jak zawsze :)

szkoda tylko że takie interwały czasowe Pan narzuca pomiędzy swoimi wpisami :)

pozdrawiam zimowo znad grzańca (tym razem ;-))

“Dzieci, umyjcie rączki!”
Rysiek z Klanu

Pan jak zwykle dla mnie niezwykle łaskawy, dziękuję i pozdrawiam…

tak się zastanawiałem – gdzie Pan się podział... ? Od długiego czasu Pana nie było w txt. Więc się cieszę.

A wpis ładny. Modlitwa dziękczynna jest kluczem do …... .

Pozwolę sobie na dłuższą refleksję.

Pewnie Pan zna coś takiego jak rachunek sumienia robiony przed spowiedzią.

Wg znawców materii i świętych każdy taki rachunek powinien być poświęcony odkryciu w sobie Bożych darów, talentów, i cudów jakie doświadczyłem.. – następnie za nie podziękować i też zachwycić sie Stwórcą, że tak obdarował mnie…. .

Taka modlitwa dziękczynna,jaką Pan opisał przebija wszelkie mroki i pokłady zła które czasem pętają duszę i wnętrze człowieka.

Wg św. Ignacego Loyoli (jakoś ostatnio się z nim zaprzyjaźniłem) grzechem człowieka jest nie rozwijanie, nie realizowanie tychże darów jakie człowieka otrzymał i uświadomił sobie w pierwszym etapie rachunku sumienia.

A więc kolejność jest zawsze taka:

- rozpoznanie darów w jakie zostałem wyposażony i dziękczynienie za nie – a potem zastanowienie się co ja z nimi czynię i jaki robię z nich użytek – a potem konkretne postanowienie jak te dary odtąd zamierzam realizować, rozwijać.

Wielu ludzi skupia się właśnie zbyt mocno na “ciemnej stronie swojej duszy” zapominając o tym, że ta jasna jest najważniejsza i rozwijając tę jasną pozbywamy się ciemnej… .

Modlitwa dziękczynna jest zawsze jak “rakieta dalekiego zasięgu trafiająca do celu” bo łączy niebo z ziemią.

Pozdrawiam serdecznie!
************************
“Kto pyta nie błądzi…”

Cóż, rzeczywiście wpis ładny, ale wiadomo, samego to Bolesława Prusa dzieło…

Ja z kolei ostatnio czytuje Kazimierza Dąbrowskiego i mój brak wiary pogłębia się.

Pisze Dąbrowski m.in. iż św. Tomasz, w swej teologii, przekreśla osobowość indywidualną, gdyż przekreśla uczucia istotnie ludzkie, i wplątuje nas w drogi myślenia abstrakcyjnego, drogi rozumu, z wykluczeniem i odrzuceniem wszystkich, choćby najbardziej duchowych struktur indywidualnych. Tworzy wizję „zjednoczenia z Bogiem”, z całkowitym wchłonięciem przez bóstwo…

Różnorakie kierunki teozoficzne, antropozoiczne, mentalistyczne skazują nas na zniszczenie osobowości indywidualnej, przy zachowaniu jakichś całkowicie niejasnych elementów indywidualnych „ja najwyższego” w zjednoczeniu z bóstwem czy najwyższą zasadą. Ale, to tak na marginesie.

Modlitwa tego chłopca jest nie tylko piękna w mej ocenie. Ona potrafi mnie wzruszyć, a jednocześnie jest niezwykle skuteczna.

A z tym „rachunkiem sumienia” to zabił mi Pan ćwieka. Nie wiem czy podołam, nie wiem czy znajdę czas, ale chciałbym, nie ukrywam, zmierzyć się z tym problemem.

Serdecznie Pana pozdrawiam…

W zaokrągleniu za pozdrowienia jakie 2 krzynki jareckiego, się należy.
Starajcie się chłopcy dalej
Igła

Rozważąnia folozoficzne czy też teologiczne nie są nieomylne… – stąd też chyba w tej mierze wolę trzymać się tego co w Biblii stoi. Ale przecież jest i personalizm Maritena jak i Wojtyły.. . Mi personalizm jest bliski, gdzie to człowiek jest Osobą do której po imieniu Bóg mówi “PÓjdź za Mną...”. Do człowieka mówi Bóg, a nie do jakiejś “zbiorowosci ludzkiej”. Jak czytam Ewangelię to widzę Jezusa mówiącego do konkretnej osoby.. .

Więc nie robią na mnie wrażenie jakieś hipotezy wedle których człowiek ma stracić swoją wyjątkowość i indywidualność. Czyż, nie ze względu na tę wyjątkowość i indywidualność “Pasterz zostawia wszystkie owce i idzie szukać tej jednej zagubionej….”?

Bo Pasterza interesuje szczęście “każdej Owcy”, zna każdą po Imieniu i potrafi ją rozróżnić i usłyszeć. Mało tego, w Ewangelii czytamy, że większa jest radość z jednej nawróconej Owcy niż ze stu sprawiedliwych… .

Więc Ewangelia IMHO jest nasycona do szpiku Personalizmem, jak “dobra kasza skwarkami” ... , :-)))

Co do rachunku – mi bardzo pomógł ten link: http://www.spowiedz.pl/rach1.htm

To właśnie filozofia św.Ignacego Loyoli w której dziękczynienie to podstawa, :-))

Pozdrawiam Świątecznie!(wszak oktawa Wielkanocy). :-)))

************************
“Kto pyta nie błądzi…”

Miałem zamiar coś napisać pod Pańskim tekstem, ale mi zeszło. Potem przeczytałem tekst Pana Jacka Ka. i napisałem komentarz, który w sumie odnosi się do obu tekstów. Przypadek sprawił, że ukazał sie on 2 minuty po Panskim komencie. Ale to chyba dobrze, że są przypadki.

Pozdrawiam serdecznie

W wielu z nas nic już z dziecięcej wrażliwości nie zostało.
W niektórych, jeszcze coś się tli… Oby jak najdłużej.

Pozdrawiam serdecznie dziękując za przypomnienie tego, co naprawdę jest ważne…

Niestety, i nie tylko wrażliwości. Cieszę się, że się do czegoś stary dziad mógł przydać :)
O rany, a może dlatego się cosik we mnie tli, żem stary? Wiadomo… próchno ogniem nie zajarzy.
Pozdrawiam serdecznie…

Jasne, że nie tylko o wrażliwość tu chodzi. Ale chyba od niej wszystko się zaczyna?
Wie Pan, ja się niepomiernie cieszę, że na świecie zostało jeszcze kilku takich “Starych Dziadów”, jak Pan. Takich, dzięki którym można przystanąć i zastanowić się choć chwilę nad tym, na co zwykle nie zwracamy uwagi.
I za to Panu dziękuję.

I jeszcze jedno… To żar pozwala na ponowne rozniecenie ogniska. Nie ważne gdzie się tli. Ważne, że jest.

Pozdrawiam dziękując…

Gdzie jest ta kolejka, w której mógłbym się ustawić za Pańską gazetką
Bo ja też chcę i jeśli nie sprawi to kłoptów zbyt wielkich, to ładnie proszę :))
Marek

poleciało na wskazany adres
Kłaniam się i miłego dnia życzę