w jednym stali domu.
Jedne i drugie nadziewane na surowo, jedne i drugie z baraniną w składzie. Jedne i drugie pycha. Mają też włoskiego braciszka, z Puglii (na południu), ale zapomniałem jak mu na imię...

...którą Rosjanie nazywają winegret. Jest to dla nas dość mylące. Winegret w wielu językach znaczy ocet. O dziwo, w rosyjskim też! Ale sałatka w zasadzie jest jak nasza ulubiona warzywna, tylko dodatkowo ma buraczki pokrojone w kostkę. Oczywiście przedtem ugotowane. Po wymieszaniu nabiera koloru lekko buraczanego, czyli wpada w różowość. Smakuje wybornie!

pielmieni nie mają w sobie łoju baraniego, co dla mnie wydaje się jako składnik wysoce obrzydliwe, choć nie jadłem. Pewnie bym się przekonał, bo ja mało obrzydliwy kulinarnie jestem a ciekaw smaków bardzo. Jedyne co odpada, to anyż, kolendra zielona oraz zupy owocowe. Błeee!

Pierogi ruskie nie są potrawą rosyjską, tylko ruską, czyli rusińską, więc po prostu ukraińską. Rosjanie nazywają je polskije warieniki, co ukradkiem potwierdza nasze prawa, przynajmniej historyczne, do Ukrainy, a co się Rosjanom wymknęło w ich książkach kucharskich…

a jak dobrze dzisiaj pójdzie to zjem placki ziemniaczane jeszcze, z sosem grzybowym, pycha:), choć z pierogami nie mają nic wspólnego.
A pierog wszelkie i uszka to ja uwielbiam, a najbardziej oczywiście ruskie domowej roboty i z kapustą i grzybami.
Eh, już się Wigilii nie moge doczekać jak napisałem o tych drugich.

Pozdrówka.

jeszcze jedno odpada:
Ryż na słodko, z owocami i cynamonem…
Fuj!

Na rosyjską nutę. Znaczit’ użynat’ budu. Niemnożko.

...ale cudowne.

To znaczy pełne magii pierog mojej Babci i cudowne leniuchy…

Niby proste.

Ale kto odtworzy ten smak.

Śmietanę.

A kiedy indziej skwarki.

Smalec. Nieważne jaki

Cudo. Cudo. Cudo.

www.pomocdlarenaty.pl

zgadzam się z Panem, w kwestii ryżu na słodko i cynamonu! Błeee…

Nigdy nie lubiłem mlecznych potraw na słodko a już te ryże z jabłkami i cynamonem – tfu! Raz w życiu miałem w ustach zupę nic – mdląca słodycz do kwadratu…

Wracając jednak do rosyjskich smaków to wspomnę uchę, czyli ich rybną zupę. Jadłem ją raz w życiu i to nad Balatonem. Byliśmy tam po pracy w Budapeszcie na kilkudniowym wypoczynku. Na polu namiotowym sąsiadowaliśmy ze studentami radzieckimi i z racji mego rosyjskiego języka, którym władałem wówczas dość swobodnie, zaprzyjaźniłem się z paroma osobami. Zaprosili mnie na uchę, którą uwarzyli w kociołku z wszelkiego drobiazgu, jaki udało im się złowić w tym płytkim węgierskim stawie. Pamiętam, że podczas doprawiania szturchnięto niechcący dziewczynę dosypującą pieprz i przez to ucha nabrała węgierskiej mocy.

W sumie przypominała mi krupnik w który zamiast podrobów czy mięsa wieprzowego wrzucono odpowiedniki rybie.

Czy lubisz krupnik?

www.pomocdlarenaty.pl

lubię krupnik! A mówimy o zupie czy o wódce?

zawiera wszystko co najlepsze. Ziemniaczki w kostkę, kaszę czyli krupy, warzywa wszelakie smakowite i przyprawy. Głównym składnikiem krupniku jest jakieś mięsiwko lub coś, co je udaje.

Kiedyś stworzyłem wariację na temat zup rybnych. Postapiłem wbrew zapisanym w kulinarnych książkach regułom, bo użyłem ryb morskich a tego jakoby nie należy robić. Były to szproty świeże oraz chyba leszcz na dodatek. W czasach peerelu nie było takiego wyboru ryb jak teraz i wziąłem to, co można było dostać.

Zupa była znakomita, mocno pieprzna. Miała tylko jedną wadę – na zimno strasznie cuchnęła rybami. Ale po mocnym podgrzaniu zapach znikał a pozostawał tylko fajny smak. My, Polacy, jemy za mało ryb…

Smacznego
:)

wspomniałeś o oleju…

Na Polesiu rosyjskość objawiała się w stosowaniu podsolnogo masła , czyli oleju słonecznikowego. Dla mnie jego smak był czymś nieznośnym, bo jechał ostro zapachem nasion słonecznika. Dziś wiem, że taki olej jest dużo zdrowszy niż nasze, tak ostro rafinowane, że zapachu wszelakiego pozbawione.

Co za problem?
Chyba że jakieś strasznie wielkie te pierogi?
Tylko ja bym bez tego oleju silnikowego wolał chyba:)

Hm, Griszequ, a skąd wiesz jak olej silnikowy smakuje, że głupio zapytam?
Choc ja pewnemu taniemu winu, które kiedyś było hitem, wśród moich znajomych, przypisywałem smak płynu do mycia naczyń.

A jeszcze Griszequ, apropos tej Azji Środkowej, to czy ty jakiego tekstu nie miałeś wyrychtować i zdjęciami opatrzyć?
Bo coś mi tak się wydaje, że cus zapowiadałeś.

Pozdrówka.

No był to problem. Manty nie były jakies ogromne, ale doprawione olejem dawały uczucie napełnienia juz po dziesięciu. Warto jednak zauważyć, że dziwnym trafem nie ma się tam praktycznie apetytu (ani uczucia głodu) i trzeba w siebie “wmuszać” jedzenie, nawet to pyszne.

Tubylcy swietnie wiedzą, jak smakuja oleje i benzyny, bowiem cala dystrybucja paliw odbywa sie wiadrami, wobec czego jakość paliwa jest sprawdzana “smakiem”. Nie wiem, jak mierzy sie oktany językiem, ale Lokalsom to wychodzi całkiem dobrze.

Zdjęć nie umiem wstawiać. Nauczę się jednak. Ale tekst jakiś w głowie juz mam, tylko jakoś klimatu chyba na portalu nie ma na takie pisanie… A moze mi sie tylko wydaje?

Nie wiem jakimi sposobami producentom udało się to osiągnąć, ale ruska chałwa miała smak suszonych grzybów. Faktycznie w oleju:)

Jednak przy suszonych grzybach będę się zdecydowanie upierać, bo z tak niezwykłym przypadkiem nigdy więcej się nie zetknęłam.

no kilmat tworzą właśnie teksty, więc jak ich nie ma, to i klimatu nie ma:)

A zresztą dyskusja tu wskazuje, że raczej jest.

Jak dla mnie na pewno by to było sensowniejsze niz pisanie np. kolejnego tekstu o TXT (nie wiem, czy ktoś ma taki pomysł,ale tak uprzedzam fakty)

pzdr

Poproszę o trochę obrazków doprawionych tekstem. Szczególnie, że tam mnie jeszcze nie zawiało.

...się mi przypomniały. Pewnie to jednak nie rosyjski smak a poleski. Łowione są te szczupaczki zupełnie małe, ot do 10 cm długości. Nie jestem wędkarzem, ale podejrzewam, że to bandyckie kłusownictwo.

Maluchy te suszone są na słońcu, porozkładane na blachach. Natarte są też obficie solą, by się przed ususzeniem nie rozłożyły. Na Polesiu to częsta przekąska pod wódkę, a raczej pod samogon. Smakowały mi jak skórzane, twarde wióry o posmaku ryby i soli. Nie smakowały mi!

Nie smakowały mi też kiszone prawdziwkowe kapelusze, które są na Polesiu rarytasem. Pewnie to kwestia przyzwyczajenia do smaku – ja nigdy nie jadałem kiszonek grzybowych, więc mnie odrzucało. Ale miejscowi byli niezwykle ożywieni, gdy ten przysmak pojawiał się na stole.

To takie przerywniki we flircie turystycznym Griszqa i Oszusta Pierwszego…
:)

O tym nie słyszałem, oczywiście jeśli chodzi o pielmieni…
Nawet musztardy nie stosowałem. Wystarczało masełko po wierzchu i odpowiednia ilość czosnku w farszu.

jak Rosjanie i ludzie ze wschodu pijali herbatę. W zębach trzymali kawałek cukru, przez który przesączali napój…

Pielmieni na Polesiu były dostępne w sklepach jako kilogramowe mrożonki pakowane w pudełka z ohydnie grubej, prostackiej tektury. Jednak smak miały znakomity po wrzuceniu ich, bez pudełka!, do wrzątku. Co mnie dziwiło, bo kłopoty z zaopatrzeniem były już wówczas dotkliwe.

Moja ciotka narzekała na braki mięsa. Kiedyś kupując pieczywo zobaczyłem wołowinę w witrynie chłodzącej i zameldowałem o tym ciotce. Ale gdy dowiedziała się, że to gowiadina, to straciła zainteresowanie, ze słowami gowiadina eto nie miaso. Dopiero moja mama pokazała młodszym siostrom, jak przyrządzać gulasze, bitki i inne specjały.

Do dziś na Polesiu ceni się słoninę, która niekiedy bywała, zwłaszcza w sytuacjach kryzysowych, wyżej ceniona od mięsa! Tłumaczono mi to prosto – z mięsa można tylko zrobić pieczone lub gotowane i koniec. A słoninę można doprawić solą, kolendrą i pieprzem i gdy przejdzie zapachami to można ją kroić w plasteki lepsze od wielu wędlin. Skwarki są ekonomiczne i można nimi wzbogacić kasze, jajecznice, ziemniaki – no wszystko! Słonina nawet gdy zjełczeje, to jeszcze jest zjadliwa. A mięso się zepsuje i won! Prosta filozofia kulinarna biednych ludzi…