na UW. W normalnym warunkach zostałaby mu Akademia Świętokrzyska razem z Jaskiernią i Kikiem. Pomijam już fakt, że powtarza oklepane argumenty, a przez to i Pan nie wnosi nic nowego do sprawy. Rozumiem, że przywołując Nałęcza i Chrzanowskiego chciał się Pan podeprzeć argumentem z autorytetu. Autorytet Nałęcza kwestionuję.

masz referencie słuszność, przyszłości Polski ta bitwa nie zmieniła. ale jako Polak mam prawo być dumny z SUKCESU Polaków w miejscu, gdzie wcześniej nie udało się Brytyjczykom, Kanadyjczykom, Amerykanom, Hindusom i Kiwi z Nowej Zelandii.

ja tak już mam, że od “zwycięstw moralnych” wolę zwycięstwa bezprzymiotnikowe. i tego nauczę swojej córki, jak ją kiedyś będe miał :)

Romantyzm, bohaterstwo, czy szaleństwo?
One man show.

Tak jakoś z powstańcza dyskusją mi się skojarzyło.

Jasne, jakby był parytet faktyczny 90% dla katolików, to nawet jakby się częśc wylamała to już wynik byłby inny.
Katolicyzm delikwenta o niczym nie przesądza, ale statystycznie daje większe szanse na to, że nie jest zwykłym skurwysynem.

Lecę!

widzę, ze i do Pana dotarły echa pyskówki na cmentarzu.
Jakoś tak dziwnie się składa, że właściwie znowu nie mam nic do dodania:)
I szczerze mówiąc obojętne jest mi, czy ktoś uważa ten dzień za ważny, czy nie.

Zauważyłem pewną regułę; nie ma zgody na czczenie tego dnia przez, jak ich nazwałem na własny użytek, nowych tutejszych. To w nawiązaniu do nieokreślonych wspólnotowo; tych co zamieszkują w na tym samym terenie, w tych samych granicach państwowych i mówią podobnym językiem, ale obojętni są na tradycję i kulturę narodu.

Święto dla nich jest wtedy gdy można się obśmiać i nachlać: złota kula dla Małysza
lub awans piłkarz do finałów MŚ.
Dni triumfu i radości. Na ten czas nasze miasta i wsie skąpane są całe w bioałoczerwonych flagach i rykach; Jeszcze Polska…

Bo już 15 sierpnia, taki dzień cudu nad Wisłą, nikogo nie rajcuje. Gdzieniegdzie tylko z obowiązku zwisa smętnie jakaś żałosna białoczerwona.

Aby objąć cały intelektualny urok około- powstaniowych sporów, najlepiej nabrać trochę dystansu i wyobrazić sobie greckie dyskusje o Termopilach. Prowadzone w tym duchu. Najlepiej z perspektywy dnia dzisiejszego.

Zaraz coś o tym wystukam

Pozdrawiam

Przypominam ci, że póki co żyjemy w TUSKOLANDZIE, a nie w Kaczogrodzie. Żyjemy tak, by żyło sie lepiej. Wszystkim. Lekko średnio sie to udaje. Jak to w bajkopisarstwie. Ale spoko. Rządzi nami Tusk i jego kamaryla już dostatecznie długo, by mozna przestac zrzucać wszystkiego na Kaczory. I pytanie za 100 punktów- JAK SIĘ ŻYJE?

Niemniej- Pozdro!

uważnych przepraszam za pomyłkę w numeracji