Coraz więcej sportu w mediach polskojęzycznych… I nie tylko Roberta Kubicę mam przecież na myśli. Prawie cały naród (no, z małymi wyjątkami) żyje EURO 2012, a także tym co powiedział obywatel świata Leo Beenhakker na temat lewej obrony czy prawej pomocy, dywaguje czy słusznie postąpił prezydent Lech Kaczyński przyznając w tempie iście sprinterskim obywatelstwo polskie egzotycznemu piłkarzowi. Nie na tym jednak koniec sportowych tematów. Z siłą bez mała tsunami przetoczyła się przez Polskę dyskusja, co z tymi Chinami, co z Tybetem, co z tą olimpiadą, przecież tam łamane są prawa człowieka, produkuje się sportowców z probówki, analogicznie jak w swoim czasie w NRD, pokazując wyższość ustroju, tyle, że na wyższym aktualnie technologicznie poziomie.

Decyzja MKOl przyznająca olimpiadę 13 lipca 2001 roku Chinom została przez świat zaakceptowana dlatego, że zdawało się iż przyjęcie przez komunistów karty olimpijskiej sprzyjać będzie przyciągnięciu Pekinu bliżej naszych pozycji, norm i wartości. Dziś widać, że to się nie udało. Czy mogło się jednak udać?

Zdaniem znanego rosyjskiego dysydenta Wladimira Bukowskiego: – „Olimpiada w państwie totalitarnym zawsze jest zjawiskiem bardzo negatywnym: wywołuje kolejne represje i tylko służy wzmacnianiu reżimu. Historia dostarcza tu wymownych przykładów; wystarczy wspomnieć igrzyska w Berlinie w 1936 r. oraz w Moskwie w 1980 r. Przed olimpiadą w Moskwie odbyły się masowe czystki. Wiele tysięcy mieszkańców miast, w których miały się odbyć zawody w poszczególnych dyscyplinach, zostało wysiedlonych i zesłanych dlatego, że byli “niepewni”. W III Rzeszy było podobnie”.

Wkroczenie 35 tys. chińskich żołnierzy w 1949 r. do Tybetu było aktem niczym nie uzasadnionej agresji. Chiny zajęły suwerenne państwo Tybet gwałcąc skandalicznie podstawowe prawa narodów oraz oddając się polityce, w której despotyzm, tortury, egzekucje i represje są częścią życia codziennego. Czyli nic, czego zachodnia cywilizacja o Chinach nie wiedziała…

George Orwell (właśc. Eric Arthur Blair; 1903 – 1950) w swym eseju „Sportowy duch” stwierdził jednoznacznie, że sport zawsze rodził wrogość. Jest to dla niego „oczywista oczywistość”, że zacytuję współczesnego nam klasyka. A budzi dlatego, że jest oparty na współzawodnictwie. Czyli zwycięstwo jednego powoduje porażkę, a nawet klęskę drugiego. Nie ma on nic wspólnego z zasadami fair play. „Łączy się on z nienawiścią, zazdrością, samochwalstwem, łamaniem wszelkich prawideł gry oraz sadystyczną przyjemnością towarzyszącą obserwowaniu aktów przemocy: innymi słowy jest to wojna minus strzelanie”.

Zdaniem Orwella czysta i zdrowa rywalizacja na boisku piłkarskim a także rzekomo ogromna rola Igrzysk Olimpijskich w zbliżaniu narodów to banialuki.

Jak stwierdził Andrzej Gromyko (1909 – 1989; radziecki dyplomata i działacz partyjny): „Tylko jedno ma sens z tego, co mówił Pierre de Coubertin: walka. Walka między obozem krajów socjalistycznych i kapitalistami. Olimpiada to zastępcza forma wojny”.

Inicjatorem nowożytnego ruchu olimpijskiego był francuski baron Pierre de Coubertin (1863-1937), nazywany nieraz “prawdziwym apostołem sportu i laickim teologiem olimpijskiej idei.” De Coubertin zrealizował pedagogiczną utopię – wskrzesił igrzyska olimpijskie jako wielkie święto międzynarodowego pokoju i przyjaźni oraz wyraz najlepszych humanistycznych wartości ludzkich ucieleśniających się w sporcie. Uniwersalizm jego idei olimpijskiej opierał się na dwóch mocnych filarach: idei pokoju i idei fair play. Baron wierzył w świat bez wojen. Był przekonany, że ruch olimpijski, opierający się na humanistycznej filozofii wychowania, doprowadzi ludzi do zjednoczenia i pojednania.

Czas pokazał jednak, że była to iluzja. Samo organizowanie olimpiad i udział w nich przedstawicieli wielu krajów nie zapewnia bezkonfliktowego współżycia narodów. W historii IO nie brakowało smutnych, nieraz dramatycznych momentów. Kroniki sportu na kartach oznaczonych datami 1916, 1940 i 1944 są puste, bowiem olimpiady w tych latach nie odbywały się, ponieważ w tym czasie szalały wojenne zawieruchy (za Robertem Łuczkiewiczem).

Igrzyska olimpijskie zorganizowane w Berlinie w 1936 roku stały się symbolem całkowitego upolitycznienia igrzysk na ogromną skalę i pogrzebania podstawowych wartości olimpizmu. Na stadionie paradowały karne pułki Hitlerjugend z flagami i swastykami. Kiedy amerykański, czarnoskóry lekkoatleta Jesse Owens sięgał po swój czwarty złoty medal olimpijski, Hitler ostentacyjnie opuścił stadion.

Kolejne igrzyska, zorganizowane w Melbourne w roku 1956 zostały zapamiętane jako olimpiada wielu bojkotów. Z powodu konfliktu sueskiego na olimpiadę nie przyjechały reprezentacje Egiptu, oraz Libii i Iraku (w celu zamanifestowania solidarności z Egiptem). Start dwóch sportowców z Tajwanu wyłączył z rywalizacji Chiny Ludowe. Dostrzegając rozdźwięk między pokojowym posłannictwem olimpiad, a wybitnie antypokojową postawą ZSRR z uczestnictwa w igrzyskach wycofały się Holandia i Hiszpania. Przyczyną tego zamieszania była interwencja zbrojna sowietów na Węgrzech, gdzie zdusili zryw narodowy naszych bratanków.

Igrzyska w Meksyku w roku 1968 przebiegały w jeszcze cięższej atmosferze. Rozpoczęły się one w dziesięć dni po tragicznych wydarzeniach w trakcie których policja w konfrontacji ze strajkującymi studentami zabiła 260 osób. MKOL opublikował pokojowe orędzie do władz Meksyku w którym wyłącznie w subtelnej aluzji napomknął o „zakończeniu konfliktów i zwycięstwie pokoju”.

Abstrahując od kwestii czysto politycznych, igrzyska te stały się również wielką manifestacją na rzecz równości i tolerancji. Podniesione w geście protestu przeciwko rasizmowi w USA dłonie amerykańskich, czarnoskórych sportowców takich jak Tommi Smith czy John Carlos na zawsze pozostaną w pamięci widzów tamtych wydarzeń. W trakcie ceremonii rozdania medali, stojąc boso na podium unieśli wysoko zaciśnięte w pięść dłonie odziane w czarne rękawiczki. Amerykańskiego hymnu wysłuchali z nisko spuszczonymi głowami. Konsekwencją ze strony MKOL było usunięcie ich obu, natychmiast po fakcie, z wioski olimpijskiej.

Olimpiada w Monachium w 1972 roku miała przejść do historii jako „Czas aniołów. Pokój, przyjaźń i lody waniliowe”. Zapamiętane jednak zostały krwawe wydarzenie, które rozpoczęły swój bieg w pogodny wrześniowy dzień.

Organizacja igrzysk w Pekinie jest sprzeczna ze statutem olimpijskim. Dokument ten zabrania przeprowadzenia olimpiady w kraju, w którym panuje niestabilna sytuacja społeczna. Tymczasem Chinom daleko do stabilności: co chwila wybuchają tam strajki i protesty robotników i chłopów. Do tego dochodzą zamieszki w Tybecie i bunt Ujgurów. Nie zważając na to, MKOl oświadczył, że igrzyska odbędą się zgodnie z planem.
I nic to, że istnieje Karta olimpijska, że ratyfikowaliśmy Powszechną deklarację praw człowieka ONZ oraz Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych. Przedstawienie musi trwać…