jak pan podchorąży był w wojsku, to palił Caro, co wtedy były jeszcze niebieskie. Ale potem rzucił. Bo ma zakazane przez lekarzy od dróg oddechowych. No.

I niech Pani nie myśli, że nie zauważyłem.
Ale niech i tak będzie. Dzięki Pani lepiej rozumiem skłonność Dziecka do słów podobnego rodzaju.

Zresztą, opowiem Pani anegdotkę, a inni niech też posłuchają.

Było to tak dawno temu, że aż strach. Dziecko moje, w małoletnim będąc wieku, także jak i Pani szanowna, było do szkoły wożone, choć bliżej.

I tak sobie raz jadę, a tu w okolicach Szembeka placu jak mnie jakieś coś zajedzie. Ledwom wyhamował. Szybkę jednak odkręciwszy, pouczylem współużytkownika jezdni w kilku sprawach. A mianowicie: co sądzę o prowadzeniu się rodziny jego po kądzieli, co sądzę o zasadniczym stanie jego zdrowotności umysłowej i jakie mam w tej mierze podstawowe zalecenia, tudzież z jaką częścią ciała męskiego jak raz mi się skojarzył.

Uspokoiwszy stargane nerwy, zamknąłem okno i wtedy zorientowałem się, że za mną siedzi ośmioletnia dziewczynka.

Pot zimny mnie oblał i mówię:

- Przepraszam, Dziecko…

A Dziecko na to:

- Wiesz tatusiu, ja sobie jakoś tak samo o tym panu pomyślałam…

Tak i co robić, w ta pora?

Pozdrawiam antynikotynowo, zanim tu dym ściągnie panią Gretchen i innych nałogowych