Jak informuje Rzeczpospolita, Anna “the siedem nieszczęść” Fotyga udała się do USA wysłana w tajnej misji przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego.

Po raz kolejny daje to świadectwo kompletnej dengrengolady, w jakiej znalazła się polska polityka zagraniczna w czasach kohabitacji. Ponieważ misja min. Fotygi nie została nigdzie ogłoszona, zachodzi podejrzenie, iż nie została w najmniejszym nawet stopniu uzgodniona z MSZ (podobno min. Sikorski poinformował nawet stronę amerykańską , że pani Fotyga nie ma żadnych pełnomocnictw).

W związku z tym, po raz kolejny pojawia się pytanie, czy prezydentowi RP wolno podejmować inicjatywy w zasadzie sabotujące linię MSZ? Bo jakże inaczej można określić sytuację, kiedy ośrodek prezydencki realizuje swoją wizję bez uzgodnienia z rządem a w dodatku linia ta jest właściwie sprzeczna z polityką rządu?

W każdym kraju o ustroju wielopartyjnym istnieją różnice w pojmowaniu interesu narodowego pomiędzy pomiędzy stronnictwami, lecz w Polsce mamy w istocie do czynienia z sytuacją, w której jedna ze stron (PiS) mniej lub bardziej otwarcie deklaruje, iż druga strona (PO) w sposób ŚWIADOMY działa PRZECIWKO temu interesowi. Nie padły jeszcze wprost te słowa, lecz Jarosław Kaczyński wielokrotnie sygnalizował (“iini szatani”), Platforma Obywatelska jest partią ZDRADY, przechwyconą lub stworzona przez agentów działających na rzecz obcych mocarstw. Działania prezydenta mają zatem charakter “obronny” – mają minimalizować straty wywołane działalnością wrogiej agentury.

Wracam jednak do głównego wątku. Czy Polska może sobie pozwolić na sytuację tak daleko posuniętego braku zaufania pomiędzy głównymi aktorami sceny politycznej? Ponieważ wszystko wskazuje, że podział tej sceny między PO i PiS jest trwały i będzie istniał jeszcze wiele lat – czy Polska powinna trwać w swoistym półparaliżu, gdzie jedna strona totalnie dezawułuje działania drugiej?

Można np. pomyśleć, że min. Sikorski uważa, że jest bliski osiągnięcia swoich celów negocjacyjnych, że rząd amerykański jest przekonany o konieczności instalacji elementów tarczy w Polsce i negocjacje dotyczą ceny, jaką gotowy jest za to zaplacić. Jeśli nagle do gry włącza się prezydent deklarując, że Amerykanie nie będą musieli płacić ani grosza, jeśli tylko PiS wróci do władzy, to z czym de facto mamy do czynienia? Biorąc pod uwagę liczne możliwości (jawne i niejawne), jakimi dysponują Stany Zjednoczone, czego możemy się spodziewać? Czy nagłe pojawienie się na łamach NYT artykułu przypominającego o tajnych więzieniach CIA w Polsce jest elementem tej gry? Czy mamy oczekiwać dalszych działań mających na celu osłabienie rządu PO?

W dziwny sposób wszystko to przypomina mi rozgrywanie polityki polskiej przez mocarstwa w okresie przedrozbiorowym. Wtedy również wszelkie stronnictwa słały delegatów do okolicznych mocarstw i w podobny sposób deklarowały “ustępstwa” w pewnych sprawach, jeśli tylko udzieli im się jakiegoś poparcia. Osobiście uważam, że tajna misja minister Fotygi w jaskrawy sposób narusza rację stanu i takie działania Pałacu Prezydenckiego nie mogą i nie powinny być tolerowane. O misji tej nie można bowiem już mówić, że jest “na granicy uprawnień konstytucyjnych”. Tym razem, wydaje się, konstutucyjne uprawnienia prezydenta zostały jawnie przekroczone i zamiast kohabitacji mamy po prostu destrukcyjną dla państwa dwuwładzę. Dalsze w niej trwanie musi przynieść fatalne skutki.

Prezydenta powinno się jak najszybciej odsunąć od władzy zanim narobi więcej szkód!