droga Magio (albo się nie rozumiemy;-).

Ja tego brzydala nie tylko lubiłem, ale kochałem miłością ogromną. Prawie tak jak panią merlotową.

Ale mogę Cię pocieszyć, że dzisiaj mówi ona o współczesnych francuskich samochodach to samo co Ty, bo słyszała horrory o ich awaryjności i arogancji serwisów.

2CV to był kumpel.

Żaden współczesny samochód nie może wejść w taką rolę do końca.

Ja zawsze miałem słabość do cytryn (choć moje zawsze dwukrotnie krótsze jest od merlotowego, jak się okazuje). Wśród aut, które figurują na mojej liście pt. “cóż to sobie kupię i zrobię na cacko gdy będę miał czas i pieniądze — czyli nigdy” widnieje od lat CX (o DS-ie nie śmiem marzyć).

2cv jest zaś zjawiskiem niezwykłym.

Nasz obecny pojazd, przez Penelopę zwany delfinem, jest bilski cytrynce w dwóch aspektach:

• Uważany jest przez zdrową większość za najbrzydsze auto świata, z czym się kategorycznie nie zgadzam,

• Jest niezrównany jeśli idzie o praktyczność.

Co dla nas niebagatelne, jego serwisowanie nie stanowi żadnego kłopotu, bo choć dziwny, wszystkie podzespoły dzieli z banalnymi krewniakami.

Ale mam prawo podejrzewać, że pokręcili przy standardowych mechanizmach, dlatego proste rzeczy nie działają. Mojemu bratu pół roku temu w reanulcie padł rozrząd po 40.000 km…

...że Toyota rządzi.
Przynajmniej przez pierwsze sześć lat używania.

Po rozstaniu się z 2CV kupiłem używaną Korolkę i tak już zostało. Nie umiałem się przesiąść na nic innego. Chyba, że na Yarisa, ale to w rodzinie.

Od kilku lat jeżdżę Yarisem Verso (taki śmieszny mały minivan z silnikiem 1.3) i chyba jest w nim coś z kolesia.

Wredni tojociarze przestali go niestety produkować.

.

No żesz!

I wcale nie mam na myśli Imprezy

:)))

Niezłe… niezłe…

Nie powiem żebym zrozumiała całość, ale jakiś duch w tym jest.

;)

żebym chociaż sam to zrozumiał:)))

_{Human Bazooka}

Mój ojciec się z wami zgodzi.
Po doświadczeniach z owocami przemysłu motoryzacyjnego polskiego, amerykańskiego, chwilowo europejskiego — spróbował japonki… i obiecuje jej wierność dożywotnią.

Ja na razie muszę bardzo liczyć złotówki przy zakupie, a tylko europejczycy wymyślają od czasu do czasu samochód o gabarytach i eksploatacji standardowego a ilości miejsc i walorach praktycznych niestandardowych.
Samochód rodzinny jak dla nas — z japonii jest albo dużo za mały, albo dużo za drogi, albo dużo za stary.

Zresztą, ja podchodzę do awaryjności bardziej jak twórcy 2CV. Nie tyle ma się nie psuć (cudów ni ma), ale ma się dać tanio i szybko naprawić. No i kupując kalkuluję, czy różnica w cenie zwróci mi się w eksploatacji…
Wnioski zaskakują.

czy nie wydaje się Państwu, że przywiązujemy się do marek w zupełnie idiotyczny, irracjonalny sposób? I że czasami to przechodzi z pokolenia na pokolenie?

.

Istotnie przywiązałam się do jednej marki.

Chociaż ona nie jest póki co jakoś baaardzo długo obecna w moim życiu. Ale jest ważna.

Lubię jechać w czymś co daje mi poczucie bezpieczeństwa, stabilność na drodze. No tak mam, nic nie poradzę.

Przywiązanie do marki z tego się u mnie bierze. I pewnie jeszcze z tego, że lubię produkty mało rozpowszechnione.

Przy czym należy dodać, że nie mam uprawnień do prowadzenia pojazdów mechanicznych więc sam Pan rozumie…

Miłość bezinteresowna?

Tia….

Szybciej od nas…
One się niekoniecznie szybciej od nas starzeją.
Nam po prostu nikt nie mówi, że nie warto nas utrzymywać, tudzież serwisować — i nie wyrzuca na złom. Mamy więcej szczęścia ;)

A zatem już nie spamuję:-))

_{Human Bazooka}

Fajna jest jeszcze Meat Machine i jej zabójcza korba!

_{Human Bazooka}

Moim pierwszym autem w zyciu rowniez byl Citroen.
Citroen Ami Super.
Heheh…te super mial dodane w nazwie, bo mial zaistalowany silnik – boxer o poj.1015 cm (od modelu GS) i mogl smigac prawie 150 km na godzinke.
Dlugo sie nim nie nacieszylem. W trakcie jazdy Nim na wernisaz z Ochoty na Goclaw zaczal sie spod maski wydobywac dym.
Ale jakos dojechalismy z kumplem, ktory zapakowal do Niego swoja rzezbe ukrzyzowanego Chrystusa.;-)
Byla na tyla duza, ze rece wystawaly daleko poza obrys auta;-)
Dym, Chrystus, czerwone wskazniczki migajace na desce rozdzielczej – coz to byla za jazda!!!!
Na miejscu okazalo sie, ze urwala sie lopata od wiatraka chlodzacego silnik i biedaczek sie po prostu przegrzal.
Probowalem kupic nowy wiatrak. Kosztowal w Peweksie prawie tyle zielonych co dalem za cale auto, wiec jakos starcilem do niego serce i moj pierwszy samochod skonczyl niebawem zywot na pobliskim zlomie.
Ale nigdy Go nie zapomne. I tych kierunkowskazow, ktore byly tak skonstruowane, ze mogly sie chowac do srodka nadwozia. ;-)

Wasze wpisy świadczą dobitnie o tym, że o potędze KK najlepiej świadczy Citroen a nie Terlikowski;-)

With a little help of Louis de Funes, ma się rozumieć...

Kiedyś, w zimę stulecia wracałem z rodzicami z Karkonoszy. Minus 20 stopni, śnieg, koleiny – super. Tiry leżały po rowach, a nam wysiadła elektryczność. Przeszliśmy na wycieraczki ręczne w wykonaniu mojej mamy, otworzyliśmy dach i za reflektory robiła latarka kempingowa, którą trzymał ojciec, stojąc na mrozie i zawieji.

Ale dojechaliśmy, a co…

poczytałem sobie, ale że nie mam nic do dodania, to tylko zaznaczam.
A co do moich samochodowych przeżyć, to pierwszym autkiem (i jak na razie ostatnim, bo chwilowo żem bbez samochodu,, acz może do fiacika wrócę niedługo)(acz nie moim), którym długo jeździłem, to był fiat bravo,1.6, fajna rzecz.
A z japońskich to przedwczoraj kilkaset prawie kilometrów mitsubishi carisma, świetne tyż.
Zresztą jakoś tak się składa, że wszyscy znajomi jakos ostatnio japończyki preferują.

przyznam, że moje doświadczenie osobnicze jest inne niż Pańskie. Może dlatego, że ludzie są różni i różnie świat widzą, od tego.

Moja żona przez kilka lat jeździła Klejem i bardzo ją złościło moje wyzłośliwianie się na ten osobliwy wytwór cywilizacji odtwórczej (który – na przykład – tak czuły miał alarm fabryczny swój, że wzbudzało go samo już zamknięcie drzwi do garażu, a to dla zmiany ogólnego ciśnienia).

Walczyła ze mną o prawo do odrębności, które całkiem jej się udało osiągnąć, bo nigdy za kierownicą owego Kleja nie usiadłem, ale po kilku latach uległa presji, sarkazmowi i urąganiu i kupiła sobie toyotę.

I od tej pory już nic dobrego o Clio nie usłyszałem. Z czego się cieszę.

Dodam jeszcze, że znam też (bardzo blisko) osobnika, który ma już kolejną Hondę Accord i nijak niczego nie zazdrości użytkownikom francuskich samochodów. Nawet przeciwnie.

Pozdrawiam serdecznie

Trudno mi by było nie przyznać Panu racji – bowiem po latach jeżdzenia cllio i decyzji o zmianie samochodu nawet nie patrzylem w kierunku pojazdow znad Sekwany. Powiedzmy, ze wolałem się nie zakochać w kolejnej skarbonce. To zadziałał instynkt samozachowawczy.

Natomiast, choć to może głupio zabrzmi, nadal czuje sentyment do tamtej renówki, bowiem byla po prostu… “fajna”. Wiem, że to nieodpowiednie słowo na określenie pojazdu, ale on po prostu budził jakieś człowiecze uczucia. Taki był sympatyczny. Cos jak dobry kumpel, który ma milion wad, ale i tak sie go lubi.

Do niemieckich wynalazków którymi aktualnie jeżdże podchodze całkowicie technicznie. Auto i tyle. Dobre, mocne, zawsze dowiezie na miejsce, ale to tyle. Zadnych emocji. No chyba ze tych, jakie towarzyszą szybkości.

Natomiast potwierdzam całkowicie to co Pan niejako zauważył o posiadaczach japończyków. Praktycznie każdy kogo znam, zastrzega że kolejne auto to tylko z kraju kwitnacej wisni. Nawej jakby mialo być klepane na Wegrzech czy w Turcji.

Pozdrawiam przegladajac w zamyśleniu ceny uzywanych Subaru Forester i Mitsubishi Pajero Sport…

daj pan spokój, kiedyś mnie w obcym kraju wypożyczalnia obdarowała Meganem na olej.

Co ja przeżyłem….

Włosy ( i tak rzadkie) z głowy rwałem, jak mi to bydle gasło kiedy próbowałem pod górkę podjechać.

Prędkości nabierał jak moja stara mazda, kiedy miała urwane sprzęgło…

Przy włączonej klimatyzacji nie odpalał w ogóle. Bo nie.

Masakra ogólna, choć faktycznie koszta ogólne były mniejsze.

Był to mój jedyny w życiu kontakt bezpośredni z francuską motoryzacją

I starczy

Pozdrawiam, odganiając straszne wspomnienie

eee tam :)

generalnie to wracam myslami do mojego Nissana Primera P11, co ciekawe żona też, męczy mnie strasznie,

jakbyś coś ciekawego widział tam gdzie szukasz to daj znać:)

_{prezes,traktor,redaktor}

ty mi nawet o Saabie nie wspominaj S93 Coupe 2.4 TD 170 koników…ech

romansidło:)

no ale to wszystko chwilowo było…:(

_{prezes,traktor,redaktor}

jeden taki stoi w podworcu na Długiej, drugi na Borku Fałęckim. Zastanawiałam się, co to takie komiczne. No tak :)

oraz kurwa, bezwzględnie;-)

w Meksyku
__________________________________________________________________
“Cała siła fotografii ulicznej opiera się na zdjęciach zrobionych bez pozwolenia”
Gilbert Duclos