I tak zaczynają się jesienne kryzysy egzystencjonalne, depresje, marudzenia. I chęć odegrania się za to choćby w Sieci. Ano tak bywa.

Czasem trzeba się naładować choćby słuchając nowej Metalliki, czy Gogol Bordello, a czasem człek pakuje się w dodatkowego doła słuchając smętów. Nie mówię, że to źle, sam w tym momencie słucham “Knockin` On Heaven`s Door”, a potem będzie pewnie “Estranged” i być może “Patrz”, heh…

Generalnie zanim zaczniecie czytać, odtwórzcie sobie to, co w judupce:

W każdym razie, w ramach pogłębiania doła zapodaję dziś kolejny etap “Braci”.

No co mam jeszcze powiedzieć, żeby było choć z pozoru mądrze? Ano nic nie powiem. Tyle tylko, że bierzcie i czytajcie z tego wszyscy. I dzielcie się z innymi.

No.

_______________________________________________________________

XI

- Szmato, ty kurrrwwa…- warknął- Masz szczęście jebana, że dzieci są jeszcze w szkole…kurrrwa.

Uderzył pięścią w stół. – Z kimżeś się znów jebała kuuurrrwa twoja mać!

Poruszył się gwałtownie, jakby próbował wstać. Tym razem jeszcze nie udało się.
Osunął się na stołek.

Aż przykro było patrzeć na kulącą się przed nim żonę.
Jakby biedna kobiecinia chciała schować się w kącie. Jakby miało ją przed czymś to ochronić. Drżała. Bała się o siebie, o dzieci, bała się o męża. Choć tłukł ją przy milczącym przyzwoleniu sąsiadów (odgłosy awantur i bicia słychać było aż na dworze), kochała go.

Tymczasem Zawada patrzył na żonę z pijacką zawziętością. – Kuuurwwwwa…- cedził. – Marek… proszę cię... – jęczała kobieta- Marek…właśnie, co ja powiem dzieciom, jak im wytłumaczę, że nie ma na wycieczkę...ale ich ojciec ma na chlanie… co powiedzą w szkole? ...bo ojciec nie wygrał wyborów?...Marek…proszę...

Już nie drżała.
Trzęsła się. – Kuurrwa, ty… ty szmato…! Gdyby nie sąsiad… Też cię pewnie pierdoli…Kurwwa. – Marek, daj spokój, czemu to robisz? Czemu…To już trwa pół roku…Marek, proszę... – Co ty wiesz… co ty wiesz… – Marek… polityka to nie wszystko, naprawdę. To nie koniec świata, Marek… proszę... – Stul pysk!!!- ryknął z furią.

Rozległ się dzwonek u drzwi.

Zawada znów spróbował wstać, jednak zamroczenie wódą zrobiło swoje. Mimo to raz za razem próbował podnieść dupsko. I raz za razem stołek trzeszczał pod jego pośladkami.

Czterdziestodwulatek. Łysiejący grubasek z wąsem jak szczotka. W przyciasnym, poplamionym rzygami podkoszulku bez rękawów. W szortach i w skarpetach, przez które prześwitywały paluchy. I ten jego bełkot. Zawadowa wstała, by otworzyć drzwi.

- Stóój kurwa…- wybełkotał mąż- Pewnie twój kochaś, co? Ja go chuja zzzniszczę, kurwa…Jego własnym kutasem go uduszę.

Stolik zatrząsł się pod ciężarem znów próbującego wstać Mareczka. I znów stołek.

Zawadowa otworzyła drzwi. W wejściu stał Bohun. Zauważył, że zmieszana kobieta szybko i nieskładnie poprawiła włosy, ubranie, by choć jako tako wyglądać. Spojrzała pytająco na Bohuna, jednak on odczuł, że swym spojrzeniem Zawadowa rozpaczliwie prosi go o pomoc.

- Dzień dobry.- mruknął- Zwrot podatku dla męża.
Drżącą dłonią pokwitowała odbiór pieniędzy. Bohun przyjrzał się jej. Wreszcie rzekł beznamiętnie: – On panią zabije.
Z głębi mieszkania doszły odgłosy spadającego szkła. Zawada znów próbował wstać. Dał głos: – Choć tu… kurrwo!- rzęził- Dawaj tego chujola!
Zawadowa telepała się strachu. – Proszę... niech pan już idzie… to nie tak… – bąknęła- proszę... on myśli, że jesteśmy kochankami… proszę.
Jednak Bohun sprawiał wrażenie, jakby jej nie słuchał. Powtórzył beznamiętnie: – On panią zabije.

Nie zwrócili uwagi na zbliżającego się Zawady, który nieoczekiwanie stanął w drzwiach. – Oooo… witaj kochasiu… to teraz moją żonę pierdolisz?- wybełkotał z pijacką satysfakcją. Sapał. – Panie Zawada, daj pan spokój, nie dzisiaj.- rzucił zimno Bohun.

Narastało w nim obrzydzenie. W jego oczach pojawił się ledwie hamowany gniew.

Niespodziewanie Zawada uderzył żonę w twarz pięścią.

Bohun błyskawicznie zrzucił torbę. Kilkoma uderzeniami rozkwasił gębę Zawady. Pijus padł na glebę. Połączył się mentalnie z Gołotą. Całe zdarzenie trwało może parę sekund. Zawadowa stała przerażona i oniemiała.

Nie spodziewała się, że wszystko rozegra się tak szybko. Wyglądała, jakby dopiero analizowała zajście.

Zawada leży nieprzytomny i wiotki jak gówienko. Bohun spojrzał na niego, jak na ścierwo.

Spojrzał na Zawadową: – No, tośmy se pożartowali. Zadzwoni pani na policję i powie, że napadnięto listonosza na służbie.
Zawadowa z wdzięcznością patrzyła na SWOJEGO listonosza. Nie wytrzymyła. Pocałowała go w policzek. – No. Starczy. Bo pomyślą, że naprawdę się kochamy- mruknął.
Uśmiechnął się krzywo. Spojrzał na zegarek. – W zasadzie skończyłem. Do widzenia.

Zbiegł po schodach, po chwili słychać było, jak wychodzi z klatki.

Zawadowa wzrokiem odprowadziła Bohuna.
Spojrzała na leżącego męża. Już się go nie bała.
Kopnęła go w krocze. Nie patrząc na niego poszła do pokoju.
Po chwili można było usłyszeć jak wykręca numer i mówi:

- Policja…?
________________________________________________________

część pierwsza:
http://tekstowisko.com/maddog/51224/rozpoczynam-nowy-cykl-plus-ilustracj...

część druga:
http://tekstowisko.com/maddog/51509/nowy-cykl-dwa

część trzecia:
http://tekstowisko.com/maddog/51745/nowy-cykl-trzy

część czwarta:
http://tekstowisko.com/maddog/52103/powiesc-bracia-cztery

część piąta:
http://tekstowisko.com/maddog/52346/powiesc-bracia-piec

część szósta:
http://tekstowisko.com/maddog/52712/powiesc-bracia-szesc

część siódma:
http://tekstowisko.com/maddog/53391.html

część ósma:
http://tekstowisko.com/maddog/55137.html

część dziewiąta:
http://tekstowisko.com/maddog/55756.html

część dziesiąta:
http://tekstowisko.com/maddog/56240.html