świat to raczej ten, co mamy, nie od razu został zbudowany, bo wielu z tych, o których piszesz po walce z Niemcami trafiło do więzień stalinowskich czy łagrów.
I długo jeszcze nikt o świecie pewnie tym nie myślał.
No, ale liczy się sam fakt, że walczyli pewnie często , bez patosu, nie myśląc o ideałach czy przyszłości, ale po prostu bo to wydawało im się jedyną słuszną drogą.
Ja mam wątpliwości czy dla mnie by to była jedyna droga, obawiam się,że wpadłbym w nihilizm/poddał się/uciekł itd
A najciekawsze jest to, że wielu z tamtego pokolenia po strasznych przeżyciach dokonało jeszcze mnóstwa dobrych rzeczy póxniej, ba, dziwne, że w ogóle udąło im się (choć jasne, że niewielu, bo mnóstwo zginęło) życ, mieć rodziny, dzieci itd
A złe pewnie przyhodziło w snach (gadałem z byłą więźniarką Majdanka, która własnie mówiła, że miała różne traumatyczne sny po wojnie)

A dla mnie straszne jest to, że wielu nie docenia tego bohaterstwa, nie docenia tamtych czasów, chocby porównując obecną rzeczywistość nieraz czy polską (nieważne jaka partia rządzi i kto to robi) czy unijną do stalinowskich czy hitlerowskich czasów. Lub w jakiś sposób nieraz wymachują tymi bohaterami na sztandarach, by dokopać komuś, by zawłaszczyć sobie ich itd.

Sorry, że trochę polityczny sie mi komentarz zrobił, alke tak wysżło.

Jak nie nauczyciele?
Pytanie tylko, kto uczył nauczycieli i co oni wiedzą?

Niewiele wiedzą i tak jest im wygodnie.

Żeście sie rozgadali nie na ten temat, który był dla mnie najważniejszy, ale mniejsza o to…

Panie Yayco… Ja o Powstaniu w szkole uczyłam się tyle i nic. Na historii czasu zabrakło… Mój przykład to nie moja zasługa, tylko mojej rodziny: na wystawę dosłownie zaciągnęła mnie mama, tak samo dzięki niej obejrzałam Teatr Telewizji, a o samym powstaniu opowiadała mi bacia. Pamiętam, parę lat temu oglądałam jeszcze w Domu Kultury na Smolnej filmy dokumentalne z Powstania, do tego “Kamienie na szaniec” i nic więcej.

Czy się nie pamieta o tych młodych, co wtedy zginęli – oczywiście, że wielu pamięta. ja generalizuję, do tego mówię jeszcze z punktu “ach, tej dzisiejszej młodzieży”.
Bo faktycznie, kto im ma mówić i przypominać?... O nauczycielach się juz nagadałam i teraz skwituję to tylko wzruszeniem ramion.
Historia współczesna w przyszłym roku – okaże się, co mi w Liceum powiedzą...

No i jedno jest pewne: będę pytać, będę się dowiadywać, będę pamiętać.
Dzięki za przeczytanie tekstu. Następnego nie zapowiadam, bo ledwo żyję.

Muszę się zgodzić z przedmówcą. To, że Pani pisze o przeżyciach, o czymś bardzo osobistym, to ujmuje czytelników. Chcą dać Pani znać, że zgadzają się z Panią, ale większość z nas nie umie tak po prostu pochwalić. Więc, staramy się jak możemy pokazać, że byliśmy, przeczytaliśmy, możemy wymienić opinie na inne tematy i w ten sposób wyrazić swoje uznanie.

Ładny wpis. Proszę kontynuować…

Pozdrawiam

Łatwo tak pisać mając wszystkie informacje, jakimi dzisiaj dysponujemy. Oni wtedy mieli zupełnie inną wiedzę.

Pozdrawiam

Wiedzę na temat błędów wynikających z podejmowania decyzji grupowo psycholodzy uzyskali dopiero po analizie przyczyn porażki lądowania w Zatoce Świń. Tadeusz „Bór” Komorowski nie mógł tej wiedzy posiadać, więc nie mógł się tych błędów ustrzec. Łatwo jest wydawać sądy znając skutki decyzji. W tamtych warunkach trudno było o inną decyzję.

Pozdrawiam

To, że Pani jest historykiem, to nie znaczy, że potrafi Pani ocenić sytuację abstrahując od wiedzy na temat ich skutków. Ludzie podejmujący decyzje nie znają ich skutków i z reguły działają w sytuacji posiadania ograniczonej ilości informacji. W takiej sytuacji, nie ma możliwości przewidzenia wszystkich możliwych skutków.

Ponadto wiele zależy od tego czy człowiek ma predyspozycje do podejmowania decyzji. Ja się nie pcham na takie stanowiska, bo ja jestem typem doradcy. Świetnie przedstawiam za i przeciw, gdy ktos inny ma podjąć decyzję. Natomiast gdy to ja podejmuję decyzję, to kieruje mną chciejstwo i krzywe zwierciadło, za pomocą którego zniekształcam sobie obraz rzeczywistości. Skąd Pani wie jakim typem psychicznym był Tadeusz „Bór” Komorowski? Skąd Pani wie, agenci jakich wywiadów naciskali na niego podczas obrad nad realizacją planu burza w Warszawie?

Ja byłbym znacznie ostrożniejszy w sądach, bo może się okazać, że nie ma Pani racji.

Pozdrawiam

Nie tylko Pani się tak jawię, co nie znaczy, że jest to oberwacja zgodna z rzeczywistością, a nie pozorami. :)

Pozdrawiam

i nie daj sobie wmówić, że Polacy wygrali Powstanie Warszawskie.

Pani Pino ma za złe, że w Powstaniu Warszawskim my widzimy bohaterską walkę, a nie tylko rzeź. Pewnie ma jakiś uraz związany z Powstaniem.

Co się stało, że się Pani tu odezwała?

Pozdrawiam

Tu jest zupełnie inaczej niż „na salonach” i mnie tu podoba się znacznie bardziej.

Co do Powstania, to jest to symbol walki z bolszewią, pomimo że do jego wybuchu mogli przyłożyć rękę agenci sowieccy. Nie wiem czemu pani Pino to przeszkadza. Polityczna, militarna i moralna ocena decyzji o wybuchu to jedno, a samo Powstanie to drugie.

Pozdrawiam

Nie wiem, czym się Pani dziadek naraził, ale to tylko potwierdza moją diagnozę. Jestem ciekawy, jak ocenia Pani wojnę polsko rosyjską z 1830. roku zwaną Powstaniem Listopadowym. Tam władza nie wywołała walk. Tam walki wywołały nieodpowiedzialne elementy. Czy taki scenariusz dla Warszawy w 1944. był lepszy?

Pozdrawiam Panią zdenerwowaną

jak dla mnie – uratowali Arkę.
Serio.
Jakos przekonuje mnie to, jak było to opisane w “Kamieniach na szaniec”. We wspomnienach z mojej rodziny.
Oni wiedzieli, czemu to robią. I to było dla nich ważne. I gdzie tu miejsce na wątpliwości? Jeśli dla nich to było ważne, wtedy, kiedy walczyli, to czemy my, teraz ich działania pomniejszamy, odbieramy im sens i znaczenie?
Na to zasłużyło ich bohaterstwo? A jeśli nie chcesz nazywac bohaterstwem: tylko temu posłużyła ich śmierć w walce?

Ostatnio na tekstowisku pojawiło się parę nowych twarzy. Można swoich znajomych z salonu zaprosić do nas. Może im się spodoba tutaj.

Ja swoje notki umieszczam tu i w salonie. Tu jest kilka, czasem kilkanaście komentarzy. Tam 0. Dla mnie tam jest nudno.

Pozdrawiam

To prośba była, no.

Oprócz “Kamieni na szaniec” polecam Ci teksty “w Polsce podziemnej” Zofii Kossak… 100% true katolicyzm, coś dla Ciebie. A oprócz tego (no owszem, gloryfikacja PW też tam jest) można się dowiedzieć dokładnie, jak budowano Arkę.

Przez pięć lat okupacji.

Na tajnych kompletach, maturach, w małym sabotażu, w łapankach, obozach, przy powielaczach… To była prawdziwa Arka. To było bohaterstwo.

W całych dziejach świata były tylko dwa Państwa Podziemne. Obydwa w Polsce. Jestem z tego dumna :)

Czym wobec tego było Powstanie Warszawskie?

Krótkowzrocznością, śmiertelną głupotą paru zagrzanych przywódców AK. Nie posłuchali najmądrzejszego, Iranka.

Zrywem młodzieży, co to głupia jest, jak zawsze. A ci Kolumbowie, to szczególnie… Tak ich wykształciła II RP, na zgubę przyszłej Polski.

Okopaniem się Armii Czerwonej na przyczółku warecko-magnuszewskim na parę miesięcy.

Śmiercią pokolenia, śmiercią Miasta.

Tym było, moim zdaniem. Niczym więcej…