Primo, jak kto pisze, że każdy klaps to bicie, każde bicie to krzywdzenie i po tych prostych implikacjach aż się z oburzenia nie posiada na tych co to krzywdzą dzieci — a ja swoim pociechom od czasu do czasu wlepię klapsa — to ów piszący mnie potępia, czy nie?

Po drugie — dyskutujemy tu o tym (psałem to do Gretchen, ale chyba mój komentarz trafił w przerwę w połączeniu internetowym), w kontekście projektów penalizacji karcenia fizycznego dzieci.
Czyli — nie tylko potępienia, ale groźby ścigania i karania takiego postępowania.

Byłoby fajnie.
Gratuluję zaprzestania.
Jak tylko dostrzegę taką możliwość, skorzystam z niej.
Niepokoi mnie jednak perspektywa napiętnowania jako przestępcy jak długo tego nie uczynię.

Pamięta Pan tę historyjkę o królu, który spalił wszystkie wrzeciona w królestwie, by ustrzec swą córkę przed ukłuciem. Nie da się wszystkiego przewidzieć.
Z tymi zatyczkami np. — to zależy od dziecka. Ciekawskie i spostrzegawcze usiądzie cichutko w kąciku i wydłubie zatyczkę z gniazdka.
Moje dzieci wiedzą, że gniazdka elektrycznego ruszać nie wolno. Dopijać ze szklanek pozostawionych przez dorosłych. Wchodzić na parapety (po stołeczku wejdzie się i na wysoki). Wychodzić na balkon. itp.
Moja żona może dzięki temu zająć się czasem czymkolwiek innym niż nieustanna obserwacja trójki rozbieganych maluchów.
Żeby dziecko wiedziało trzeba mu powiedzieć i wytłumaczyć. Ale musi też doświadczyć, że gdy rodzic czego wyraźnie zakazuje — takiego zakazu przekroczyć nie warto.
Wszystko mi wolno, ale nie wszystko przynosi mi korzyść — i o to chodzi.

Ech, miesza mi się zakres prawa karnego i cywilnego. Nie moja branża. Fakt faktem, odpowiedzialność jest.

Ale, znowu, czy jest Pan pewien, że jeśli pana dziecko zabierze koledze zabawkę, to jedyne co mu się od pana należy to klaps? A będzie wiedziało za co?

Nie, nie uważam tak. W takiej sytuacj bym dziecka nie karcił. Nonsens.
A już na pewno, jeśli o mnie chodzi, nie ma sytuacji, w której należy się jedynie klaps. Kara mui być zrozumiana. Wymaga co najmniej uzasadnienia ustnego.
Ale jak słusznie Pan zauważył, nie ma nic za darmo. Odpowiedzialność i obowiązki muszą iść w parze z uprawnieniami. Inaczej nie da rady.
Odpowiedzialność za dziecko jest szczególna. Uprawnienia takoż.

Panie Yayco — ja podałem dwa punkty, które tłumaczą różnicę w podejściu do dorosłych bliskich i dzieci.
Jeden — to uprwanienia wynikające z odpowiedzialności. To nie tylko obowiązki. To jest zwierzchność. Obowiązki mam wobec pracodawcy. Ale to wobec pracownika mam szczególne uprawnienia. To pracownika mogę dyscyplinować, nagradzać i karać.
Gdyby odpowiedzialność za żonę była w naszym obyczaju i prawie większa, z pewnością wiązać by się to musiało z większymi uprawnieniami.
Ale jest jeszcze punkt drugi — to celowość procesu wychowawczego.
Otóż wobec dorosłego klaps (klaps? Dorosłego już można wyłącznie bić, a to jest różnica!) do tego nie posłuży.
To można rozwinąć i uzasadniać, ale nie o tej porze, zwłaszcza że mam co robić.

Szanowny Yayco, dyskusja z Panem to czysta przyjemność.
Pozdrawiam wzajemnie.