Tak, zgadza się, jest mnóstwo osób które pomagają, jak mogą, chylę czoła. Nie raz ta pomoc jest skuteczna (wcześniej dałam kilka przykładów). Wiele z europejskich projektów rzeczywiście robi dużo dobrego – budują drogi, szkoły, uczą dzieci. Zwłaszcza duże uznanie dla lekarzy i pielęgniarek. I generalne sposób myślenia o problemie (wędka, nie ryba) wydaje się, że się poprawia. Tylko że sytuacja bardzo się nie poprawia, wojny, które wybuchają zaskakująco głównie tam, gdzie jest ropa, cały czas się toczą. I, póki co, wydaje mi się, że rachunek wychodzi na minus. Patrząc, jak napisał Pan Igła, systemowo, a nie jednostkowo. Stąd moje czepianie i szukanie dziury w całym przy uznaniu dla wielu osób, które dają dużo z siebie i to działanie dużo daje innym.

Wracając do koloru skóry – dotknąłeś ważnej kwestii. Często mamy jakieś wyobrażenie tubylców, ludzie zawsze budowali sobie wizję innych przez kontrast do siebie samych – raz in plus, raz in minus. I często funkcjonuje obraz le bon sauvage, który potem styk z rzeczywistością, tak jak w wypadku Twojej znajomej, weryfikuje. Ludzie są równi, ale nie są dokładnie tacy sami. Nawet jeśli używamy tego samego języka, to w głowie wiele rzeczy się bardzo różni – na pewno masz doświadczenie z licznymi różnicami kulturowymi w Dublinie. W Afryce te różnice są znacznie większe, czasem pozytywne, czasem negatywne. I nasz system wartości (/równość/) tam nie działa, bo nie może, bo dochodziliśmy do niego bardzo długo, z wieloma pułapkami po drodze.

pozdrawiam