Jest taka scena ewangeliczna: W czasie którejś z uczt, od których nie stronił Jezus z Nazaretu, jakaś kobieta wylewa na niego kosztowny olejek.
Gest namaszczenia symboliczny, a takie perfumy — droższe niż na wagę złota.

Oburza się jeden z uczniów. Apeluje do Mistrza, by zabronił robić takich rzeczy wiernym: przecież olejek możnaby sprzedać a za pozyskaną niezłą sumkę wykarmić mnóstwo głodnych.

Jezus strofuje jednak nie kobietę, a ucznia. Mówi: biednych mieć zawsze będziecie. Taka czy inna suma nie rozwiąze problemu. A ludzie powinni móc okazać swoją radość i cześć oddawaną Bogu wśród nich obecnemu.

Dodać warto iż społecznie wrażliwym uczniem był niejaki Judasz.

Zenku — gadanie o bogactwa Kościoła którego rzekomo głównym zadaniem jest troska o biednych jest oderwaniem od realiów samego chrześcijaństwa.

Jezus dobrze jadł i nie stronił od napitku. Ubrany jeszcze w dniu śmierci był w kosztowną tkaną w całości (bez szwów) tunikę. Na tyle cenną, że wojacy nie chcięli jej niszczyć dzieląc między siebie.
Franciszkanizm rozumiem, ale nie róbmy z Syna Bożego pierwszego komunisty.